ตอนนี้ยังไม่ได้เลิกรากันหรอกค่ะ
พอดีว่ามาถึงจุดอิ่มตัว ที่เหมือนจะไปต่อไม่ได้แล้ว เราผิดสังเกตมาพักนึงแล้วค่ะ ระยะเวลาเกือบ2ปี ที่เค้าไม่กลับบ้านเร็ว เลิกงานต้องไปหาเพื่อนคนนั้นบ้างคนนี้บ้างอยู่เรื่อยเลย แม้กระทั่งเสาร์อาทิตย์ก็ต้องไปหาเพื่อนค่ะ เป็นอาการของคนเบื่อจริงๆนั่นแหละค่ะ เราอยู่ที่บ้านของเราเอง โดยมีตัวเรา แฟนเรา ลูกเรา แม่แฟน ยายแฟน และลูกในท้องเราตอนนี้ อาศัยอยู่ด้วยกัน มีห้องนอนแยกกัน เมื่อเราหยิบเรื่องนี้มาพูดเราก็มักจะทะเลาะกัน โดยแฟนมักบอกว่า ไปนั่งเล่นบ้านเพื่อนมันผิดตรงไหน แม่แฟนที่อยู่ด้วยก็ห้ามลูกชายเค้าไม่ได้เช่นกันแถมเข้าข้างกันอีกค่ะ พูดตรงๆก็คือเหนื่อยใจมากค่ะตอนนี้ทนไม่ไหวบางทีลูกหลับก็แอบร้องไห้ เคยทะเลาะกับแฟนเพราะเรื่องผู้หญิง แม่แฟนกลับมาว่าเราว่า เคยถามกันมั้ยทำงานมาเหนื่อยมั้ย เอ๊ะไอ้เราก็ทั้งทำงานบริษัท ทำงานในบ้าน วันหยุดและกลางคืนก็เลี้ยงลูกเอง เสื้อผ้าของแฟนเราก็ซักรีด ส่วนแฟนวันหยุดไปหาแต่เพื่อน ไม่เคยสนใจงานบ้านของตัวเอง แฟนเองก็ไม่เคยถามเราเหมือนกันว่าเหนื่อยมั้ย ยายแฟนก็เลยทำงานบ้านให้แฟนค่ะเพราะไม่อยากให้เราทะเลาะกัน เราก็เลยอึ้งไปเลย นี่คือวิธีแก้ปัญหาของเค้า แทนที่จะบอกให้ลูกชายรับผิดชอบงานตัวเองค่อยออกไปเที่ยว ทำให้ซะเลย ปัญหานึงก็คือเราอยู่บ้านตัวเองแต่ออกเสียงอะไรไม่ได้เลย แถมแฟนก็ควบคุมไม่ได้แล้ว เราเลยอยากจะเลิกกันให้จบๆไป เราเอาแม่เรามาอยู่ด้วยดีกว่าค่ะ
เราท้อง8เดือนแล้ว เลยอยากให้คลอดก่อนจะคุยกับแฟนค่ะ เพราะมีลูก2คนเราก็เหนื่อยเพิ่มอีก อยากตัดความเหนื่อยที่ไม่จำเป็นออกไปจากชีวิตค่ะ ไม่มีแฟนและครอบครัวแฟนจะดีกว่าค่ะ แต่ตัวเราเนี่ยมีปมเรื่องครอบครัว ไม่อยากให้ลูกเจอแบบนั้น แต่ก็เลี่ยงไม่ได้จริงๆ กังวลเวลาลูกถามถึงพ่อเค้า กลัวตัวเราจะอ่อนไหวค่ะ เราค่อนข้างรับไม่ได้ถ้าลูกไม่สบายใจและเราก็ตอบไม่ถูกด้วย เราเคยเสียใจกับเรื่องนี้มาก่อนบางทีก็ยังนอนฝันร้ายอยู่ทั้งที่ผ่านมาแล้วเป็น10ปี เราควรจะบอกลูกยังไงดีคะ เราอยากให้ลูกเข้าใจจังค่ะ ยาวหน่อยนะคะ ขอบคุณที่อ่าน ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