สวัสดีค่ะ เราไม่ค่อยแน่ใจว่าทุกวันนี้ยังมีคนอ่านพันทิปอยู่หรือเปล่า แต่เราก็จะมาเล่าต่อเหมือนเดิมแหละค่ะ55555
.
.
.
.
พอเราร้องไห้ไม่หยุด ยายกับตาก็พยายามที่จะปลอบเราบอกว่าเดี๋ยวแม่ก็มาบ้างแหละ แม่ต้องไปทำงานบ้างแหละ แต่ที่เราร้องไห้ออกมาคือเราไม่ได้คิดถึงแม่ ใช่ค่ะ!!!!!! เราคิดถึงย่า คิดถึงบ้านเรา อยู่ที่นี้ตอนนี้เราไม่รู้จักใครสักคน ไม่มีเพื่อนด้วย อย่าลืมนะคะว่าตอนนั้นเราอายุแค่7ขวบ แต่จะทำยังไงได้ละคะเราก็อยู่ที่นี้ไปแล้ว แถมยังไม่รู้ด้วยว่ามันคือที่ไหน พอเวลาผ่านไปสักพักเรารู้สึกว่าเข้ากับคนพื้นที่ได้บ้าง แต่ก็ไม่ขนาดนั้นค่ะเพราะว่าคนที่นี้พูดภาษาท้องถิ่นเราพูดได้แค่ภาษากลางเด็กคนอื่นก็เลยไม่อยากเล่นกับเรา พอถึงเวลาที่ต้องเข้าโรงเรียน วันแรกที่ไปก็สร้างเรื่องเลยค่ะในห้องเด็กอนุบาลมันจะมีที่นั่งของใครของมันอยู่แล้ว มันก็จะมีรูปสัตว์ต่างๆแปะตามที่นั่งเราก็เลยคิดว่าคนที่เกิดปีกระต่ายก็เลยต้องไปนั่งที่รูปกระต่ายสินะ แล้วเราก็นั่งลง ไม่กี่วิต่อมาก็มีเพื่อนที่อยู่ห้องดียวกับเรานางเดินมาห้องไห้ใส่เราค่ะ เราก็งงเลยถามไปว่าร้องทำไม นางก็ไม่ตอบ เราก็ยิ่งงงหนักมาก สรุปคือเราไปนั่งที่นางนั้นแหละนางเลยร้อง55555555 ในช่วงเวลานั้นก็ดีนะคะ ชีวิตอนุบาล เราได้เจอเพื่อนที่พอคุยได้2คนค่ะ(เดี๋ยวเราจะทำภาคหย่อยของอนุบาลอีกทีนะคะ) ในระยะเวลาไม่กี่เดือนที่เราอยู่ที่นี่เรานอนคนเดียว นอนร้องไห้แทบทุกคืน เราคิดถึงพ่อกับย่าเรามากๆตอนนั้นเราขอแค่อย่างเดียวที่จะได้ไปจากที่นี้ เพราะที่นี้มันมีแต่อะไรก็ไม่รู้ ตากับยาทำร้ายร่างกายเราโดยใช้เบ็ดตกปลาฟาด เพียยงเพราะเรายังไม่ได้ล้างจาน ทุกคนอาจจะคิดว่ามันคงเป็นเรื่องปกติใช่มั้ยคะ ที่เวลาลูกหลานไม่ฟังอะไรก็ต้องตีต้องทำโทษ!! แต่สำหรับเรา นี่มันมากเกินไปด้วยซ้ำ ทั้งตัวเรามีรอยช้ำเต็มตัวไปหมดเวลาไปโรงเรียนครูถามว่าไปโดนอะไรมาเราก็ตอบได้แค่เล่นกับเพื่อนแค่นั้น ตรงนี้มันทำให้เราอยากจจะตายๆไปจากที่บ้าๆนี่ด้วยซ้ำ แต่ในใจเราก็คิดว่าเดี๋ยวยังไงแม่ก็ต้องมารับเรากลับไปอย่างแน่นอน…
เรื่องราวชีวิต part2
.
