ซึ่งผมจะพูดในส่วนค่าใช้จ่ายที่พระต้องมี หลักๆเลยคือค่าใช้จ่ายในการเรียนปริยัติธรรม ทั้งธรรมศึกษา และบาลี ซึ่งทั้งหมดนี้ล้วนจำเป็น เพราะความรู้ทั้งหมดที่พระพุทธองค์ถ่ายทอดออกมาถูกบันทึกเป็นภาษาบาลี นอกจากนี้ยังจะมีค่าใช้จ่ายในการเดินทางไปเรียนอีก ซึ่งปฏิเสธไม่ได้ว่าจะไม่มีค่าใช้จ่ายตรงส่วนนี้
ทีนี้ถ้าไม่เรียนละ?
ก็จะกลายเป็นว่าพระจะนำความรู้ที่ไหน มาสอนศาสนา โดยเฉพาะพระบวชใหม่จะมีความรู้เกี่ยวกับศาสนาได้อย่างไร จะรู้ในพระธรรทคำสอนของพระพุทธองค์อย่างไร ซึ่งถ้าจะให้เรียนรู้เอง ผมมองว่าจะเป็นการงมเข็มในมหาสมุทร ซึ่งอยากมากที่จะเรียนรู้ด้วยตัวเองได้ ดังนั้นจึงปฏิเสธไม่ได้ว่าพระไม่เรียนปริญัติธรรมไม่ได้ ถ้าจะให้ไวยาวัจกรณ์เป็นคนดำเนินการให้ มันจะยุ่งยากมากถ้าไวยาวัจกรณ์คนเดียวต้องดูแลค่าใช้จ่ายเรื่องนี้ให้พระหลายๆรูป ดังนั้นค่าใช้จ่ายตรงส่วนนี้ยังจำเป็นต้องมี
ดังนั้นผมจึงอยากเสนอว่าบางทีอาจต้องยึดทางสายกลางเป็นหลัก ต้องดูเป็นกรณีไปว่าสิกขาบทในวินัยข้อไหนที่ถือได้(คือลีกเลี่ยงที่จะไม่กระทำผิดได้) สิกขาบทข้อไหนที่ถือไม่ได้(ลีกเลี่ยงที่จะไม่กระทำผิดไม่ได้)
เพราะขนาดพระพุทธองค์ยังเคยบอกกับพระอานนท์เองว่าสิกขาบทที่เป็นความผิดเล็กน้อยสามารถปรับแก้ได้ เพียงแต่พระอานนท์เองดันลืมถามพระพุทธองค์ว่าสิกขาบทไหนเป็นสิกขาบทเล็กน้อย ซึ่งผมกำลังจะวิเคราะห์ว่าเป็นไปได้ไหมว่าพระพุทธองค์ให้ยึดทางสายกลางเป็นหลักคือไม่ตรึงเกินไปและไม่หย่อนเกินไป คือ ถ้าลีกเลี่ยงไม่กระทำผิดได้ก็ลีกเลี่ยง แต่ถ้าลีกเลี่ยงไม่ได้ก็ปรับลดหย่อนได้ตามสถานการณ์ เช่นกรณีรับเงินหรือเก็บเงินเพื่อเรียนปริญัติ แต่หากเป็นค่าใช้จ่ายที่ไม่จำเป็นค่อยปรับอาบัติไปแล้วแต่กรณี หรือทุกคนมีความเห็นอย่างไร
***กระทู้นี้มีวัตถุประสงค์เพื่อหาทางออกร่วมกัน ไม่ได้มีวัตถุประสงค์เพื่อลบหลู่พระวินัย หรือจงใจทำให้สงฆ์แตกกันแต่อย่างใด***
ปัญหาวินัยพระ เรื่องพระรับเอาเงิน
ทีนี้ถ้าไม่เรียนละ?
ก็จะกลายเป็นว่าพระจะนำความรู้ที่ไหน มาสอนศาสนา โดยเฉพาะพระบวชใหม่จะมีความรู้เกี่ยวกับศาสนาได้อย่างไร จะรู้ในพระธรรทคำสอนของพระพุทธองค์อย่างไร ซึ่งถ้าจะให้เรียนรู้เอง ผมมองว่าจะเป็นการงมเข็มในมหาสมุทร ซึ่งอยากมากที่จะเรียนรู้ด้วยตัวเองได้ ดังนั้นจึงปฏิเสธไม่ได้ว่าพระไม่เรียนปริญัติธรรมไม่ได้ ถ้าจะให้ไวยาวัจกรณ์เป็นคนดำเนินการให้ มันจะยุ่งยากมากถ้าไวยาวัจกรณ์คนเดียวต้องดูแลค่าใช้จ่ายเรื่องนี้ให้พระหลายๆรูป ดังนั้นค่าใช้จ่ายตรงส่วนนี้ยังจำเป็นต้องมี
ดังนั้นผมจึงอยากเสนอว่าบางทีอาจต้องยึดทางสายกลางเป็นหลัก ต้องดูเป็นกรณีไปว่าสิกขาบทในวินัยข้อไหนที่ถือได้(คือลีกเลี่ยงที่จะไม่กระทำผิดได้) สิกขาบทข้อไหนที่ถือไม่ได้(ลีกเลี่ยงที่จะไม่กระทำผิดไม่ได้)
เพราะขนาดพระพุทธองค์ยังเคยบอกกับพระอานนท์เองว่าสิกขาบทที่เป็นความผิดเล็กน้อยสามารถปรับแก้ได้ เพียงแต่พระอานนท์เองดันลืมถามพระพุทธองค์ว่าสิกขาบทไหนเป็นสิกขาบทเล็กน้อย ซึ่งผมกำลังจะวิเคราะห์ว่าเป็นไปได้ไหมว่าพระพุทธองค์ให้ยึดทางสายกลางเป็นหลักคือไม่ตรึงเกินไปและไม่หย่อนเกินไป คือ ถ้าลีกเลี่ยงไม่กระทำผิดได้ก็ลีกเลี่ยง แต่ถ้าลีกเลี่ยงไม่ได้ก็ปรับลดหย่อนได้ตามสถานการณ์ เช่นกรณีรับเงินหรือเก็บเงินเพื่อเรียนปริญัติ แต่หากเป็นค่าใช้จ่ายที่ไม่จำเป็นค่อยปรับอาบัติไปแล้วแต่กรณี หรือทุกคนมีความเห็นอย่างไร
***กระทู้นี้มีวัตถุประสงค์เพื่อหาทางออกร่วมกัน ไม่ได้มีวัตถุประสงค์เพื่อลบหลู่พระวินัย หรือจงใจทำให้สงฆ์แตกกันแต่อย่างใด***