เรามีภาวะ Existential crisis

เราเริ่มไม่รู้แล้วว่าอยู่ไปทำไม อายุแค่18แต่เรามีความรู้สึกตัวตนเราไม่ได้มีประโยชน์หรือสำคัญอะไร โลกจะมีหรือไม่มีเราโลกก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไป ปล.เราไม่ได้เป็นซึมเศร้าแต่อย่างใด เราเฉยๆกับทุกสิ่ง ขนาดสอบเข้ามหาลัยเรายังไม่ได้เห็นว่ามันสำคัญอะไรกับเราเลย ทางความรู้สึกนะ เราไม่เห็นว่าการมีชีวิตอยู่ของมนุษย์จะสำคัญอะไรกับจักรวาน พอเรามามองตัวเราเราเลยคิดว่าเราเองไม่ได้สำคัญไรเลย ถึงสอบไม่ติดมหาลัยแล้วยังไงต่อละก็แค่ชีวิตของคนคนนึง เราไม่ไดืสนใจอะไรในตัวเองขนาดนั้นพ่อแม่เราก็เริ่มเฉยๆกับท่านเราเฉยๆกับทุกสิ่ง อยากพอกับชีวิตแค่นี้อ่ะมันก็แค่ภาพมายาในสายตาเรา เราเริ่มไม่ดูแลตัวเองไม่กินข้าวกินน้ำ จนเราป่วยแต้พอป่วยมันทรมานเราก็กลับมาเห็นค่าชีวิตตัวเอง พอเราหายเราก็ไม่เห็นเหมือนเดิมมันเหมือนชีวิตเราวนลูปกับการตั้งคำถามการมีตัวตนของเราว่าเราอยู่ไปทำไมอะไรประมาณนี้ค่ะ 

รบกวนตอบดีๆนะคะ ไม่ด่ากันนะ