ไม่ชอบที่ตัวเองอ่อนแอ นึกว่ากลายเป็นคนที่แข็งแกร่งแล้ว

เราทำงานเป็นพี่เลี้ยง มีคนผู้ร่วมงาน2 คน พี่เลี้ยงอีกคน และแม่บ้าน เราคิดว่า ตั้งใจทำงานจะไม่มีอะไรให้ติ แต่ยอมรับว่าเป็นคนซุ่มซ่าม 
เราเต็มใจทำงาน และช่วยงานในส่วนอื่นที่ไม่ใช่หน้าที่
กวาดพื้น ถูพื้น เช็ดโต๊ะต่างๆ เป็นของ เก็บจาน #ไม่มีแม่ครัว พื้นส่วนอื่นๆถ้าว่าก็ช่วยกวาด ถูอย่างเต็มใจ  
แม่บ้าน พอเจ้านายไปก็แอบเข้าไปนอนในห้อง พี่เลี้ยงอีกคน ชอบบ่นว่าเหนื่อย# น้อง1ขวบกว่าๆ ซึ้งตอนเราไปเลี้ยงแทนตอนนางลา ก็ไม่รู้สึกว่าเหนื่อย เพราะถ้าน้องนอนพี่เลี้ยงคนนั้นก็ได้นอนด้วย เราลองทำแบบนั้นบ้างตอนเขาลาหยุด เลยรู้ว่าไม่เหนื่อยมาก แต่ตอนเราไปแทน พอน้องหลับก็ลงมาทำความสะอาดครัว เตรียมอาหาร กลางวัน  # เรายอมทำทุกอย่าง ซักผ้า เก็บห้องของเล่น รีดผ้า ทำความสะอาดโซนเล่นข้างนอก ขัดกวาด  พองานเสร็จก็มาช่วยแม่บ้าน  แต่ตอนนี้ไม่ช่วยแล้วเพราะ พี่เลี้ยง กับแม่บ้านสนิทกัน เวลาเราทำอะไรพลาดไปก็ ร่วมกันว่าเราจนรู้แย่มากๆ ซึ่งในใจคิดว่าก็แค่ก็ซ้อม เราทำโซ่จักรยานตกบ่อย แล้วพอเราทำตกบอกว่าขี่เร็วเกิน ทุกครั้งที่ตกเราจะซ่อมเอง แต่ครั้งนี้เราทำโซ่ขาด ทุกคนก็ว่า "ว่าแล้วว" แม่บ้านบอกว่า "เมื่อกี้บอกให้ปั่นเบาๆ"ซึ่งจริงๆแล้วไม่ได้บอกอะไรกับเราเลย และก็ว่าถึงเรื่องเก่าว่าเราทุกครั้ง 
แล้วมีครั้งนึง  พี่ลี้ยงอีกคนทำตก เราเองเรื่องนี้บอดกลับไปพี่เลี้ยงคนนั้นบอกว่าเราทำตกก่อน เหมือนว่าเราผิดคนเดียว ที่เป็นคนทำโซ่ตกครั้งแรก ทั้งๆที่แม่บ้านปั่นแล้วทำตีนผีหัก ซ่อมหลายครั้ง สุดท้ายเลยไปขอให้ร้านเชื่อมเหล็ก ทำให้การปั่นมันหมุนเบี้ยว มันกึกๆ  เราไม่เคยคิดจะว่าคนอื่นเลยทำอะไรพลาด แต่พอเราทำพลาดกลับโดนว่า 

การซักเสื้อ น้องถ้าใครทำเลอะก็ขยี้แล้วค่อยวาง และพี่เลี้ยงอีกคนไม่ขยี้แล้วมาว่างเราว่า ไม่เห็นเราว่าเลอะ ทำงานเหือนเด็ก   

เป็นที่ระบายที่ดีเลยค่ะ พอพิมแล้วรู้สึกดีขึ้น
🥲🥲