.
.
.
พอเราร้องไห้ไม่หยุด ยายกับตาก็พยายามที่จะปลอบเราบอกว่าเดี๋ยวแม่ก็มาบ้างแหละ แม่ต้องไปทำงานบ้างแหละ แต่ที่เราร้องไห้ออกมาคือเราไม่ได้คิดถึงแม่ ใช่ค่ะ!!!!!! เราคิดถึงย่า คิดถึงบ้านเรา อยู่ที่นี้ตอนนี้เราไม่รู้จักใครสักคน ไม่มีเพื่อนด้วย อย่าลืมนะคะว่าตอนนั้นเราอายุแค่7ขวบ แต่จะทำยังไงได้ละคะเราก็อยู่ที่นี้ไปแล้ว แถมยังไม่รู้ด้วยว่ามันคือที่ไหน พอเวลาผ่านไปสักพักเรารู้สึกว่าเข้ากับคนพื้นที่ได้บ้าง แต่ก็ไม่ขนาดนั้นค่ะเพราะว่าคนที่นี้พูดภาษาท้องถิ่นเราพูดได้แค่ภาษากลางเด็กคนอื่นก็เลยไม่อยากเล่นกับเรา พอถึงเวลาที่ต้องเข้าโรงเรียน วันแรกที่ไปก็สร้างเรื่องเลยค่ะในห้องเด็กอนุบาลมันจะมีที่นั่งของใครของมันอยู่แล้ว มันก็จะมีรูปสัตว์ต่างๆแปะตามที่นั่งเราก็เลยคิดว่าคนที่เกิดปีกระต่ายก็เลยต้องไปนั่งที่รูปกระต่ายสินะ แล้วเราก็นั่งลง ไม่กี่วิต่อมาก็มีเพื่อนที่อยู่ห้องดียวกับเรานางเดินมาห้องไห้ใส่เราค่ะ เราก็งงเลยถามไปว่าร้องทำไม นางก็ไม่ตอบ เราก็ยิ่งงงหนักมาก สรุปคือเราไปนั่งที่นางนั้นแหละนางเลยร้อง55555555 ในช่วงเวลานั้นก็ดีนะคะ ชีวิตอนุบาล เราได้เจอเพื่อนที่พอคุยได้2คนค่ะ(เดี๋ยวเราจะทำภาคหย่อยของอนุบาลอีกทีนะคะ) ในระยะเวลาไม่กี่เดือนที่เราอยู่ที่นี่เรานอนคนเดียว นอนร้องไห้แทบทุกคืน เราคิดถึงพ่อกับย่าเรามากๆตอนนั้นเราขอแค่อย่างเดียวที่จะได้ไปจากที่นี้ เพราะที่นี้มันมีแต่อะไรก็ไม่รู้ ตากับยาทำร้ายร่างกายเราโดยใช้เบ็ดตกปลาฟาด เพียยงเพราะเรายังไม่ได้ล้างจาน ทุกคนอาจจะคิดว่ามันคงเป็นเรื่องปกติใช่มั้ยคะ ที่เวลาลูกหลานไม่ฟังอะไรก็ต้องตีต้องทำโทษ!! แต่สำหรับเรา นี่มันมากเกินไปด้วยซ้ำ ทั้งตัวเรามีรอยช้ำเต็มตัวไปหมดเวลาไปโรงเรียนครูถามว่าไปโดนอะไรมาเราก็ตอบได้แค่เล่นกับเพื่อนแค่นั้น ตรงนี้มันทำให้เราอยากจจะตายๆไปจากที่บ้าๆนี่ด้วยซ้ำ แต่ในใจเราก็คิดว่าเดี๋ยวยังไงแม่ก็ต้องมารับเรากลับไปอย่างแน่นอน…