หนูมีความรู้สึกเหมือนอาการโรคซึมเศร้าเป๊ะเลยค่ะก็คือเศร้าแบบไม่มีเหตุผลอยู่เหมือนร่างกายกับหัวมันสั่งให้เศร้าจนน้ำตาไหล เคยปรึกษาพ่อแล้วแต่พ่อบอกว่า"หนูไม่เป็นโรคซึมเศร้าหรอกลูก หนูเป็นคนสดใสโรคซึมเศร้ามันต้องแบบ ซึมๆเสร้าๆ"  แต่บางทีก้ร้องไห้เลยแล้วคือไม่สามารถหยุดได้ รู้สึกอยู่ไม่สุขกระวนกระวายทรมาณกับความรู้สึกนี้มากเหมือนจะตาย ต้องหายใจเข้า-ออกแรงๆแต่หนูร้องเสียงดังไม่ได้เพราะถ้าร้องนานๆแล้วไม่หยุดสักทีแม่จะรำคาญ+โกรธแล้วบังคับให้หยุดร้องซึ่งมันหยุดไม่ได้ค่ะ พอใกล้หยุดได้แล้วในหัวก้จะมีเรื่องความรู้สึกผิดที่ทำให้พ่อกับแม่ต้องทุกข์ใจเพราะหนูร้องให้มาเพิ่มอีกรู้สึกว่าการที่หนูเกิดมามันไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีขึ้นเลย มีแต่จะทำให้พ่อแม่หรือเพื่อนทุกคนลำบากใจเกิดมาก็รกโลก หนูไม่อยากเกิดมา ถ้าความตายมันไม่เจ็บหนูคงตายไม่นานแล้วแต่หนูไม่กล้าทำร้ายร่างกายตัวเองเพราะถ้าพ่อแม่มารู้ว่าหนูทำร้ายตัวเองพวกท่านก็คงเสียใจแล้วมันก็วนกลับมาที่เดิมคือหนูทำให้พ่อแม่ลำบากใจอีกแล้ว น้ำตามันไหลออกมาเรื่อยๆ "สุดท้ายน้ำตาก็หยุดไหลได้แต่ความรู้สึกเศร้าโหวงๆมันยังอยู่เหมือนมีอะไรมาทับอกไว้ตลอดเวลา หนูเกือบคิดว่านี่เข้าข่ายโรคซึมเศร้าแต่พอมาโรงเรียน(มาถึงจุดที่จะร้องไห้ไม่ได้)มันก็ไม่ร้องออกมาเลยนะ" แต่ก็ยังมีความรู้สึกเฉยๆไม่มีความสุขแต่ก็ไม่ถึงกับน้ำตาไหล เพื่อนในกลุ่มที่เคยสนิทกันบอกว่า"นายดูจืดชืดไม่มีสีสันเลนเพื่อน+ถอนหายใจ"แล้วก็ไปนั่งกับเพื่อนคนอื่นในกลุ่มแทน หนูคิอในใจว่า"กูผิดมากหรอ กูไม่น่าคุยด้วยขนาดนั้นเลยหรอ? ก็กูเหนื่อยอ่ะ"หนูคิดอย่างนั้นทั้งวันแต่หนูไม่ได้เศร้าตลอดทุกนาทีนะคะ เวลาครูเล่นมุกตลกหรือดูอะไรตลกๆแล้วไม่ได้คิดเรื่องนี้หนูก็หัวเราะได้ แค่เศร้าบ่อยกว่ามีความสุข หนูเคยคิดว่า"หรือเราเป็นเด็กขาดความรักความอบอุ่นวะ" แต่หนูก็รู้ดีนะคะว่าพ่อกับแม่รักหนูมาก แล้วพอกลับถึงบ้านก็เศร้าไม่มีสาเหตุ รู้สึกกดดันจนร้องไห้แล้วก็วนไปเหมือนในบรรทัดที่1-5ค่ะ ………………

อาการหนักถึงขั้นนี้จะมีแค่ทุก2วันต่ออาทิตย์ วันที่เหลือจะเศร้าเป็นบางเวลาเหมือนคนปกติ เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่ปลายปีที่แล้วค่ะ อย่างนี้เรียกว่าอาการอะไรแล้วควรไปหาจิตแพทย์มั้ยคะ