สวัสดีค่ะ ถือว่ามาแชร์ประสบการณ์กับเพื่อนๆที่อาจอยู่ในสถานการณ์เดียวกันกับพี่นะคะ
เมื่อปีธค ปี 2565 อยู่ๆแม่ก็มาบอกว่านี่ๆมีก้อนอะไรตรงนี้ด้วย บอกเลยครั้งแรกตกใจมาก สมองส่วนคิดร้ายทำงานหนักมาก แต่ก็ยังคิดว่าคงไม่ใช่หรอก ไปหาหมอกันดีกว่า ตอนไปถึงรพ เอกชน ยังคิดไม่ออกว่าไปหาหมอแผนกไหนดีนะ เอาล่ะ เริ่มที่อายุรกรรมก่อนดีกว่า ไปเจอคุณหมอแต่งตัวได้จี้ดมาก เสื้อแดงกางเกงขาว เค้าจับปุ๊บบอกปั๊บ อุ้ยยยย มะแน่เลย แม่เราหน้าซีด เรามือสั่น ใจนึงก็คิด แค่แตะก็รู้เลยหรือไม่ x ray หรืออะไรหน่อยเหรอ หรือไม่มีวิธีพูดอะไรที่เยียวยาจิตใจบ้างเลยเหรอ โพร่งออกมาแบบนี้ ตกใจ ช็อกจริงๆทั้งสองคน 

เอาล่ะ เค้าก็บอกต่อว่าต้องส่งไปศัลยกรรมนะ ทางนี้ไม่เกี่ยว พอไปศัลยกรรมก็เริ่มขบวนการ x ray หลายสิ่ง และ ส่งไปหมอตรวจชิ้นเนื้อซึ่งยืนยันว่าเป็นมะเร็ง เราจึงได้ไปพบหมอด้านมะเร็ง ซึ่งตอนนั้นบอกตรงๆน้ำตาไหลออกมา เศร้ามากๆ หมอก็แนะนำหลายสิ่งให้รู้ทั้งเรื่องการรักษาและอะไรหลายอย่าง วันนั้นมืดมาก คิดไม่ออกอ่ะนะว่าจะไปยังไง ยังดีมีเพื่อนที่เป็นผู้แนะนำมีสติที่ดีเค้าบอกว่าไปรามาดีไหม เพราะน่าจะรักษาต่อเนื่องนานด้วย แม่ก็เห็นด้วยว่าไปรามา แม่สบายใจกว่า ดังนั้นการเริ่มการรักษาจึงเริ่มต้นขึ้น ตั้งแต่การทำคีโม 2 รอบ การผ่าตัด การฉายแสง การไปพบหมอ หลากหลายแผนก ต้องใช้ความอดทนและกำลังใจมากมาย แต่แม่ผู้เข้มแข็งในวัย82 ก็สามารถผ่านด่านทั้งหมดมาได้ สิ่งที่ทำได้คือขอบคุณทุกท่านที่ช่วยเหลือ ทั้งคุณหมอ คุณพยาบาล เพื่อนฝูง ครอบครัว ที่พาให้คุณแม่สามารถจบการรักษานี้ได้ ตอนนี้เป็นช่วงภาวะสงบแล้ว เราก็ได้แต่สวดมนต์ขอให้ป๋าที่อยู่บนสวรรค์อวยพรให้แม่มีสุขภาพแข็งแรง และอยู่แบบนี้ไปอีกนานๆ 

กำลังใจของผู้ป่วยและญาติใกล้ชิดสำคัญมากที่จะช่วยพยุงให้ผู้ป่วยสามารถผ่านวันที่หนักนี้มาได้ ขอเป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้กับผู้ป่วยมะเร็งทุกท่านด้วยนะคะ