สวัสดีค่ะวันี้จะมาเล่าประสบการณ์ที่เจอกับตัว ไม่ใช่เรื่องที่ดีแถมยังเป็นเรื่องที่หน้ากลัวสำหรับหนูมากค่ะ 

หนูไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่หนูเจอมามันใช่ผีอย่างที่ทุกคนมีความเชื่อมั้ย หนูไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผีหน้าตาเป็นยังไงเพราะฉะนั้นหนุไม่การันตีได้ว่าสิ่งที่เจอมันคือผีหรือเปล่า  เคยฟังแต่เรื่องเล่าแล้วจินตนาการภาพในหัวมันก็เป็นรุปร่างอยู่ 

แต่สิ่งที่หนุพบเห็นมันดูจะผิดเพี้ยนไปมาก 

หนูที่เป็นเจ้าของกระทู้ เป็นเด็กมัธยมอายุ17ที่ทุกคนชอบเข้าใจผิดว่าหนูอายุ15 เพราะตัวเล็กและผอมมาก หนุเป็นมือกีต้าร์ในวงดนตรีของโรงเรียนในภาคอิสาน เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันเกิดขึ้นในวันที่หนูกับเพื่อนอยู่ซ้อมดนตรีในโรงเรียนจนดึก เพราะว่ามีไปแข่งที่ต่างจังหวัดเลยทำให้ต้องนอนโรงเรียน ซึ่งทางโรงเรียนและครูก็เตรียมห้องให้ซ้อมและห้องที่แยกเป็นห้องนอน ห้องที่ซ้อมจะเป็นห้องเก็บเสียงเพราะกีต้าร์ไฟฟ้ามันดังมากเวลาเสียบสาย ห้องนอนจะอยู่อาคารที่หนึ่งมีห้องน้ำในตัวอาคารแต่จะอยู่ตรงระหว่างบันไดขึ้นไปชั้นสองและห้องนอนครูผู้ดูแลจะอยุ่ห้องข้างกันกับห้องพวกหนูถัดไปอีกคือห้องของวงโย

ส่วนห้องที่ซ้อมจะแยกอยุ่ในตัวอาคาร คหกรรม ซึ่งมันไม่มีห้องน้ำในตัวอาคารเหมือนอาคารที่หนูใช้นอน ถ้าจะเข้าห้องน้ำต้องเดินไปเข้าห้องน้ำหลังอาคารสี่ซึ่งมันมืดมากเลยไม่มีคนเขาไปกัน ส่วนมากจะลงทุนเดินไปเข้าที่หลังหอประชุมถึงแม้จะไกลแต่มันก้ยังมีไฟที่สว่างกว่า และยังมีบ้านพักครูใกล้ๆ 

วันนั้นหนูกับเพื่อนในวงซ้อมดึกกว่าปกติ ปกติเราจะซ้อมถึงแค่18:30-20:30 พอหมดเวลาซ้อมเราก็จะแยกย้ายไปอาบน้ำบ้างไปทักท้ายเพื่อนวงโยที่อยู่อาคารใกล้ๆกันบาง วงโยก็มีแข่งกับโรงเรียนอื่น บางคนก็ไปหาของกินอะไรแบบนี้ แต่เราอยุ่ดึกกว่าปกติมาก เราซ้อมกันจนถึงสี่ทุ่มกว่าเพราะช่วงกลางวันไฟที่โรงเรียนมันมีปัญหา 

ด้วยความที่ซ้อมในห้องเก็บเสียงเราจะไม่ได้ยินเสียงอะไรจากข้างนอกเลย และเสียงข้างในมันก็ไม่สามารถออกไปได้ แต่ตอนนั้นตอนที่หนูกับเพื่อนในวงกำลังจะพัก พวกเราได้ยินเสียงว่าคนคนนึ่งตะโกนมาว่า "เสียงดัง" เป็นเสียงแก่ๆ แยกไม่ได้ว่าเป้นชายรึหญิงเสียงมันปนกันแต่ได้ยินแน่ๆ ตอนนั้นทุกคนเงียบนึกว่าเพื่อนวงโยมาแกล้ง วงโยมันชอบแกล้งคนพวกเราคิดแบบนั้น แต่อย่างที่บอกไปข้างต้น ห้องเก็บเสียง เสียงนอกเข้าไม่ได้ เสียงในก็ออกไม่ได้ แล้วเสียงนั้นมันมาจากไหน ถ้าไม่อยู่ข้างในห้องกับพวกเรา 

