แม่ ครอบครัว

เรารู้สึกแย่ที่ต้องมาพูดเรื่องนี้ และเราก็รู้สึกเสียใจที่ได้ยินคำนี้ออกมา ตั้งแต่เด็กจนโต เราค่อนข้างขาดอบอุ่น วันพ่อวันแม่ เราไม่เคยเห็นพ่อแม่มาให้เราไหว้เลยเพราะติดงาน ตอนนั้นตอนเด็กก็กลับมาร้องไห้ทุกวันข้างๆยาย รูปตอนเด็กพ่อแม่แทบจะไม่ถ่ายไว้เลย  เราไม่เคยไปเที่ยวแบบครอบครัวเลยจนถึงตอนนี้ มีไปด้วยกันเหมือนแค่ติดรถกันไป ไม่เคยเห็นพ่อแม่ยิ้มคุยหัวเราะกันเลย เรามีความสุขมากๆที่เห็นพวกเขายิ้ม รู้สึกแย่ที่พวกเขาไม่พูดคุยกัน รู้สึกผิดที่เขาทะเลาะกัน เรามีความสุขแต่ดูไม่สุด เราไม่กล้าเล่าความทุกข์ในใจให้พ่อแม่ฟัง เพราะเขาดูเหมือนไม่อยากฟังสักเท่าไหร่ แต่เราก็เข้าใจได้ เราพยายามเรียนให้ได้เกรดดีๆให้เขาภูมิใจ เขาดูมีความสุขแค่ตอนนั้น พอโตมาเราก็เริ่มโดนตะคอกใส่ สะสมมาเรื่อยๆ จนมาถึงคำพูดแรงๆและการกระทำแรงๆ ใส่ลูกของเขา เขาเมินคำขอช่วยเหลือจากเรา เขาพูดคำที่แรงที่สุดออกจากปากเขา "ก็ไม่ได้ไล่ให้ไปตายนิ "  เราก็โหว แรงมาก แต่ไม่ได้เถียงกลับ ก็เก็บไว้ในใจ  เราโดนด่าโดนกระทำจนสะสมมาเรื่อยๆ จนทำให้เรามองโลกกลับกัน สิ่งที่มันปนปะกับสีขาวในใจเรา เริ่มจางลง เราเริ่มมองโลกในแง่ดี พยายามคิดแก้ปัญหา เรารักเขาแหละ แต่แค่โดนกระทำแบบนี้เลยรู้สึกแย่นิดหน่อย ครอบครัวเราดูไม่สมประกอบเลย จะพูดว่าอย่างงั้นก็ได้ ครอบครัวเราโดนจับแต่งกันโดยไม่ได้รักกันมาก่อน มีเราและพี่  วันนี้ถามแม่ว่าทำไมเขายังไม่มาซ่อมทีวี ยายไม่มีอะไรดูเลยนะ " ซื้อให้แล้วก็ต้องจ่ายซ่อมเองสิ " "รวยจะตาย" เราบอกกลับว่า "นั่นแม่นะ" เรารู้สึกแย่ เราไม่รู้จะทำยังไง ให้มายเซ็ทแม่เปลี่ยน มันยังหนักอกจนถึงทุกวันนี้ เราอยากให้แม่มีความสุขยิ้มแย้มต่อทุกคนมากกว่านี้  อ่านแล้ว ช่วยบอกวิธีแก้ปัญหาของแต่ละคนมาได้ไหมคะ