ทุกวันหยุดทำงานของเรา ก็ทำกับข้าวมื้อเที่ยงให้สามีตอนเค้ามาพักเที่ยงประจำ ซึ่งวันนี้เราก็ยุ่งตั้งแต่เช้า ดับบ้านทุกอย่าง ไปตลาดนัดซื้อกับข้าวฝนก็ตกหนัก มาถึงบ้านก็ 10.30 ได้ เราก็รีบทำกับข้าว บังเอินว่าสามีกลับบ้านมาเร็ว 11.00 ได้  กับข้าวก็อยู่บนเตา รอสุกอีกนิส ประมาณ 5 นาทีก็ได้กิน  
สามี : เอา ไม่เสร็จทีเหร่อ
เรา : ใกล้แล้ว แปปเดียว
สามี : เดียวไปบ้านแม่ แปปนึง
"" กับข้าวก็เสร็จ   รอสามีเมื่อไหร่จะกลับมา เลยเวลาประมาณ 10-15 น. เราเลยโทร
เรา : ไหน อยู่ไหน ไม่มากินข้าวละ (ได้ยินเสียงสามี เหมือนกำลังเคี้ยวอะไรอยู่ เสียงจาน)
สามี  :  นี้แร่ะ กำลังไป  ทานขนมอยู่
เรา :  อ่อ ไม่ใช่ไปทานข้าวใช่ไหม (อาการน้อยใจเริ่มออก)
สามี : ไม่  นี้แร่ะ กำลังกลับ
พอมาถึงบ้าน  เราก็เห็นในปากเหมือนเคี้ยวอะไร เค้ายิ้มหัวเราะ  เราก็ถามอีก ตกลงไปกินข้าวมาใช่ไหม
เค้าก็บอก " อ่า  2 ชามแล้ว "
เรา  :  แล้วที่เราทำละ เรารีบทำ  รอนิสนึงไม่ได้เหอะ  
สามี : ก็เธอทำช้านิ   
ด้วยความที่โมโห และน้อยใจ เพราะนี้ไม่ใช่ครั้งแรก เวลาเราทำกับข้าวอะไรเพื่อเค้าแต่เค้าก็บอกเดียวค่อยกิน กินบ้านแม่มาแล้ว ...
เรา ก็เอากับข้าวที่ทำไปเททิ้งทั้งหม้อ!!
เค้าก็ว่าเรา ทำไมใช้นิสัยแบบนี้  เรา:แล้วตัวเองละ ทำไมไม่รักษาน้ำใจเราบ้าง  เราก็ยุ่งยังไม่ได้พักเลยตั้งแต่เช้า  รอเวลานิสเดียวก็เสร็จแล้ว  ทานน่ำ ทานขนมก่อนก็ได้นิ   แต่เหมือนสามีไม่ได้สนใจกับคำพูดของเราเลย
สามี : ทีหลังไม่ต้องทำแล้วกับข้าว ....
เราก็ร้องไห้ เสียใจ คือความรู้สึกแบบ ที่เราพยายามทำ มันดีไม่พอเหร่อ  แค่อยากให้เค้าได้ทาน ได้ชมกับฝีมือเราบ้าง เรากผ้ไม่ใช้คนทำกับข้าวเก่ง แต่พยายามทำมาตลอด ... หลังจากทะเลาะกัน เค้าก็รีบแต่งตัว ออกไปทำงานเลย ไม่ได้พูดอะไรกันต่ออีก ...