ถ้าจะให้เกริ่นเข้าเรื่องเลยก็คือเรื่องมันมีอยู่ว่าตัวเราเป็นเด็กค่อนข้างใช้ชีวิตกับผู้ใหญ่ไม่ได้เลย ยิ่งพ่อกับแม่เราจะทะเลาะกันบ่อย พ่อเเม่ค่อนข้างชอบใช้ความรุนแรงช่วงนั้น เเละย้ายจากบ้านใหญ่มาอยู่ชนบลเลยจะมีแค่ครอบครัวเราวันนั้นทางเราขอแทนตัวด้วย หวานนะคะ หวานได้ทะเลาะกับทางบ้านเลยเดินเท้าจากตำบลหนองตาดกะจะเดินเข้าไปสู่ตัวเมืองบุรีรัมย์ค่ะ แต่มีพี่สาวลูกอาร้านขายของในหมู่บ้านชื่อเล่นว่าเป้อาสาไปส่ง เรานอนที่บ้านย่า7วัน วันที่6ปกติค่ะแต่วันที่7คือนนั้น เพื่อนเราตามชื่อเรื่องเลย ชื่อปอนด์ เป็นเพื่อนสนิทตั้งแต่อนุบาล เเละประถมป.5-6เรียนห้องเดียวกัน จนจบป.6หวานได้ไปต่อโรงเรียนประจำจังหวัดที่เดียวกับปอนด์เเต่อยู่คนละห้องค่ะ เค้า/13ปอนด์/14 จะมีช่วงหนึ่งที่เรากับปอนด์คุยกันคิดว่าปอนด์น่าจะมีปัญหาชีวิต ปอนด์มาพูดกับเราว่า
"หวานกูไม่อยากอยู่แล้วอะ" "กูอยากตาย" อารมณ์แบบอยากฆ่าตายจำาข้อความได้ไม่ค่อยเยอะค่ะเพราะผ่านมานานแล้ว ละปอนด์ก็เงียบหายไป สักพัก
มีเสียงข้อความเข้ามาหาเราว่า "หวานกูมาหาแล้วนะ" "เปิดประตูให้กูหน่อย" ทีนี้บ้านเราหน้าบ้านเป็นประตูเหล็ก ใส่แม่กุญแจไว้หน้าบ้านมีศาลพระภูมิ
ทีนี้มีเสียงเขย่าประตูดังมากๆลมแรงมากวันนั้นตัวเราอยู่ในบ้านค่ะฝั่งขวาเป็นคุณย่านอนข้างๆประตูไม้ ละห้องพ่อแม่เราแต่อย่างที่บอกเลยค่ะหนูย้ายบ้านแล้ว ไม่มีใครอยู่นอกจากพี่ชายที่มานอน ฝั่งซ้ายเป็นห้องน้าดับห้องอา ข้างล่างเป็นปูนหมดเลยค่ะส่วนข้างบนจะเป็นไม้ จะมีห้องที่ตรงกับที่หนูนอนซึ่งไม่มีใครอยู่มาหลายปีแล้วกะห้องของลุง และข้างบนมีพระกับกุมารแล้ววก็ของทางฝั่งเขมรที่คนรุ่นก่อนๆเก็บไว้ค่ะ หลังจากที่ปอนด์พิมพ์ข้อความนั้นเสร็จ ลมภายในประตูที่จะเข้ามาในบ้านแรงมากขึ้นค่ะ และประตูไม้รอบแรกจะเป็นเสียงเหมือนคนเคาะ ละปอนด์ก็พิมพ์มาหาเราว่า "หวานกูเข้ามาแล้วนะ" "กูมาหาแล้วนะเพื่อน" "ไปอยู่กับกูนะเพื่อน" ละหลังจากนั้นเสียงประตูไม้ที่ล็อกก็ดังเอี๊ยดดดดพร้อมกับเปิดแบบช้าๆค่ะเราเลยมองไปทางย่า จุดที่เรานอนคือพื้นนะคะเป็นปากทางเดินออก เพราะไม่กล้านอนในห้องกับพี่ชาย จังหวะนั้นคือกลัวมากๆๆๆๆ ห้องที่เราบอกว่าไม่มีคนอยู่มาหลายปี จู่ๆก็มีนํ้าแดงหยดมาใส่ที่หน้าเราค่ะ
จังหวะนั้นเราไปเห็นแชท ปอนด์ ปอนด์พิมพ์มาว่า"กูล้อเล่น" แต่เรื่องที่เกิดกับเราเป็นจังหวะเดียวกับที่คุยกับปอนด์ พอเห็นนํ้ากยดลงมาพร้อมกับเสียงประตู
