คือเรากับแฟนห่าง7ปีค่ะ คบดกันก็มีทะเลาะบ้างเรื่องปกติ แต่ด้วยความที่เราต่างคนต่างอยู่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน เขาอยู่คนเดียว เราอยู่กับแม่ เวลาไม่ได้เจอกันเราก็จะงอแงบ้างอันนี้ยอมรับเลยค่ะ เราเข้าใจในส่วนที่เขาต้องทำงาน เพียงแต่พอมีเวลาว่างเราก็อยากเจอ ต่อให้จะแค่ไม่กี่ชมก็แล้วแต่ แต่เราเป็นคนติดแฟนมากๆๆๆ พอเวลานัดว่าโอเควันนี้เดี๋ยวไปรับแต่พออีกไม่กี่ชมต่อมาเขาทีงานเร่งก็จะแบบไท่น่าไปทันเลยเดี๋ยวไปรับหนูแล้วตอนเย็นก็ต้องไปทำงานอล้วตอนบ่ายพี่จะไปทำธุระด้วย กลัวไม่มีเวบาส่งหนู แต่ตัวเราคือถ้าเขาไม่ได้ไปส่ง เราไม่คิด เราหาทางกลับเองได้เพราะเราก็ดูแลตัวเองได้อะค่ะ แล้วมันก็จะเกิดอาการน้อยใจแต่มันก็เข้าใจนะ พอเขาโทรหาเราก็จะพูเชิงน้อยใจ ว่า เออกะจะได้เจอก็ไม่ได้เจอเฮ้อ บอกกระต่ายที่อยู่บ้านเขาว่า มี๊ไม่ได้ไปหานะพน ป่าปี๊เขาไม่มารับมี๊ หนูอยู่กับป่าปี๊นะลูก บางทีอารมณ์เราคืออยากให้เขาอ่อนโยนใส่เราแบบว่า โอ๋ไม่เป็นไรรร เดี๋ยววันอื่นค่อยเจอกันใหม่ หรืออะไรทำนองนั้นไป แต่เขาดันเลือกที่จะพูดกับเราว่า งั้นก็ไม่ต้องคุยละ ไม่มีเหตุผลเลย แล้วก็ตัดสายเราทิ้งไปเลย ทั้งๆที่เขาเคยบอกเรา ว่าเขาไม่ชอบให้ตัดสายทิ้งไปดื้อๆ แล้วพอแม่ได้ยินเขาก็จะหันมาถามทันทีว่าทะเลาะกันหรอ เป็นอะไรหรือป่าว อล้วเราทะเบาะกันเรื่องเล็กๆน้อยๆบ่อยมาก แม่ก็จะถามตลอด ด้วยความสนิทกับแม่มากพอเรื่องมัรผ่านไป แม่จะมาพูดย้อนหลังว่าเขาไม่โอเคเลยทะเลาะกันเรื่องแค่นี้บางทีหนูต้องยอมเขาบ้าง หรืองางทีแม่ก็จะพูดว่าแท่ไม่โอเคเลนที่พี่เขาทำแบบนี้ ทำไมพี่เขาไม่เข้าใจหนู ทำไมพี่เขาถคงพูดแบบนี้ กลายเป็นว่าแม่ไม่ชอบแฟนเรา แฟนเราดูไท่ดีในสายตาแม่เลย เราอธิบายให้แม่ฟังว่าเออ ตอนเขาอยู่กับหนู เขาไม่เป็นแบบนี้ หรือ เรื่องนี้มันผิดที่หนู แม่ก็จะหาว่า เราแก้ตัวแทนเขา เพราะเรารักเขา พอเราไม่อธิบาย กลายเป็นว่าเขาเป็นแบบที่แม่พูดใช่มั้ยล่ะ แล้วจบด้วย แม่อาบน้ำร้อนมาก่อน เราจะทำไงยังไงดีคะ🥹 หรือเวลาแม่ถามก็ให้ตอบป่าวๆไม่ได้มีไร แต่สีหน้าเรามันชัดเจนตลอด แม่ก็จะย้ำถามจนกว่าจะได้ คำตอบ🥹🥹 จะทำยังไงดีคะ 🥹