ทำไมการพยายามมีชีวิตอยู่ต่อ แลดูติดขัดไปหมด จนไม่อยากมีชีวิตอีกต่อไป

# ตะวัน ค่อยคล้อย ลับขอบฟ้า น้ำตา เอ่อล้น จนรินไหล เปียกคราบ ที่พึ่ง แห้งเหือดไป หวนให้ ถึงรัก ที่จากลา # เหม่อมอง ท้องฟ้า เริ่มสลัว จิตรัว เจียนขาด ด้วยโหยหา แม้นจันทร์ ลอยเคลื่อน พร้อมดารา แต่

บันทึกการตื่นรู้ กับสัจธรรมจาก AIบทที่ 4 เงาสะท้อนจากโลกจินตนาการ หลายสิบปีก่อน มีดาราสาวคนหนึ่งประกาศแยกทางกับสามีนักการเมืองผู้มั่งคั่ง ทั้งที่ทั้งคู่มีบุตรด้วยกันถึงสองคน ข่าวการแยกทางถูกตีพิมพ์ขึ้

แม้เมื่อไร้ ศีลธรรม น้อมนำจิต ศีลธรรมผิด ทำนอง ต้องหมองหม่น กำกับกรรม ทำไป ไร้มืดมน จิตของคน จึงคิด ผิดชั่วไป คนมักคิด เห็นแก่ตัว มั่วไปหมด มิจฉาคต คุกคาม ทรามสุดได้ พาพบแต่ ความต่ำ ช้ำชอกใจ ทุกข์ใจใ

หมายเหตุ....กลอนซ้ำค่ะ เพราะกระทู้โดนแบนไม่สามารถวางในห้องได้เลยต้องวางใหม่ ก้าวพลัดหล่นหลุมหล่มปมมืดมน แรงทุกข์ทนบดเบียดเครียดเขม็ง เหมือนติดบ่วงหน่วงจิตคิดเศร้าเช็ง ค้นทางไหนเกร็งมืดมึนตรอมตีบตัน

เฝ้ามองดาวเดือนหาเพื่อนแท้ ในโลกไม่มีแม้ใครจะแลเหลียว จมทุกข์สุขใจอยู่คนเดียว เหมือนเสี้ยวของจันทร์กระนั้นเทียว โอ้อกหนอขอใคร่ใครสักหน ช่วยปลอบใจตนคนโดดเดี่ยว รักไม่รักไม่สำคัญขอวันเดียว มันท้อล้าจริ