การที่เด็กคนนึงมีทัศนคติที่เกินวัย และมองคนออกได้ง่ายๆนี่เกิดจากอะไรหรอคะ?

คือหนูตอนนี้อายุ14-15ปีค่ะ แต่มักจะโดนทักอยู่ตลอดว่าความคิดไม่เหมือนกับเด็กรุ่นราวคราวเดียวกันเลย และจากที่สังเกตุตัวเองหนูก็รู้สึกแบบนั้นะค่ะ และก็ยังมีเรื่องที่เป็นปัญหาอยู่ในชีวิตอยู่ด้วย เลยอยากให้ลองรับฟังกันหน่อยหน่ะค่ะ

ตอนเด็กๆหนูก็เหมือนเด็กทั่วไปนะคะ ไม่ได้มีอะไรพิเศษเลย ร่าเริงแจ่มใสตามปกติ มีความมั่นใจในตัวเอง กล้าแสดงออก แต่พอโตขึ้นช่วงประถมตอนปลาย รู้สึกว่าตัวเองเริ่มเปลี่ยนไปค่ะ รู้สึกเงียบขึ้น ไม่กล้าแสดงออก ไม่มั่นใจในตัวเองเท่าไหร่ มักจะพูดเยอะแค่ช่วงที่อยู่กับเพื่อนที่สนิทด้วยหรือครอบครัวแค่นั้นค่ะ หนูจะเป็นพวกขี้เกรงใจค่ะ เป็นคำพูดที่ถูกคุณแม่ปลูกฝังมาว่า "อะไรที่ยอมได้ก็ยอมไปเถอะ" คำพูดนั้นทำให้หนูไม่กล้าปฏิเสธคนตั้งแต่ตอนนั้นค่ะ ยอมคนง่ายไปซะหมด แม้ตัวเองไม่อยากทำก็ยอม ไม่กล้าอะไรเลย ในหัวในตอนนั้นก็ไม่ได้คิดอะไรเลย คิดแค่ว่าไม่อยากโดนเกลียดค่ะ หรือก็คือเป็นคนกลัวการโดนเกลียดนี่แหละค่ะ ทำให้ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ไม่เคยได้แสดงความต้องการตัวเองออกมาอย่างเต็มที่ เลยคอยระแวงอยู่ตลอดเวลาค่ะ ว่าจะทำพลาดรึเปล่า จะทำให้ใครรู้สึกไม่ดีรึเปล่า จะทำให้ใครโกรธรึเปล่า เลยคอยมองอารมณ์คนอยู่ตลอดเวลา มองว่าคนที่คุยด้วยตลอดว่าอารมณ์เขาเป็นยังไง เราทำอะไรพลาดรึเปล่า จนพอมาตอนนี้ก็กลายเป็นว่าคุยกับใครก็เดาอารมณ์เขาออกตลอด ไม่ว่าจะคนที่สนิท ไม่สนิท ถึงขั้นบางทีแค่คุยกับคนที่ไม่รู้จักไม่กี่คำก็รู้แล้วว่าเขารู้สึกยังไงอยู่ หรือถ้าคุยไปเรื่อยๆก็จะดูออกว่าเป็นคนแบบไหนได้เลยทันที เหมือนคอยดูคนเพื่อรับมือเขาตลอดเวลาหน่ะค่ะ หนูมักจะคอยมองสถานการณ์ตลอด คอยมองทุกคนในกลุ่มหรือในวงสนทนาตลอดว่าใครเป็นยังไงบ้าง หนูไม่ชอบการทะเลาะด้วยแหละค่ะเลยคอยหาทางหลีกเลี่ยงตลอด เวลาใครมีปัญหากันก็จะเข้าไปช่วยห้ามและคอยไกล่เกลี่ยอยู่ตลอดค่ะ พวกเพื่อนๆเวลามีปัญหาไม่ว่าจะปัญหาชีวิต ปัญหาใจ หรือมีปัญหาอะไรก็จะมาพึ่งหนูตลอด ให้หนูคอยช่วยหาทางเลือกที่ดีที่สุดให้พวกเขาหน่ะค่ะ ทำให้หลายคนบอกว่าทัศนคติของหนูดูโตเกินวัยหน่ะค่ะ แบบดูมองโลกในแง่ดีแต่ก็ไม่มองแค่มุมๆเดียว

เรื่องมองคนออกหนูพอรู้อยู่ค่ะว่าเพราะอะไรแต่เรื่องทัศนคติหนูอยากรู้หน่ะค่ะว่ามันเกิดจากอะไรหรอคะ?