ฝากอ้อนฟ้ากระซิบจันทร์ในวันเหงา
เพื่อบอกเล่า คราวหม่น บนทางฝัน
ว่าใครหนึ่ง พึงเผย เอ่ยจำนรรจ์
สิ้นสุขสันต์ นานนัก รักโรยรา
อยู่กับความ ขื่นขม ที่ถมถั่ง
ต้องผิดหวัง ซ้ำซ้อน นอนผวา
มีแต่เหงา เป็นเพื่อน คอยเยือนมา
พร้อมน้ำตา ไหลหยด รดดวงแด
โอ้จันทร์จ๋า โปรดได้ อย่าหน่ายหนี
รอยแผลนี้ อ้อนครวญ เจ้านวลแข
คนปวดร้าว เฝ้าหมาย ให้ดูแล
คอยชะแง้ รอจันทร์ ช่วยปันใจ
ไร้ใครที่ พึ่งพิง อิงไออุ่น
คนเคยคุ้น จากกัน พาหวั่นไหว
แสงสีนวล อวลกรุ่น ละมุนละมัย
ขอแนบเนา อุ่นไอ ใต้เงาจันทร์...
“สุนันท์ยา”
...อ้อนฟ้ากระซิบจันทร์...