สวัสดีครับผมเรียนอยู่ม.ปลายผมอยากระบายแต่ก็ไม่มีใครฟังผม เลยขอพื้นที่ตรงนี้เขียนระบายสักหน่อยนะครับ
.
ไม่มีใครเข้าใจผมเลยครับ บางครั้งก็รู้สึกโดดเดี่ยวแม้แต่คนที่อยู่ข้างๆหรือคนที่คอยรับฟังปัญหาของเราก็ไม่มีเลย มีแค่เราที่รับฟังผู้อื่น เพราะผมเป็นคนที่แคร์ความรู้สึกคนอื่นมากๆ แค่เห็นสีหน้า การกระทำก็รู้ว่าเขารู้สึกยังไง
มีหลายครั้งที่ผมรู้สึกน้อยใจ เศร้าใจ แต่พูดอะไรไปก็ไม่มีใครฟัง จนไม่อยากระบายอะไรให้ใครอีกแล้ว ต้องเก็บไว้คนเดียว ผมพยายามพูดกับตนเองระบายกับตนเอง เพราะมีแต่ผมที่เข้าใจตัวเอง
ผมรู้ครับว่าโลกนี้ไม่มีใครเข้าใจใครนอกจากตัวเอง
ผมแค่อยากมีใครสักคนที่คอยรับฟังผมและพร้อมที่จะอยู่ข้างผมแต่มันไม่มีเลยนี่สิ แม้แต่คนในครอบครัว ผมเกิดมาในสังคมที่ค่อนข้างtoxic การที่จะอธิบายความในใจกับสังคมแบบนี้ครอบครัวแบบนี้มันยาก ผมคิดว่าผมชินละนะ แต่ก็ไม่เลย ครั้งนึงผมพยายามจะเปิดใจพูดกับเพื่อนแต่ก็โดนหาว่าเบียว ส่วนพ่อแม่ก็... ผมไม่อยากคุยเรื่องนี้กับพ่อแม่ เขาแทบจะไม่สนใจอะไรผม (แค่วันเกิดผมแม่ยังลืมว่าวันที่เท่าไหร่อะ) จะมีก็แต่เวลาทำผิดนิดๆหน่อยๆก็ว่า ทั้งๆที่น้องผมทำผิดบ่อยกว่าผมมาก เรื่องผลประโยชน์ได้น้อง ส่วนเรื่องแรงงานหรือสนามอารมณ์ผมรับจบ5555
รู้ครับว่าบางครั้งเขาหวังดีแต่ไม่เข้าใจทำไมต้องพูดแรงๆกัน เอาตรงๆผมก็น้อยใจแหละครับ โดนว่ามาหลายครั้ง ทั้งพ่อแม่หรือเพื่อน ก็ไม่ค่อยมีใครจะเข้าข้างผมกันเท่าไหร่ ผมมีแต่ตัวเองนี่ล่ะครับ ปลอบใจตัวเองให้กำลังใจตัวเอง แต่พอเป็นแบบนั้นผมก็กลัวว่าตัวเองจะบ้าขึ้นมาเลย555 ถึงอย่างนั้น ผมก็ต้องการคนที่เข้าใจผมคนที่พร้อมจะรับฟังผม คนที่จะอยู่เคียงข้างผมได้ จริงๆก็มีแหละ
ไม่ใช่เข้าใจผมนะ แต่เป็นเข้าใจผิด55 อย่างพ่อผมนี่ชอบด่าผมว่าผมเป็นคนที่ชอบเอาเปรียบน้อง แต่จริงๆมันเป็นแค่การเข้าใจผิด พอผมจะอธิบายก็โดนหาว่าเถียง ดื้อ ไม่เชื่อฟังเฉย
เคยมีครั้งนึงผมทะเลาะกับน้องเรื่องเล็กๆแหละ ตอนนั้นผมก็ยังเด็กด้วย ทะเลาะไปมาน้องร้องไห้ มีแค่ผมที่โดนแม่ด่าว่าเรื่องแค่นี้ยังมีปัญหา กูไม่น่าให้เกิดมาเลยเสียดายข้าวที่เอาไปเลี้ยง ตอนนั้นผมยังเด็กแหละครับไม่ได้คิดอะไร แต่พอมาคิดวนกลับไปก็แอบเสียใจนะ จะให้ผมเกิดมาทำไมในเมื่อไม่มีใครต้องการผมแม้แต่แม่อะ อยากจะระบายให้ใครสักคนฟังแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะแค่ที่จะฟังผมแม้แต่สักประโยคเดียวยังไม่มีเลย พูดไปก็หาว่าผมเบียว
มีอย่างนึงที่ทำให้ผมหายจากอาการซึมได้คือร้องไห้ แต่ผมเป็นคนที่ร้องไห้ยากมากถ้าเป็นเพราะเศร้า น้ำตาผมมักจะออกอยู่แค่ตอนที่โกรธ เวลาเศร้าแล้วเราร้องไห้ออกมา พอมันได้สะอื้น ความรู้สึกเศร้ามันจะถูกบรรเทาแล้วหายไปเอง แต่ผมร้องยากมากน้ำตาผมมันไม่ออกอย่างใจต้องการเลย
ผมไม่รู้ว่าผมต้องทนกับความรู้สึกที่พูดให้ใครฟังก็ไม่ได้ ทำอะไรก็ผิดไปหมดนานแค่ไหน แต่มันก็ต้องทนต่อไปแหละ
ถึงตรงนี้ถ้ามีคนอ่านจนจบผมขอบคุณที่อ่านมากครับ ผมแค่อยากมีคนที่ฟังผมก็พอถึงอยากจะพูดมากกว่านี้แต่กลัวไม่มีคนฟังละ ขอบคุณมากๆครับ
อยากระบาย
.