แต่พวกเราไม่ได้อะไรมาก ตัดสินใจซ้อมต่อเป็นรอบสุดท้ายเพราะครูโทรมาบอกให้พักแล้วกินข้าวนอน พวกหนูซ้อมไปสักพักก็ได้ยินอีก แต่ครั้งนี้มันดังกว่าเดิมมาก ใกล้มากเหมือนอยู่ข้างหู "จะหยุดมั้ย" คำนี้ทำพวกเราผวาไปเลยหยุดซ้อมกัน

พวกเราเก็บของเตรียมเดินไปอาคารหนึ่งเพื่อจะเอาของไปเก็บในห้องนอน ซึ่งตอนนั้นวงโยก็พึ่งซ้อมเสร็จพอดีเลยตัดสินใจเดินไปด้วยกัน ยังเดินไปไม่ถึงไหนพวกที่เดินรั้งท้ายมันรีบวิ่งสวนขึ้นมาทันที แต่ละคนหน้าซีดเหมือนกลัวอะไรสักอย่าง แต่พวกหนูคิดว่าพวกวงโยมันแกล้งกันเอง 

คิดในแง่ดีไว้ก่อน จนมีเพื่อนในวงโยมือกล้อง รีบวิ่งสวนขึ้นมาข้างหน้าแล้วตะโกนว่า "อย่าตามกูไม่เล่น" ตอนนั้ทุกคนงงมาก หันไปมองข้างหลังกันทั้งหมด และใช่ค่ะ เด็กสิบกว่าคนที่อยู่ตรงนั้ันรวมหนู เห็นกันหมด ที่หลังต้นไม้ใกล้กับห้องเก็บอุปกรณ์การปลุกผัก เห็นร่างคนนึ่งยืนอยู่ แม้ไม่เห็นชัดมากแต่มั่นใจว่ามีคนยืนอยู่ แต่ตอนนั้นหนูกับเพื่อนมือกล้องคิดเหมือนกันเลยว่า มันไม่ใช่คน 

ตัวมันดำสนิท มีแค่จุดสองจุดบนหน้าและรอยยิ้มเห็นฟันที่กว้างมากมั่นใจแน่ว่าคนปกติไม่ยิ้มกันถึงขนาดนั้น มันยืนตัวโก่งอยู่หลังต้นไม้ ยืนนิ่งๆ มองพวกเราอยู่แบบนั้น มีบางอย่างไหลออกมาจากตัวมัน มันเริ่มขยับทำท่าเหมือนจะวิ่งใส่ ตอนนั้นสติทุกคนไปหมดแล้ว รุ้ตัวอีกทีคือหนุกำลังโดนเพื่อนสองคนหิ้วบิกแล้วลากออกไปจากบริเวณนั้น พร้อมคำด่าของเพื่อนคือ "จะยืนมองมันให้มันวิ่งมาหาเหรอ" เพื่อนลากหนูจนถึงหน้าอาคารนึ่ง ไฟสว่างจนทุกคนเริ่มอุ่นใจ พวกเราเห้นว่ามีครูกำลังยืนรออยู่หลายคน ครูถามแตกตื่นอะไรกัน แกล้งกันเหรอ ทำไมเพื่อนถึงร้องไห้ 

ทุกคนเงียบเพราะไม่กล้าเล่า ได้แต่ยืนหน้าซีดกันเป็นแถว สรุปครูรีบไล่ไปอาบน้ำแล้วนอน แต่พวกเราทุกคนที่เจอกับตัวอะไรสักอย่างไม่กล้าไปอาบ เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วนอนเลย พวกเพื่อนวงโยก็ขอมานอนด้วยเพราะกลัวจำได้เลยว่าห้องมันไม่ได้ใหญ่มากแต่ก็นอนอัดกัน 

พวกเรายังไม่นอน ถึงจะมีคนหลับไปแล้วก็ตามแต่ส่วนมากยังตื่อยู่เพราะกลัว ไฟหน้าห้องกับในห้องก็ปิดหมดแล้วเพราะครุสั่งให้ปิด พวกที่ยังไม่นอนเลยจับกลุ่มกัน ถามคำถามเกี่ยวกับสิ่งที่เจอ มันคือตัวอะไร ผีมั้ย คนมั้ย คืออะไรกันแน่ ต่างคนต่างถามหาคำตอบไปเรื่อย จนถึงช่วงนึ่งที่คิดว่าดึกมากแล้ว กำลังจะนอนกันหมด แต่พวกเราได้ยินเสียง "ชู้วววววว" เบาๆ ที่นอกห้อง 

