สวัสดีค่ะตามหัวข้อกระทู้ด้านบนคือไม่ชอบนิสัยเพื่อนมากๆเลย ชอบเอาความคิดตัวเองเป็นศูนย์กลางน่ารำคาญมากๆ พอเราออกความคิดเห็นก็ไม่เคยจะเชื่อเลยเราเลยเลือกที่จะไม่พูดและก็ไม่ออกความคิดเห็นอะไรสักอย่าง เออ ออ ไปอย่างนั้นพอเราพูดเดี๋ยวมันจะกลายเป็นทะเลาะกัน บางเรื่องคือไม่เรื่องที่น่าจะเอาโกรธมางอนได้มันก็โกรธงงมาก แล้วชอบสำคัญตัวเองมากชอบคิดว่าคนอื่นต้องมองเขาต้องสนใจมันไรอย่างงี้ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องที่คนอื่นต้องมาสนใจมันตลอดเวลาอ่ะค่ะ แค่เดินเปลี่ยนคาบก็ระแวงว่าคนตามจะบอกว่าเขาตามมันตลอดโคตรปัญญาอ่อนไม่อยากเป็นเพื่อนกับเขาแล้วแต่ไม่กล้าเดินออกมาเพราะใกล้จะจบ ม.6 แล้วทุกคนกลุ่มเพื่อนก็โอเคแล้วจะให้เปลี่ยนกลุ่มตอนนี้มันก็ยังไงๆอยู่ เลยต้องทนไปกว่าจะจบเหนื่อยมากๆแค่ต้องคิดว่าต้องไปโรงเรียนแล้วต้องเจอเพื่อนคนนี้ก็เหนื่อยมากต้องทำให้มันพอใจอยู่ตลอดพูดอะไรผิดหูนิดหน่อยก็โกรธแล้ว เราพยายามพูดให้น้อยยยที่สุดเพื่อที่จะไม่ต้องงอนกันไม่อยากมีปัญหาแต่มันก็หาเรื่องจับผิดจนโกรธกันได้ ทึ่มันเป็นแบบนี้ไม่รู้มันผิดที่ใครมันผิดที่เราพูดไม่ถูกใจเขาแค่สิ่งที่เราพูดเขาไม่เห็นด้วยก็โกรธหรือผิดที่เพื่อนมันเรื่องมากเป็นศูนย์กลางจักรวาลโลกอันนี้ก็ไม่แน่ใจเลยเวลาเราชอบใครปลื้มใครเพื่อนก็ชอบแย่งซีนชอบทำเหมือนตัวเองชอบให้เขาเข้าใจผิดเหนื่อยมากกกกก ไม่รู้จะอธิบายยังไงดีเลยค่ะเพราะแค่คิดถึงชื่อมันก็เหนื่อยพอแล้ว