เราเเปลกมั้ยคะ

เราอยากจะมาเล่าเรื่องราว ๆ เล็กๆ ของชีวิตเราให้เพื่อนๆ ได้ฟัง เราเป็นเด็กบ้านนอก ที่โตมาโดยที่มีตากับยายเลี้ยงมา พ่อกับเเม่เรามีเราโดยที่ไม่พร้อม เราขอเกริ่นว่า "เราเป็นลูกที่พ่อไม่รัก" เรา

พอดีเราคุยกับเเฟนที่คบกันมาสักพักค่ะ เเต่เเฟนเราพาลากเข้าเรื่องที่มันเสี่ยงๆ18+ค่ะ เเล้วเเม่ดันมาได้ยิน เเม่เราเงียบไม่คุยกับเราเเต่เราคิดว่าเขาต้องได้ยินเเน่ๆ เเม่เราเลยเหมือนจะคิดว่าเขาเป็นคนไม่ดีค่

เรื่องนี้มันเกิดขึ้นตอนเรายังเด็ก พ่อกับเเม่ของเราเลิกกันเเล้วพ่อก็ให้เเม่เราเลี้ยงเราคนเดียว เเต่เเม่ก็ให้ตากับยายเราเลี้ยงเเล้วก็ไปทำงาน ตอนนั้นเราไม่รู้เรื่องอะไรหรอกเพราะเรายังเเบเบาะอยู่ด้วยซ้ำ เ

เราเป็นเด็กคนนึงที่เข้ามาเรียนในกทม. บ้านเราเป็นร้านค้า ขายอาหาร ขายของชำ ขายอีกหลายๆอย่าง เเละทำไร่ ทำนา เราผิดมั้ยมี่เราคิดเเบบนี้ ทุกวันนี้ถ้าอยู่บ้านต่างจังหวัดเราอยู่กับตายาย เเม่ เเละน้อง ตั้งเเ

หนูอายุ15จะ16เเล้วค่ะรู้สึกว่าเเม่ท้อกซิกมากอารมณ์เเปรปรวนเขาไม่เคยให้โอกาสเราในด้านต่างๆเราทำผิดเรากลายเป็รเด็ก :)ในสายตาคนอื่นเช่นล่าสุดเเม่ให้เอาของไปเเช่ในตู้เย็นตู้เย็นมันเต็มเราเลยพยายามอัดเข้าไ

คือเราเป็นคนที่ไม่มีคนคุยหรือเเฟนมาตลอด4ปีพอเราลองเปิดใจให้คนคนนึ่งช่วงเเรกๆคือมันดีสำหรับเรามากๆพอคุยไปเรื่อยๆเเล้วรู้สึกว่ามันอึดอัดมากเรากับเค้าอยู่โรงเรียนเดียวกันเค้าชอบมาหาเราอยู่บ่อยๆซึ่งเรื่อง

เรามียายที่ย้ายจากต่างจังหวัดมาอยู่กับเเม่เราที่กทม.ซึ่งเขามากทม.เพราะต้องมาหาหมอเพราะหมอนัดเป็นครั้งคราวไม่ได้นัดติดต่อกันทุกเดือนเช่นนัดมกราเเล้วก็นัดอีกทีเดือนพฤษภา เเต่เรารู้สึกอึดอัดเข้ากับเขาไม่