ตัวเราแข็งงท่อเลยค่ะ แต่คุณอาออกมาพอดีเขาจะมาเข้าห้องน้ำเราเลยกรี้ดดบวกพอได้สติเลยไปเปิดไฟละวิ่งไปนอนกับย่าแทน คือนั้นเราไม่ได้เล่าให้ใครฟังค่ะเพราะกลัวมากๆ เป็นเรื่องที่กลัวที่สุดในชีวิตเลย เช้ามาเลยให้พ่อแม่มารับกลับค่ะเพราะอยู่ไม่ไหวแล้ว ***ปอนด์ยังมีชีวิตอยู่นะคะ จบม.3ไม่ได้ติดต่อเลยแต่รู้มาจากเพื่อนมาว่าเขาไปอยู่ชลบุรีแล้ว ปัจจุบันยังสงสัยอยู่ค่ะว่าคืนนั้นคืออะไร🥲
เรื่องเล่า"ปอนด์“
"หวานกูไม่อยากอยู่แล้วอะ" "กูอยากตาย" อารมณ์แบบอยากฆ่าตายจำาข้อความได้ไม่ค่อยเยอะค่ะเพราะผ่านมานานแล้ว ละปอนด์ก็เงียบหายไป สักพัก
มีเสียงข้อความเข้ามาหาเราว่า "หวานกูมาหาแล้วนะ" "เปิดประตูให้กูหน่อย" ทีนี้บ้านเราหน้าบ้านเป็นประตูเหล็ก ใส่แม่กุญแจไว้หน้าบ้านมีศาลพระภูมิ
ทีนี้มีเสียงเขย่าประตูดังมากๆลมแรงมากวันนั้นตัวเราอยู่ในบ้านค่ะฝั่งขวาเป็นคุณย่านอนข้างๆประตูไม้ ละห้องพ่อแม่เราแต่อย่างที่บอกเลยค่ะหนูย้ายบ้านแล้ว ไม่มีใครอยู่นอกจากพี่ชายที่มานอน ฝั่งซ้ายเป็นห้องน้าดับห้องอา ข้างล่างเป็นปูนหมดเลยค่ะส่วนข้างบนจะเป็นไม้ จะมีห้องที่ตรงกับที่หนูนอนซึ่งไม่มีใครอยู่มาหลายปีแล้วกะห้องของลุง และข้างบนมีพระกับกุมารแล้ววก็ของทางฝั่งเขมรที่คนรุ่นก่อนๆเก็บไว้ค่ะ หลังจากที่ปอนด์พิมพ์ข้อความนั้นเสร็จ ลมภายในประตูที่จะเข้ามาในบ้านแรงมากขึ้นค่ะ และประตูไม้รอบแรกจะเป็นเสียงเหมือนคนเคาะ ละปอนด์ก็พิมพ์มาหาเราว่า "หวานกูเข้ามาแล้วนะ" "กูมาหาแล้วนะเพื่อน" "ไปอยู่กับกูนะเพื่อน" ละหลังจากนั้นเสียงประตูไม้ที่ล็อกก็ดังเอี๊ยดดดดพร้อมกับเปิดแบบช้าๆค่ะเราเลยมองไปทางย่า จุดที่เรานอนคือพื้นนะคะเป็นปากทางเดินออก เพราะไม่กล้านอนในห้องกับพี่ชาย จังหวะนั้นคือกลัวมากๆๆๆๆ ห้องที่เราบอกว่าไม่มีคนอยู่มาหลายปี จู่ๆก็มีนํ้าแดงหยดมาใส่ที่หน้าเราค่ะ
จังหวะนั้นเราไปเห็นแชท ปอนด์ ปอนด์พิมพ์มาว่า"กูล้อเล่น" แต่เรื่องที่เกิดกับเราเป็นจังหวะเดียวกับที่คุยกับปอนด์ พอเห็นนํ้ากยดลงมาพร้อมกับเสียงประตู
ตัวเราแข็งงท่อเลยค่ะ แต่คุณอาออกมาพอดีเขาจะมาเข้าห้องน้ำเราเลยกรี้ดดบวกพอได้สติเลยไปเปิดไฟละวิ่งไปนอนกับย่าแทน คือนั้นเราไม่ได้เล่าให้ใครฟังค่ะเพราะกลัวมากๆ เป็นเรื่องที่กลัวที่สุดในชีวิตเลย เช้ามาเลยให้พ่อแม่มารับกลับค่ะเพราะอยู่ไม่ไหวแล้ว ***ปอนด์ยังมีชีวิตอยู่นะคะ จบม.3ไม่ได้ติดต่อเลยแต่รู้มาจากเพื่อนมาว่าเขาไปอยู่ชลบุรีแล้ว ปัจจุบันยังสงสัยอยู่ค่ะว่าคืนนั้นคืออะไร🥲