เรื่องในตอนเด็ก เด็กชายลึกลับ
ผมจำความได้ว่าตอนนั้นผมเด็กมาก อยู่ประมาณชั้น ป.4 ตอนนั้นเป็นวันหยุดเสา-อาทิตย์ ผมมักจะติดสอยห้อยตามแม่ผมไปทำงานตลอดตอนรั้นแม่ผมไปชว่วยงานที่วัด ชื่อวัด ดอยเขาแก้ว แต่วัดนี่แหละที่จะเกิดสิ่งที่ผมไม่สารถที่จะลืมและไม่อาจที่จะหาคำอธิบายจากตัวเองได้ ตอนนั้นเวลาประมาณ เที่ยงแสงแดงค่อยเบาลงมาบ้าง ผมเล่นตามพื้นที่แถวรอบวัด ต้องบอกก่อนว่าวัดที่ผมไปตอนนั้น เป็นวัดที่อยู่บนเขา ทางขึ้นวัดจะเป็นทางยาวขึ้นไป ข้างๆก็จะมีสารพระภมิ ตั้งไว้ข้างทาง พอขับรถขึ้นมาถึงจุดนีงก็จะมี ทางแยก ที่อยู่ทางซ้ายมือ ทางนั้นจะเป็สทางที่สทมารถตรงไปที่ทางขึ้นบันไดนาคของวัด และเป็นบันไดที่ยาวมาก กลับมาทางที่2คือทางที่ตรงไป เรื่อยๆเพราะทางนรี้จะเหมือนเป็นทางวนจึ้นวัด
และเป็นทางโค้งมาเกิดอันตรายได้ ระหว่างทางก็อาจตะเจอคนมาปั่นจักยาน แต่ส่วนมากจะจูงจักรยานและเดิน
พอมาตามทางได้เรื่อยๆ จนใกล้จะถึงวัด จะมีบันได ที่ดูยาวลงไป จนไปเห็นทาง และถัดไปอีกก็จะะมี บันได้ทางลงไปยังแมงสี่หูห้าตา แต่ประมันอยู่ที่ ทางลงบันไดอันแรก ซึ่งกลับมานะเหตุการณ์ตอนที่ผมมาวัด ตอนนั้นผมเล่นตามภาษาเด็กทั่วไป จนได้เดินไปที่บันได แมงสี่หูห้าตา แต่ก่อนที่ผมจะลงไปนั้น ผมก็ไดเห็นเด็กคนนึง ที่ยืนอยู่ หน้าบันที่อยู่ก่อนที่จะถึงบันได้ของแมงสี่หูหาตา
ตอนนั้นที่ได้เจอกับเด็กเขาเข้ามาชวนผมคุยแล้วบอกผมว่าเขาอยากไปเที่ยวข้างบนวัด ผมจำลักษณะของเด็กคนนี้ได้คร่าวๆคือ แต่งตัวเหมือนนักท่องเที่ยว ใส่หมวกใบที่เอาไว้กันแดด มีอะไรห้อยที่คออาจะเป็นกล้องถ่าวรูป กางเกงขาสั้นสีออกไข่ เสื้อแขนสั้น แต่เป็นกระดุม
น่าจะใส่รองเท่าผ้าใบ ตัดมาปัจจุบัน เขาบอกผมว่า เจาอยากมาเที่ยวข้างบนวัดนนี้ บ้านของเขาอยู่ข้างล่าง (หรือก็คือทางลงบันไดนั้นเอง) ผมก็เหมือนตอบตกลงแล้วน่าจะพากกันไปเดินเล่น ทั่วไป ไปดํห้องนํ้าวัดบ้าง ดูพระทาสบ้าง แต่ผมกลับจำไม่ได้ว่าตอนขึ้นไปหรือเดินเล่นด้วยเขาว่าผมคุยอะไรบ้าง แต่พอเดินเล่นกันได้ซักพัก เขาก็บอกว่าอยากกลับแล้วเลยขอให้ผมเดินไปส่งเป็นเพื่อน ผมก็ไม่ได้คิดอะไร ก็เดินไปส่งที่ทางกลับที่หน้าบันไดทางลงแต่เขาบอกผมว่าเดินไปส่งที่ ข้างล่างสุดของบันไดได้ไหม ผมก็ตกลงและเดินตามกลังของเขาไป จำได้ว่าบันนั้นมันยาวมาก ๆ ความกวางของบันได้ก็จะเท่ากับผู้ใหญ่สองคนยืนกางแขน ผมได้เเินลงไปจนถึงสุดทางของบันได (ระหว่างทางไม่ได้คุยกันเลย เงียบ) แต่สิ่งที่ผมเห็นนั้นก็คือ ทางที่เป็นเหว และผมก็กำลังยืนอยู่ที่หน้าปาที่ข้างล่างจะเป็นบ้านคน (แต่มองเห็นแค่หลังคา เพราะมันสูงอาจะถึง100เมตร.