เรารู้สึกรังเกียจตัวเองมากค่ะเวลานึกถึงเรื่องตอนเด็กๆที่โดนล่วงละเมิดทางเพศจากคนรู้จักพ่อแม่ มันเป็นแผลในใจที่ไม่รู้จะปล่อยผ่านยังไงเลยค่ะ ตอนแรกก็เหมือนจะลืมแต่พอช่วงที่เราเศร้าหรือดิ่งมากมันจะนึกถึงเรื่องนี้แล้วทำให้เราเกียจตัวเองที่เป็นแบบนี้ขึ้ยไปอีก

จุดเริ่มต้นมาจาก พ่อแม่เราเช่าห้องอยู่ค่ะ แล้วพ่อแม่ก็มีคนรู้จักที่อยู่ที่เดียวกันแล้วเขามีลูกหรือหลาน เราเองก็ไม่แน่ใจอยู่ด้วยกันน่าจะอายุ14-20 แต่ช่วงแรกๆเราจำไม่ได้เลยค่ะว่ามันทำอะไร แต่มันจะทำทุกครั้งที่พ่อแม่เราเผลอเลยค่ะอย่างตอนหนึงที่มันเรียกเราขึ้นไปชั้นบนที่ปิดร้างไว้ไม่มีใครแล้วมันกะพาเราเข้าห้องหนึงที่เหมือนจะเป็นห้องน้ำแต่ทุกอย่างเข้าถึงได้เลยค่ะไม่มีประตูหน้าต่างอะไรเลยแต่ไม่รู้ทำไมไม่มีใครสังเกตเราบ้างเลยว่าหายไปไหนหลังจากนั้นเรากะร้องไห้มันกะบอกให้เราเงียบๆแล้วขู่อะไรไม่รุ้ที่เราจำไม่ได้ แล้วมัยกะให้เราหันเข้าหากำแพงค่ะแล้วถอดกางเกงเราแล้วเอาไอนั่นมาทำอะไรสักอย่างที่เราไม่แน่ใจแต่ไม่ได้ใส่แน่ๆค่ะแล้วพอทีนี้เขากะให้เราหันหน้าม้าแล้วเอาไอนั่นมาจ่อแล้วบังคับให้เราอมแต่เราก็ขัดขืนจนมันยอมปล่อยให้เราไปตอนนั้นเราจำได้เลยค่ะว่าเราไม่รู้อะไรเลยว่ามันทำอะไรมันคืออะไรเพราะตอนนั้นเราน่าจะยังไม่เข้าอนุบาลเลยด้วยซ้ำ แต่มันจะเรียกเราเพื่อทำอย่างว่าหลายครั้งแต่เราน่าจะจำไม่ได้ แล้วพอมาอีกครั้งหนึงมันเรียกเราไปค่ะแต่ด้วยความเรากลัวแล้วไม่อยากให้มันเราก็ตะโกนเรียกแม่ค่ะแล้วมันก็ยอมปล่อยแล้วก็ให้เราไปแล้วตัวมันเองก็ไปยืนมองท้องฟ้าแล้วความเราเป็นเด็กเราก็หันไปถามเขาค่ะว่าไปได้เลยใช่มั้ย ไปแล้วนะ พอมันให้ไปเราก็วิ่งไปเลยค่ะแต่ตอนนั้นเราไม่รุ้เพราะอะไรแต่ไม่ได้บอกพ่อแม่เลยค่ะ แล้วพอมาอีกครั้งหนึงเรานอนดูการ์ตูนอยู่ห้องคนรู้จักพ่อแม่แล้วจังหวะที่ไม่มีคนอยู่มันกะเดินเข้ามาแล้วมานอนทำอะไรสักอย่างกับเราในตอนนั้นเราอยากให้แม่รีบกลับมามากๆทุกอย่างมันช้าไปหมดแล้วพอแม่กลับมาเราก็กลับห้องไปเลย จนตอนนี้ยังไม่รู้เลยค่ะว่าพ่อแม่รู้มั้ยเพราะหลังจากนั้นก็ย้ายไปหาห้องใหม่ จนตอนนี้ยังไม่รุ้เลยค่ะว่ามันตายไปหรืออยู่โง่ๆต่อ

มาอีกคนค่ะ

เราย้ายมาที่ใหม่ตอนแรกห้องข้างๆเป็นเพื่อนพ่อค่ะแต่พอเขาย้ายออกก็เจออีแก่ใบ้ โดยที่เขาจะเรียกเราแล้วเอารูปโป๊ให้ดู แล้วกะชวนทำค่ะแต่เราไม่ทำแล้วรีบวิ่งกลับห้องแล้วมันก็แลบลิ้นใส่ทุกครั้งที่เจอเลยค่ะแล้วความเป็นเด็กก็ไม่รุ้อะไรแต่ที่รู้ๆคือมันไม่ดีเลยพยายามหนีทุกครั้งจนย้ายมาที่ใหม่แต่ก็ยังเจอมันค่ะ แต่ที่ใหม่ยังดีมากที่ไม่เจออะไรแล้วแต่ยังเจอหัวหน้าพ่อที่มองคุกคามอยู่ค่ะแต่พอเขาออก ทุกอย่างเหมือนหนีจากพวกที่ชอบทำอนาจารเด็กพ้นแล้วเลยค่ะ จนตอนนี้ย้ายมาอยู่ที่ใหม่ก็ไม่เจอแล้วรู้สึกดีใจมากค่ะ

แต่มันยังเป็นแผลในใจถึงมันจะเด็กมากแต่ความรู้สึกกลัวมันยังอยู่จนเราจำได้มาตั้งแต่ตอนนั้นเลยค่ะทำยังไงให้ลืมคะมันนึกแล้วกลัวเลยค่ะแล้วรังเกียจตัวเองมากด้วย แล้วที่เห็นไอพวกที่มันกล้าทำก็คนใกล้ตัวทั้งนั้นเลยค่ะนึกทีไรร้องไห้ตลอดขอวิธีทีค่ะ😭