ชายหนุ่มร่างโตทั้งสอง กระเด็นออกห่างกำแพงด้วยความหวาดกลัว หมอกม่วงส้มฉายแสงอย่างเจิดจ้า

“วิ่ง” อดัมเตือนเพื่อน
“วิ่งไปไหน” มิสซูร้อนรนตะโกนถามกลับ ความกังวลกับความไม่รู้สิ่งที่อยู่ตรงหน้า มีค่าเกือบเท่ากัน
“ไปอีกทางไง” อดัมร้องตอบ ตนกลัวพวกผู้หญิงและเด็กอย่างจอร์นหนีไม่ทัน

จังหวะนี้ทุกคนวิ่งออกจากปะการังรูปอย่างรวดเร็ว วิ่งไปทิศตรงข้ามกับสิ่งที่มีตัวประหลาดอยู่ แต่ทิศที่พวกเขาวิ่งเป็นทิศตรงข้ามจากที่เข้ามา

เกิดรูบนกำแพง ทุกคนวิ่งกันอย่างอลม่าน อดัมและอาเมดตามหลัง “โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง” เจ้าไซแนปยังไม่หยุดเห่า อาเมดหันกลับมาเห็นไซแนปกำลังเห่าใส่กำแพง
“นาย...ขอปืน”
อาเมดขอปืนอดัม

“นายเอาไปทำไรว่ะ”

“เอามาเหอะ”

หลังจากได้ปืนเรียบร้อยแล้ว อาเมดรีบวิ่งไปที่กำแพงอุ้มเจ้าไซแนปขึ้นมา ตนมองผ่านรูที่ตัวประหลาดเจาะไว้พบว่าตัวมันคล้ายซิสแนปเปอร์ แต่ตัวใหญ่กว่าหลายเท่า มันมีเขี้ยวและขาดูจะมีมัดกล้ามขนาดใหญ่ ขนของมันคล้ายหนามแหลม 

“มันตัวอะไรวะ”
แสงรอบตัวของอาเมดเป็นสีส้มและเหลืองขึ้นระดับสุงสุด

“เฮ..เพื่อน..วิ่ง” อดัมตะโกนร้อง

กัปตันฟุตบอลส่องผ่านรู พบมันกำลังเดินถอยหลังและเอาขาตะกุกพื้นจนฝุ่นคลุ้งไปทั่ว ตนเห็นดังนั้นจึงเอาปืนส่องผ่านรู เมื่อมันวิ่งเข้ามาหมายชนกำแพงอีกครั้ง

ลูกกระสุนวิ่งผ่านรูกำแพงทะลุโดนตัวมัน แต่แรงกระสุนไม่อาจหยุดแรงวิ่งของตัวประหลาดได้ มันชนกำแพงจนกระทั้งกำแพงทลายเป็นรูใหญ่ อาเมดกระเด็นหงายหลังจนไซแนปหลุดมือ แต่รู้สึกได้เหมือนมีใครสักคนดึงตนให้ยืนขึ้น

“กฏของการเอาตัวรอด หนึ่งอย่าทิ้งปืน สองอย่าทิ้งเพื่อนถือปืน”

กัปตันทีมฟุตบอลร่างใหญ่พยายามลุกด้วยตัวเอง “ขอบใจว่ะ แล้วไซแนป” อาเมดเห็นมันวิ่งจุกตูดตามซาร่าและมิสซูออกไปจากปะการังภาพ

เจ้าสัตว์ประหลาดร้องอย่างเจ็บปวดแล้วแน่นิ่งไป

“มันตายไหมว่ะ” อาเมดถามเพื่อน

“รีบไปดีกว่าว่ะ”

อาเมดยังคงมองมันด้วยตาไม่กระพริบ สิ่งที่เห็นข้างหน้าตัวมันค่อยๆ ลุกขึ้นแล้วสะบัดคอไปมา “พระเจ้า” เขาอุทานออกมา “วิ่ง” อาเมดเตือนอดัมให้วิ่ง แต่หันมาพบเพื่อนกำลังวิ่งไปแล้วโดยถือปืนในมือติดไปด้วย