ได้ สิ้นสุดความคิดที่กำลังตะลึงกับความสูง เด็กคนนั้นก็พูดกับผม ว่า "นี่นะบ้านของเราอยู่ข้างล่างนี้แหละ " ผมได้แต่แปลกใจเพราะสิ่งเขาพูดมานั้น มันแทบจะมองไม่เห็นทางลงไปด้วยซํ้า แค่ก็ไม่ได้คิดไรมาก ก่อนที่จะมีอีกแระฌยดอีดคำที่เขาพูว่า "นายอยากไปเที่ยวบ้านเรามั้ย" "ผมบอกไปเลยตอนนั้นว่าไม่เอา เพราะแม่จะด่าเอาเพราะที่มาส่งนายยังไม่ได้บอกแม่เลย" เขาเลยพูว่างั้น ("ไปก่อนนะถ้ามีโอกาสก็จะขึ้นมาเที่ยวอีก")
ผมก็เลยแยกย้ายและผมก็เดินกลับขึ้นไปอบบไม่ไเ้คิดอะไรแต่พอเดินมาได้นิดนึงผมก็หันไปมอง ว่าเด็กคนนั้นไปหรืยัง แค่ไมทมีอล้วเด็นคนนั้นได้หายไปแล้ว ผมก็เดินกลับไปจนถึงข้างบนแล้วก็ไปเจอแม่ ผมโดนแม่ดุว่าหายไปไหนมา คนเดียวหลายชั่วโมง (จำได้ว่าพอถึงก็ประมาณตกเย็นพอดี)
ผมเลยบอกว่ามีเพื่อนที่เขามาจาก บันไดข้างล่างเขาขอให้พาไปเที่ยวที่วัดและเขาก็ขอให้ไปส่งเขาที่สุดทางของบันได แม่ก็บอกว่าคราวนนี้อย่าไปอีก แล้วแมก็บอกว่าถ้าเด็กคนนั้นมาอีกอย่าไปเล่นด้วยเขาอีกนะ
และผมก็ไม่ได้เจอ เด็กคนนั้นอีกเลย พอคิดทีไรผมก็ยัง สงสัยว่า เด็นคนนั้น เขาจะลงไปยัง แล้วถ้าปมไปกับเจาเ้วยตอนนั้นจะเป็นแบบไหน จบ.
คุณคิดว่าสิ่งที่ผมเจอมันมีอยู่จริงเหรือว่าเป็นเพื่อนในจินตนาการ
ผมจำความได้ว่าตอนนั้นผมเด็กมาก อยู่ประมาณชั้น ป.4 ตอนนั้นเป็นวันหยุดเสา-อาทิตย์ ผมมักจะติดสอยห้อยตามแม่ผมไปทำงานตลอดตอนรั้นแม่ผมไปชว่วยงานที่วัด ชื่อวัด ดอยเขาแก้ว แต่วัดนี่แหละที่จะเกิดสิ่งที่ผมไม่สารถที่จะลืมและไม่อาจที่จะหาคำอธิบายจากตัวเองได้ ตอนนั้นเวลาประมาณ เที่ยงแสงแดงค่อยเบาลงมาบ้าง ผมเล่นตามพื้นที่แถวรอบวัด ต้องบอกก่อนว่าวัดที่ผมไปตอนนั้น เป็นวัดที่อยู่บนเขา ทางขึ้นวัดจะเป็นทางยาวขึ้นไป ข้างๆก็จะมีสารพระภมิ ตั้งไว้ข้างทาง พอขับรถขึ้นมาถึงจุดนีงก็จะมี ทางแยก ที่อยู่ทางซ้ายมือ ทางนั้นจะเป็สทางที่สทมารถตรงไปที่ทางขึ้นบันไดนาคของวัด และเป็นบันไดที่ยาวมาก กลับมาทางที่2คือทางที่ตรงไป เรื่อยๆเพราะทางนรี้จะเหมือนเป็นทางวนจึ้นวัด
และเป็นทางโค้งมาเกิดอันตรายได้ ระหว่างทางก็อาจตะเจอคนมาปั่นจักยาน แต่ส่วนมากจะจูงจักรยานและเดิน
พอมาตามทางได้เรื่อยๆ จนใกล้จะถึงวัด จะมีบันได ที่ดูยาวลงไป จนไปเห็นทาง และถัดไปอีกก็จะะมี บันได้ทางลงไปยังแมงสี่หูห้าตา แต่ประมันอยู่ที่ ทางลงบันไดอันแรก ซึ่งกลับมานะเหตุการณ์ตอนที่ผมมาวัด ตอนนั้นผมเล่นตามภาษาเด็กทั่วไป จนได้เดินไปที่บันได แมงสี่หูห้าตา แต่ก่อนที่ผมจะลงไปนั้น ผมก็ไดเห็นเด็กคนนึง ที่ยืนอยู่ หน้าบันที่อยู่ก่อนที่จะถึงบันได้ของแมงสี่หูหาตา
