อารมณ์ตามเพลงเลยค่ะ รู้ดีว่าเราสวยสู้ผู้หญิงแต่ละคนที่เค้าชอบไม่ได้ แล้วจะมาคบกับเราทำไม่ไม่รู้ เสียหลักไปรักเค้าเอง พวกวิศวกรทำไมใจร้ายกันจังเลย นี่ก็รักมา13ปีเต็มๆ ตั้งแต่สมัยมหาวิทยาลัย อายุห่างกัน6ปี ที่เรียนทันกันเพราะเค้าซิ่วมา เราเรียนคนละคณะ แต่เจอกันบ่อยๆ เจอทีไรเค้าจะชอบยิ้มให้ แต่เราก็เชิดใส่ ในใจก็แอบเขิน คือเค้าน่ะตรงสเปคเลย เรียนวิศวะ หน้าตาน่ารัก ผิวขาว ทรงคุณชายอะ แล้วดูสภาพเรานะอยากร้องไห้
i know that you are my destiny
แต่ไม่มีทางที่จะทำให้ได้อยู่ด้วยกัน
ไม่ว่าจะยากจะฝืนสักเท่าไหร่ ฉันต้องปล่อยเธอไป โดนผู้ชายทิ้งตอนอายุ33 บอกแบบไม่อายเลยว่าถ้าวันแรกที่เจอกันเมื่อสมัยมหาลัย หากเราไม่เดินชนกันตรงบันได(ตอนนั้นคณะที่เรียนใช้ตึกเรียนเดียวกับวิศวะทำให้ต้องเจอเค้าบ่อยๆ)  แล้วถ้าหลังจากที่เดินชนกันรถมอเตอร์ไซค์ฉันไม่ดับ แล้วถ้าเธอไม่มีน้ำใจมาดูรถให้ ถ้าฉันไม่ชมเธอว่าพี่ใจดีจังค่ะ แล้วซื้อชาเขียวปั่นให้เธอเป็นการขอบคุณ ถ้าเราไม่บังเอิญใช้โทรศัพท์รุ่นเดียวกันแต่คนละสี  (ไม่รู้มาก่อนว่าเค้าใช้รุ่นเดียวกับเรา)
ถ้าบังเอิญวันนั้นฉันแค่เดินให้ช้าลง หรือไม่ก็นั่งรถสองแถวไปเรียน
เรื่องทั้งหมดมันคงไม่เกิด พี่เป็นผู้ชายใจดี มีเสน่ห์ แต่พี่เล่นใจดีกับทุกคนตอนนี้เคว้งคว้างกลางดงนายช่างมากค่ะ อยากจะร้องไห้แต่น้ำตาไม่มีสักหยด เพราะมันหมดไปกับ13ปีที่ผ่านมาหมดแล้ว มันหน่วงๆ เคว้งคว้าง ฉันไม่สวยไม่ดีตรงไหน ทำไมต้องเป็นฉันคนเดียวที่เจ็บทุกครั้ง