น้อยใจมาก
มีแฟนเป็นหมอ เขาทำงานหนักมาก เลิกจากรพ.
ก็ไปรับงานคลินิกต่ออีก เลิกงานทุกสิ่งก็ดึก
ผมไปรับไปส่งตลอด
บอกตรงๆเรื่องหาเงิน เธอรายได้มากกว่าผมเกือบสิบเท่า
เรายังไม่ได้แต่งงานกัน แต่จดทะเบียนกัน
ล่าสุดเธอ(แฟน)ยื่นกู้ซื้อบ้านที่กทม.  ผมแค่ถามว่าบ้านนี้เป็นของเราด้วยกัน
หรือของเธอ เธอตอบมาว่า จะเอาแบบนิตินัย หรือแบบไม่นิตินัยล่ะ
ถ้านิตินัย ก็บ้านชื่อเธอ เพราะเธอยื่นกู้คนเดียว เงินดาวน์ก็ของเธอคนเดียว
แต่อีกแง่ บ้านนี้ เกิดหลังจากการจดทะเบียน ต่อให้เป็นชื่อเขา ก็เป็นสินสมรสอยู่ดี
แต่ยังไงบ้านชื่อเขา แต่เราก็อยู่ด้วยกันอยู่แล้ว

ซึ่งผมน้อยใจมาก เพราะอยากให้เขาตอบแค่ว่า ก็บ้านเราสองคนไง
เลยทะเลาะกันชุดใหญ่
แล้วช่วงนี้ เธอบอกดาวน์ๆ  เพราะเวลาเธอเลิกงานเหนื่อย ผมชอบไปพูดหักหน้าเธอ
พูดแซวหยอกเธอแรงๆ พูดขัดเธอ ไม่หวาน
ซึ่งมันเป็นนิสัยผม ผมแกล้งหยอก เพราะรัก แต่เขาไม่ชอบ เขาบอกเหมือนเราไม่รักไม่เห็นใจเขา
ทำไมทีกับน้องๆผู้หญิงคนอื่นที่สนิทกับผม ผมพูดดีจัง แต่กับเขาผมช็อตเขาตลอด
ผมก็น้อยใจเลยโกรธกลับไป เพราะทุกวันนี้ผมซัพพอตเขาทุกอย่าง(เว้นเงิน)
บ้านช่องผมดูแลหมด หมาที่ซื้อมาด้วยกัน ผมก็เลี้ยง เธอแทบไม่ได้ทำอะไร
มีหน้าที่แค่ซื้อข้าวเช้าให้ผมทุกเช้า นอกนั้นไปกินนอกบ้านด้วยกัน
ผมน้อยใจที่ผมเสียสละแค่ไหน ลงแรงแค่ไหน แต่เธอกลับตัดสินผมแค่ว่าเพราะผมพูดไม่ดี
ผมเลยบอกว่า ความดีที่ผมมี มันไม่สามารถทดแทนอะไรได้เลยหรอ แค่กับเรื่องคำพูด
เธอก็วนกับแค่ว่า มันไม่ใช่ประเด็น ที่พูดเพราะอยากให้ปรับส่วนนี้ ส่วนเรื่องอื่นเธอก็ขอบคุณที่คอยดูแล
ล่าสุด ผมบอกเธอว่าผมจะไม่พูดอะไรกับเธออีก เพราะกลัวพูดไม่เข้าหูอีก
เธอก็ว่าไร้สาระ คนเราจะไม่พูดได้ไง ให้ผมคิดดีๆแล้วอย่าใช้อีโก้มาก
สรุป ผมไม่พูดจริงๆ สามวันแล้ว พูดแค่ถามคำตอบคำ เท่าที่จำเป็น แต่ยังดูแลเขาเหมือนเดิม
เมื่อคืน เธอแอบเก็บของหนีผมไปแล้ว สรุปคนเราตัดสินกันแค่นี้หรอ
พูดหยอกไม่ได้เลย ตัวเองเหนื่อยงานเป็นอยู่คนเดียว ? อยากฟังคำพูดดีๆอยู่คนเดียว ?