ตอนนั้นที่ได้เจอกับเด็กเขาเข้ามาชวนผมคุยแล้วบอกผมว่าเขาอยากไปเที่ยวข้างบนวัด ผมจำลักษณะของเด็กคนนี้ได้คร่าวๆคือ แต่งตัวเหมือนนักท่องเที่ยว ใส่หมวกใบที่เอาไว้กันแดด มีอะไรห้อยที่คออาจะเป็นกล้องถ่าวรูป กางเกงขาสั้นสีออกไข่ เสื้อแขนสั้น แต่เป็นกระดุม
น่าจะใส่รองเท่าผ้าใบ ตัดมาปัจจุบัน เขาบอกผมว่า เจาอยากมาเที่ยวข้างบนวัดนนี้ บ้านของเขาอยู่ข้างล่าง (หรือก็คือทางลงบันไดนั้นเอง) ผมก็เหมือนตอบตกลงแล้วน่าจะพากกันไปเดินเล่น ทั่วไป ไปดํห้องนํ้าวัดบ้าง ดูพระทาสบ้าง แต่ผมกลับจำไม่ได้ว่าตอนขึ้นไปหรือเดินเล่นด้วยเขาว่าผมคุยอะไรบ้าง แต่พอเดินเล่นกันได้ซักพัก เขาก็บอกว่าอยากกลับแล้วเลยขอให้ผมเดินไปส่งเป็นเพื่อน ผมก็ไม่ได้คิดอะไร ก็เดินไปส่งที่ทางกลับที่หน้าบันไดทางลงแต่เขาบอกผมว่าเดินไปส่งที่ ข้างล่างสุดของบันไดได้ไหม ผมก็ตกลงและเดินตามกลังของเขาไป จำได้ว่าบันนั้นมันยาวมาก ๆ ความกวางของบันได้ก็จะเท่ากับผู้ใหญ่สองคนยืนกางแขน ผมได้เเินลงไปจนถึงสุดทางของบันได (ระหว่างทางไม่ได้คุยกันเลย เงียบ) แต่สิ่งที่ผมเห็นนั้นก็คือ ทางที่เป็นเหว และผมก็กำลังยืนอยู่ที่หน้าปาที่ข้างล่างจะเป็นบ้านคน (แต่มองเห็นแค่หลังคา เพราะมันสูงอาจะถึง100เมตร.ได้ สิ้นสุดความคิดที่กำลังตะลึงกับความสูง เด็กคนนั้นก็พูดกับผม ว่า "นี่นะบ้านของเราอยู่ข้างล่างนี้แหละ " ผมได้แต่แปลกใจเพราะสิ่งเขาพูดมานั้น มันแทบจะมองไม่เห็นทางลงไปด้วยซํ้า แค่ก็ไม่ได้คิดไรมาก ก่อนที่จะมีอีกแระฌยดอีดคำที่เขาพูว่า "นายอยากไปเที่ยวบ้านเรามั้ย" "ผมบอกไปเลยตอนนั้นว่าไม่เอา เพราะแม่จะด่าเอาเพราะที่มาส่งนายยังไม่ได้บอกแม่เลย" เขาเลยพูว่างั้น ("ไปก่อนนะถ้ามีโอกาสก็จะขึ้นมาเที่ยวอีก")
ผมก็เลยแยกย้ายและผมก็เดินกลับขึ้นไปอบบไม่ไเ้คิดอะไรแต่พอเดินมาได้นิดนึงผมก็หันไปมอง ว่าเด็กคนนั้นไปหรืยัง แค่ไมทมีอล้วเด็นคนนั้นได้หายไปแล้ว ผมก็เดินกลับไปจนถึงข้างบนแล้วก็ไปเจอแม่ ผมโดนแม่ดุว่าหายไปไหนมา คนเดียวหลายชั่วโมง (จำได้ว่าพอถึงก็ประมาณตกเย็นพอดี)
ผมเลยบอกว่ามีเพื่อนที่เขามาจาก บันไดข้างล่างเขาขอให้พาไปเที่ยวที่วัดและเขาก็ขอให้ไปส่งเขาที่สุดทางของบันได แม่ก็บอกว่าคราวนนี้อย่าไปอีก แล้วแมก็บอกว่าถ้าเด็กคนนั้นมาอีกอย่าไปเล่นด้วยเขาอีกนะ
และผมก็ไม่ได้เจอ เด็กคนนั้นอีกเลย พอคิดทีไรผมก็ยัง สงสัยว่า เด็นคนนั้น เขาจะลงไปยัง แล้วถ้าปมไปกับเจาเ้วยตอนนั้นจะเป็นแบบไหน จบ.