ขอระบายหน่อยนะครับหรือเล่าเรื่องของผมนี่แหละ55

กระทู้สนทนา

^{จำได้ว่าตอนเด็กเคยอยากเป็นโรคซึมเศร้ามาก่อนเลยพยายามคิดลบตอนเด็กแต่ก็ไม่เห็นเป็นอะไรเล่นกับเพื่อนเข้าสังคมได้ตามปกติมีเพื่อนเป็นกองสนิทกับเพื่อนทั้งห้องเท่าที่จำได้ไม่รู้ว่าบอกครอบครัวไปตอนไหนว่าอาการคล้ายๆเป็นซึมเศร้าแต่จำได้นิดหน่อยแม่กับยายเป็นห่วงเรามากเลยจนมาถึงตอนนี้}
^{วันจันทร์ที่22มกราคมปี2566ก็ยังงงว่าเวลาตัวเองเศร้าตัวเองร้องไห้เป็นเพราะเบียวซึมเศร้ารึเปล่าเป็นแบบนี้มาตลอดไม่รู้ว่าเป็นจริงหรือแค่เบียวว่าอยากเป็นถึงได้เห็นใบรับรองแพทย์ว่าเป็นซึมเศร้ากับวิตกกังวลก็เถอะก็ไม่อยากเชื่ออยู่ดีชีวิตนี้เราทำอะไรดีๆไปบ้างแล้วนะจำไม่ได้เลยกังวลตลอดว่ายายที่อยู่ข้างนอกจะเป็นอะไรไหมจะเกิดอุบัติเหตุไหมพี่สาวด้วยแม่ด้วยน้องด้วยถึงหมอจะบอกให้งดโทรศัพท์ให้เล่นแค่1ชมแต่โทรศัพท์คือเพื่อนคนเดียวผมที่จะทำให้ผมหยุดเครียดแล้วไปโฟกัสที่เกมที่เพลงที่ผมกำลังฟังแทนผมใช้วีธีนี้ในการคล้ายเครียดมาตลอดนะครับบางคนก็บอกให้ผมไปเล่นกับเพื่อนๆผมไม่มีเพื่อนน่ะครับพี่ชายข้างบ้านที่ตอนเด็กเคยมาเล่นด้วยกันทุกวันพอมาตอนนี้มองหน้ากันแทบไม่ลงไม่รู้ทำไมจริงๆผมมีเพื่อนอยู่ครับที่โรงเรียนแต่ผมลาออกมาแล้วครับจะไป กศน แทนผมรู้สึกเหนื่อยครับอยากยอมแพ้ไม่อยากทำอะไรต่อแล้วขนาดมาต่อ กศน ยังไม่อยากเรียนเลยครับผมพยายามแล้วแต่ไม่รู้ว่าพยายามพอรึเปล่าถ้าผมพยายามสุดแล้วทำได้แค่นี้ก็เป็นขยะให้ครอบครัวแล้วครับผมไม่เอาไหนเลยโตมาผมชอบอยู่คนเดียวมากกว่ามันสงบดีครับผ่อนคลายด้วยเหมือนเป็นการรักษาตัวเองเลยครับ555บ้าเนอะผมจำได้ครั้งหนึ่งผมเคยมีความรู้สึกวูบนึงแล้วเครียดมากๆแต่ก็ไม่อยากบอกใครผมเลยเอามีดครัวมากรีดที่แขนแต่คมมีดมันไม่เข้า55ครั้งนั้นผมเลยไม่ทำ}

^{มีอยู่วันนึงครับผมอาบน้ำอยู่แล้วขนขาของผมมันรกมากกกกกก ผมเลยทำการใช้มีดโกนขนออกผมโกนไปโกนมาไม่รู้อิท่าไหนมันบาดขาผมเลือดนี้เเทบพุ่งตอนนั้นไม่เจ็บเลยครับแต่จะมาเจ็บตอนเห็น555พอผ่านไปสัก2-3วันผมก็เครียดอีกรู้สึกซึมๆเลยจะมาทำร้ายตัวเองเลยนึกได้ว่ามีมีดโกนหนวดอยู่นี่น่าผมก็ทำการเเกะมีดโกนออกมาแล้วกรีดไปที่เเขนของผมแต่ผมไม่ได้กรีดลึกนะครับแค่เลือดซิบๆตอนนั้นคือเเสบดีครับ555หายเครียดหายบ้าเลยผมไม่กล้ากรีดเยอะครับสงสัยใจไม่กล้าพอ555นี่คงจะเป็นเพราะผมไม่ได้เป็นซึมเศร้า}