“” อุทานด้วยความตกใจและตนรีบลุกขึ้นมาทันทีและวิ่งตามหัวหน้าเรือให้ทัน

เจ้าสัตว์ประหลานลุกขึ้นและวิ่งชนรูกำแพงอีกครั้ง คราวนี้กำแพงภาพทลายลงมา มันเห็นวัตถุหนึ่งกำลังเคลื่อนไหวจึงวิ่งตามอาเมด มันวิ่งเร็วกว่ามนุษย์แต่ด้วยร่างกายที่ใหญ่ทำให้การเคลื่อนไหวไม่คล่องแคล้ว บางครั้งเกือบวิ่งทัน แต่มันกลับวิ่งชนกำแพงภาพทำให้ช้าลง

จนกระทั่งจังหวะหนึ่งกำลังตามอาเมดทัน

เสียงปืนดังทำให้มันหยุดชะงัก มันมีประสบการณ์จากเสียงปืนแล้ว อดัมยิงปืนขู่มันอีกครั้ง
เหล่าบรรดาเพื่อนกำลังรอชายหนุ่มทั้งสองคนออกมา จอร์นดีใจที่เห็นฮีโร่ออกจากปะการังภาพ
“จะไปไหนกันต่อดี” มิสซูถามซาร่า

“ฉันไม่รู้เหมือนกัน จอร์น...ถ้าเป็นเธอจะอยู่ที่ไหน”

“บนต้นไม้ครับ”

“ไม่มีใครสร้างบ้านบนต้นไม้หรอก” ซาร่าพูดกับเพื่อน “จอร์น เธอลองนึกอีกครั้งนะ หากอยู่ป่าจะสร้างบ้านที่ไหน”

จอร์นทำท่าคิด

“เร็วจอร์น พวกเราไม่มีเวลา” อดัมเร่งจอร์นในขณะตัวประหลาดกำลังวนหาทางออกและกำลังทำท่าดมกลิ่นตามพื้นดินและดูเหมือนมันกำลังเข้าใกล้ทางออก

“เร็วจอร์น” อดัมเร่งอีกครั้งเมื่อพบว่ามันออกมาได้แล้วและกำลังวิ่งมา

“บนเขาฮะ” จอร์นตอบพี่ซาร่า

“ไปทางภูเขา” ซาร่าบอกทุกคน

“วิ่ง” มิสซูตะโกน

ทุกคนพร้อมใจกันวิ่งไปทางภูเขาที่เป็นกำแพงเหมือนแอ่งกระทะ อย่างที่จอร์นสอนต้นไม้ที่เตี้ยและขึ้นช้ากว่าที่อื่นน่าจะเป็นจุดที่มีคนอาศัย

ด้วยความที่คนเยอะกว่าทำให้ตัวประหลาดวิ่งเข้ามากระชัดชิดได้อย่างรวดเร็ว จอร์นสังเกตุแล้วร้องตะโกน “นั้นมันถ้ำฮะ”

“ทุกคนเข้าไปเร็ว” อดัมร้องตะโกน

“พี่ครับ ถ้ำไม่มีทางออก พี่ต้องโดนมันฆ่าแน่”

อดัมไม่สนใจคำเตือนของจอร์น ไซแนปวิ่งตามซาร่าและเห่าอย่างไม่ลดละ จนกระทั่งพวกเขาถึงหน้าปากถ้ำ ตัวประหลาดวิ่งเข้ามาประชิดและพ่นลมหายใจอย่างแรงต่อหน้ากลุ่มมนุษย์

เสียงปังดังจากอดัม ยิงเข้าหามันอีกครั้ง ตัวมันใหญ่เป็นเป้าเคลื่อนไหวที่ยิงได้ง่ายที่สุด แทนที่มันจะกลัวมันกลับสะบัดตัวไปมาและส่งเสียงขู่ท้าทายให้ยิงเข้ามาหามันอีกครั้ง

