ตั้งแต่ผมจำความได้ แม่ผมมักจะถูกผู้ชายที่ผมเรียกว่า 'พ่อ" ทำร้ายร่างกายอยู่เสมอ จนปัจจุบันผมอายุ28 แม่ผม 53 พ่อผมเป็นพวกขี้เหล้าขี้ยา พอวันไหนที่เหล้าเข้าปากเขาจะหาเรื่องทะเลาะไห้ได้ ตอนผมเด็กๆ ผมโดนว่า ผมกินข้าวแล้วผมร้องไห้ ผมก็โดนไม้แข้วเสื้อ1กำมือฟาดเข้าที่หลังแบบไม่ยั้ง แม่ผมก็มารับ และอีกหลายๆอย่างที่เด็กคนนึงไม่ควรเจอ บ้างครั้งแม่ผมก็พาผมหนีไปนอนบ้านญาติบ้างเพราะว่าเวลาเมาเขาจะ อาละวาด บ้างครั้งเขาก็ตามจะมาทำร้ายเรา ครั้งไหนเขาเมาแม่ผมก็จะทำร้ายปาขวด ปาของใส่ หาข้าวมาไห้กินช้า เขาจะเทข้าวทิ้งหมด วันไหนเงินเดือนออกแม่ผมพาผมไปหน้าโรงงานเพื่อไปขอเงินจากเขา เหมือนพวกเราเป็นขอทาน เขาเล่นการพนัน จนเงินแทบไม่เหลือใช้ ผมจำได้ไม่เคยลืม วันนั้นที่เราไม่มีเงิน "แม่" ตักน้ำปลาร้ามากินข้าวกัน2คน ส่วนเขา กินเหล้าได้สบายใจ ชีวิตผม ครอบครัวผมไม่สมบูรณ์แบบเหมือนคนอื่น จนผมโตขึ้นนิสัยเขาไม่เคยเปลี่ยน ผมได้ย้ายมาอยู่กับแฟนแต่ไม่ไกลจากแม่มากนัก ผมต้องเห็นแม่หัวโนหัวปูดบ้าง ผมบอกแม่ หนีเถอะ อยู่กัน2คนเราก็ได้ แกก็ไม่ยอมหนี เพราะว่าบ้านที่อยู่กับที่ทำงานมันใกล้กัน แกอยากทำงานจนเกษียณเพราะว่าจะได้เงินหลังเกษียณ จนผมกราบบอกแม่ผมเลี้ยงแม่ได้ ออกมาอยู่ด้วยกัน เขาก็ไม่ยอมมา ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ทำงานอยู่ได้ยินข่าวมามันก็เจ็บหัวใจ ช่วงท้ายของชีวิตแม่แล้ว ผมก็ไห้เขาเจอสิ่งดีๆบ้าง ก็แค่นั้นเอง อยากไห้แม่ได้กินของอร่อย สุขสบายมีแต่รอยยิ้ม เหมือนแม่คนอื่นก็เท่านั้นเอง
ผมควรจะทำยังไงดีครับ
(ขอบคุณที่อ่านจนจบ)
คุณเคยเกลียดพ่อตัวเองไหม
ผมควรจะทำยังไงดีครับ
(ขอบคุณที่อ่านจนจบ)