ตอนนี้ผมกำลังเรียนอยู่ในระดับชั้นม.4 ผมเหนื่อยกับการเรียนมากไม่ใข่เพราะวิชาเคมีหรือฟิสิกส์แต่เป็นชีวะทึ่สอบทุกรอบผมจะตกมา1คะแนนตลอดผมเหนื่อยมากกับการต้องที่ต้องรับรู้คะแนนอย่างงี้ บวกกับที่ผมเคยเรียนติด Top อันดบ4ของสายชั้นตอนม.3แต่มามองดูตัวเองตรงนี้ตัวผมในอดีตคงรับไม่ได่แน่ๆจากคนๆนั้นต้องกลายมาเป็นขยะอย่างผม ทุกวันก็ค่อยบอกตัวเองตลอดว่าให้พยายามให้เป็นแบบเมื่อก่อนที่ไม่ต้องรอใครมาช่วยเอาตัวเองให้รอดแต่ผมทำไม่ได้แล้ว พวกคุณรู้ไหมกับไอ้การที่เคยเรียนดีต้องมาเรียนแย่แบบนี้ เวลาตกหรือทำอะไรผิดพลาดมันจะตอกย้ำว่าตัวเองไม่มีดีอะไรสักอย่าง 
ไหนจะต้องเหนอยกับความคาดหวังของพ่อแม่ ที่ต้องเรียนให้จบหางานทำดีๆเพื่อมาเลี้ยงน้องที่เป็น ออติสติกเทียอีก เพราะผมเองก็นอกจากเรื่องเรียนยังต้องมาเครียดกับเรื่องน้องทั้งที่ผมยังอายุแค่ 11 ปีอะ ต้องร้องไห้บ่อยมากช่วงนั้นกว่าจะปรับตัวได้แต่พ่อแม่ก็พูดถึงเรื่องนี้ตลอดผมไม่ได้กลัวที่พ่อแม่จะตายแต่ผมกลัวว่าการที่พวกเขาตายาแล้วน้องผมต้องมาอยู่กับผม แล้วถ้าเกิดผมตายอะน้องผมจะไปอยู่ไหนใครจะทำร้ายน้องไหม พอเรียนไม่ดีแม่ก็ติ พ่อเรียนได้ดี ก็ไม่สนใจ ผมเองตอนนั้นก็เป็นโรคซึมเศร้าที่ไม่กล้ามองหน้าใครเพราะนอกจากการเครียดเรื่องที่กว่ามาผมยังต้องเครียดตรงพ่อแม่ทะเลาะกันอีกแล่วลามมาที่ผมอะ ไหนจะการใช้งานที่ไม่เว้นช่องไฟ ประมาณว่า พ่อใช้ให้ไปตัดหญ้าแล้วหลังจากพ่อพูดเสร็จแม่ก็บอกให้ล้างถ้วยคือมันก็ไม่ได้ยากอะไรผมรู้ แต่ตอนนั้นผมเศร้าแล้วเครียด พอบวกกับการที่พ่อแม่ทำอย่างนี้เลยเหนื่อยเลยเคยคิดว่าตายไปน่าจะดีกว่า😊 
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับ ผมเเค่มาระบายเฉยๆ