เล่าก่อนว่า เราเป็นลูกกลางมีพี่น้องทั้งหมดรวมเรา5คน เรามักถูกลืมประจำไม่ว่าจะเวลาไหนๆ ป่วยเราต้องดูแลตัวเอง เหมือนปวดหลังเราบ่นกับแม่หลายเดือนแล้วว่าปวดหลังแต่กับพี่เราเขาปวดหลังแค่1-2วันแม่ก็ดูแล น้องไม่สบายแม่ดูแล (จริงๆเราไม่เสียใจเท่าไหร่เพราะชินชากับมันแล้ว) เรารู้นะว่าพ่อกับแม่ทำงานเหนื่อยและเราก็เข้าใจ แต่ให้บางครั้งก็ลืมเราไป งั้นเราขอเล่าอีกเรื่องบ้านเราเป็นบ้านสองชั้นเราชอบไปนั่งเล่นตรงขั้นบันได คือเรานั่งตรงนั้นแล้วเวลาเขาเดินผ่านตรงหน้าบันไดเขาเหมือนไม่เห็นเราเลยทุกคนก็ชอบถามเราหายไปไหนทั้งที่เราก็นั่งอยู่แถวนั้น ถ้าเราไม่เรียกหรือเดินออกจากตรงนั้นเขาก็ไม่เห็นเรา เราเคยอยากรู้ว่า ถ้านั่งตรงบันไดแล้วเรานั่งตรงนั้นโดยนั่งเฉยเลยแล้วเรานั่งตรงนั้นได้ประมาณ5-10นาทีโดยที่ทุกคนเดินผ่านหน้าเรา บ่อยครั้งเราก็จะโดยเรียกชื่อผิดเป็นชื่อพี่สาวทั้งๆที่ญาติรู้ชื่อเราอยู่แล้ว เรารู้สึกเสียใจที่ทุกคนชอบเรียกชื่อเราผิด เราทำอะไรไม่เห็นได้คำชมเลยได้แต่คำว่า ดีแล้ว แต่น้องหรือพี่จะได้คำชมเสมอทั้งที่เราก็อยากได้บ้าง เราอยากรู้ว่าผิดไหมที่อิจฉา เรารู้สึกเหนื่อยจังเราเก่งไหม🙂