“พระเจ้า” อาเมดท่องในใจหยิบมีดขึ้นมา เห็นเขี้ยวที่งอกและฟันอันแหลมคมขณะที่มันอ้าปากขู่  “พวกเธอเข้าไปด้านใน...ด่วน” 

จอร์นและคนมีสีต่างวิ่งเข้าไปด้านใน พบว่าภายในถ้ำมีทางเข้าไปอีก พวกเขาเห็นโครงกระดูกของมนุษย์ ในขณะที่อาเมด อดัม ไซแนปอยู่บริเวณปากถ้ำ ตัวใหญ่มหึมาวิ่งมาที่กลุ่มคนที่ทั้งสองยืนอยู่ อดัมตัดสินใจยิงมันอีกครั้ง กระสุนโดนปากมันจนมันหยุดชะงัก

ไซแนปเห่าขู่และเห็นนายของมันกำลังเดือนร้อน มันกระโดนงับเจ้าตัวประหลาด อดัมยิงไม่หยุดจนกระทั่งกระสุนปืนหมดแม็ก
“พวกนายเข้ามาเร็ว มีทางเข้า” เสียงตะโกนจากมิสซูดังจากในถ้ำ

ทั้งหมดตัดสินใจวิ่งเข้าไปด้านใน ส่วนไซแนปโดนมันสะบัดขนจนหลุดกระเด็นลงกองกับพื้น มันพยายามวิ่งตามนายทั้งสองคนแต่ด้วยความที่มันบาดเจ็บทำให้วิ่งช้ากว่าปกติ

ชายทั้งสองเห็นผู้หญิงกำลังอยู่ในห้องๆ หนึ่ง ซึ่งทางเข้ามีรูที่พอสำหรับคนเข้าไปได้ จอร์นและเด็กผู้หญิงเข้าไปกันได้เรียบร้อยแล้ว คนในนั้นต่างร้องตะโกนให้ผู้ชายเข้ามา

ทั้งสองคนได้ยินและรีบวิ่งเข้ามาในห้องดังกล่าว แต่น่าเสียดายในอีกมุมหนึ่งไซแนปกำลังเผชิญหน้ากับตัวประหลาดใหญ่อย่างลำพัง

คนในห้องโยนก้อนหินใส่ข้างหลังแต่ไม่สามารถระคายผิวมันที่ถูกปกคลุมด้วยขนอันแข็งแกร่งได้ ซาร่าจะวิ่งออกไปหมายช่วยมัน อาเมดเห็นดังนั้นจึงหยิบมีดออกมา แล้ววิ่งแทงมันเข้าที่ด้านหลัง

มีดอันแหลมคมสะกิตผิวได้แต่ไม่สามารถทะลุเกราะขน มันหันเหลียวมามอง พบเหยื่อที่ตัวใหญ่กว่าซิสแนปเปอร์ มันเปลี่ยนใจเข้าหาอาเมดแทน

ไซแนปวิ่งหนีเข้าห้องถ้ำ อาเมดเห็นดังนั้นพยายามข่มความรู้สึกและมองหน้ามันอย่างไม่กระพริบตา แสงออร่าที่ประกายจากตนเป็นสีส้มและสีเหลืองและส่องสว่างด้วยความหวาดกลัว

อาเมดกำลังคำนวณว่าจะเอาอย่างไรดี ทันใดนั้น  “เฮ...นั้นตำรวจ” แล้วเอามือชี้ไปทางอื่น

มันไม่หันตามที่ชายหนุ่มชี้ ทุกคนในถ้ำตาค้างและเหวอกับอาเมด “เฮพวก...ตอนอยู่วิทยาลัยมันใช้ได้ผลนะ มุขนี้”

พูดจบอาเมดวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตเพื่อตรงไปยังปากทางเข้าห้องถ้ำ ตนรู้ดีว่ามันกำลังวิ่งตามมา อาเมดคิดว่าวิ่งไม่ทันแน่จึงใช้วิชาพละให้เป็นประโยชน์ด้วยการกระโดดเข้าช่องว่างอย่างเร็ว