และความสงสัยที่มีมากล้นของเด้ก ทุกคนหันไปมองพร้อมกันอีกแล้วค่ะ มันยืนอยุ่นอกห้อง ตรงกับหน้าต่าง ตัวโก่งๆของมันทุกคนยังจำได้ ไฟข้างถนนในโรงเรียนสะท้อนเงาชัดมาก จุดสองจุดบนหน้า ยิ้มกว้างมาก น้ำอะไรสักอย่างไหลออกจากปากมัน สักพักมันก็ไอออกมาเสียงดัง แล้วก็อ้วกน้ำสีดำๆออกมาเติมหน้าต่างไปหมด 

มันหัวเราะ ยืนอยู่ตรงหน้าต่างแล้วหัวเราะ มันเอาหน้ามาแนบหน้าต่างเหมือนพยายามจะเข้ามาในห้อง เด็กสิบคนกลัวมากจนกรี๊ดพร้อมกันลั่นห้อง เราเป็นคนเดียวที่ไม่กรี๊ด ไม่รุ้อะไรดลใจให้มองมันแบบนั้น แต่มันหัวเราะเหมือนสนุกที่ได้แกล้งเด็ก เสียงกรี๊ดดังมากจนเห้นว่าไฟห้องนอนครูสะท้อนออกมา มันยิ้มอีกแล้ว แล้วมันก็เดินไปไหนไม่รู้ แต่มีเสียง ตึ้ง ที่ประตูนึ่งทีเหมอืนมันทุบ

คืนนั้นพสกันไม่นอน เล่าเรื่องทุกอย่างให้ครูฟัง ครุหลายคนทำหน้าซีด พร้อมเดินออกไปดุตรงประตุ มีรอยมือสีดำใหญ่มากแปะอยุ่ พวกเราไม่นอนจนถึงเช้ากลัวกันมาก ตอนเช้าเห้นว่ามีพระมาโรงเรียนทั้งที่มันเป้นวัยหยุด แต่พวกหนูและวงโยก็ยังต้องซ้อมต่อ 

เห้นพระท่านเดินสำตรวจห้องสักพัก พระท่านก้บอก "พระเอามันไม่อยู่หรอก สิ่งที่ปกป้องโรงเรียนก็โดนมันกินเรียบแล้ว ใครให้เชิญมันเข้ามา ถ้าช้าเด็กพวกนี้เหลืออต่ชื่อแน่เพราะมันจะกินให้หมด" 

พวกหนุงงมาก เลยถามท่านไปว่ามันคือตัวอะไร ผีเหรอคะ พระท่านบอกไม่ใช่ผี ตัวที่เจอมันน่ากลัวกว่าผีอีก ใครเอามันเข้ามาใครเชิญมัน ท่านบออกท่านไม่สามารถไล่มันได้ต้องหาต้นตอที่มาของมัน มันไม่ใช่ผี ไม่ใช่คน แต่คือตัวอะไรสักอย่างที่ผียังเทียบชั้นไม่ได้และไม่มีชื่อที่เรียกได้ชัดเจน การที่มันมาได้คือต้องมีคนเชิญหรือเรียกมันมา ถ้าจะให้มันไปต้องหาตัวคนที่เชิยมันมาให้ได้ก่อน

ท่านพูดแค่นี้แล้วหันไปพูดกับครุ วันนั้นพระท่านบอกให้พวกเราทุกคนไปนอนบ้าน มันตามไปไม่ได้ เพราะมันวนอยู่ในโรงเรียนอย่างเดียวเพราะคนที่เอามันเข้ามาอยุ่ในโรงเรียน ซึ่งไม่รู้ว่าใคร 

และตั้งแต่วันนั้น ก็ไม่มีใครพูดเรื่องนี้อีกเลย ครูไม่เล่า พวกเราไปเรียนกันตามปกติ แต่อิรอยมือสีดำยังติดอยู่ประตุ เมื่อไม่กี่วันก่อนครุได้เอาประตุนั้นออกไปเผาแล้ว และเรื่องนีไม่มีนักเรียนคนไหนที่รู้เลย นอกจากวงโยและวงของพงกหนุ แต่ก็มีเรื่องเล่ามาว่าเห็นมันอยุ่ในโรงเรียนตอนดึกๆ เดินไปมาเหมือนหาอะไรสักอย่าง บ้านพักครูก้ไม่มีคนอยุ่ เพราะกลัวมันมา แถมหลังโรงเรียนยังเห็นคนแปลกทำท่าทางแปลกๆเหมือนรำถวายอะไรบางอย่าง

เรื่องมันจบแค่นี้