ไม่มีใครเข้าใจผมเลยครับ บางครั้งก็รู้สึกโดดเดี่ยวแม้แต่คนที่อยู่ข้างๆหรือคนที่คอยรับฟังปัญหาของเราก็ไม่มีเลย มีแค่เราที่รับฟังผู้อื่น เพราะผมเป็นคนที่แคร์ความรู้สึกคนอื่นมากๆ แค่เห็นสีหน้า การกระทำก็รู้ว่าเขารู้สึกยังไง
มีหลายครั้งที่ผมรู้สึกน้อยใจ เศร้าใจ แต่พูดอะไรไปก็ไม่มีใครฟัง จนไม่อยากระบายอะไรให้ใครอีกแล้ว ต้องเก็บไว้คนเดียว ผมพยายามพูดกับตนเองระบายกับตนเอง เพราะมีแต่ผมที่เข้าใจตัวเอง
ผมรู้ครับว่าโลกนี้ไม่มีใครเข้าใจใครนอกจากตัวเอง
ผมแค่อยากมีใครสักคนที่คอยรับฟังผมและพร้อมที่จะอยู่ข้างผมแต่มันไม่มีเลยนี่สิ แม้แต่คนในครอบครัว ผมเกิดมาในสังคมที่ค่อนข้างtoxic การที่จะอธิบายความในใจกับสังคมแบบนี้ครอบครัวแบบนี้มันยาก ผมคิดว่าผมชินละนะ แต่ก็ไม่เลย ครั้งนึงผมพยายามจะเปิดใจพูดกับเพื่อนแต่ก็โดนหาว่าเบียว ส่วนพ่อแม่ก็... ผมไม่อยากคุยเรื่องนี้กับพ่อแม่ เขาแทบจะไม่สนใจอะไรผม (แค่วันเกิดผมแม่ยังลืมว่าวันที่เท่าไหร่อะ) จะมีก็แต่เวลาทำผิดนิดๆหน่อยๆก็ว่า ทั้งๆที่น้องผมทำผิดบ่อยกว่าผมมาก เรื่องผลประโยชน์ได้น้อง ส่วนเรื่องแรงงานหรือสนามอารมณ์ผมรับจบ5555
รู้ครับว่าบางครั้งเขาหวังดีแต่ไม่เข้าใจทำไมต้องพูดแรงๆกัน เอาตรงๆผมก็น้อยใจแหละครับ โดนว่ามาหลายครั้ง ทั้งพ่อแม่หรือเพื่อน ก็ไม่ค่อยมีใครจะเข้าข้างผมกันเท่าไหร่ ผมมีแต่ตัวเองนี่ล่ะครับ ปลอบใจตัวเองให้กำลังใจตัวเอง แต่พอเป็นแบบนั้นผมก็กลัวว่าตัวเองจะบ้าขึ้นมาเลย555 ถึงอย่างนั้น ผมก็ต้องการคนที่เข้าใจผมคนที่พร้อมจะรับฟังผม คนที่จะอยู่เคียงข้างผมได้ จริงๆก็มีแหละ
ไม่ใช่เข้าใจผมนะ แต่เป็นเข้าใจผิด55 อย่างพ่อผมนี่ชอบด่าผมว่าผมเป็นคนที่ชอบเอาเปรียบน้อง แต่จริงๆมันเป็นแค่การเข้าใจผิด พอผมจะอธิบายก็โดนหาว่าเถียง ดื้อ ไม่เชื่อฟังเฉย
เคยมีครั้งนึงผมทะเลาะกับน้องเรื่องเล็กๆแหละ ตอนนั้นผมก็ยังเด็กด้วย ทะเลาะไปมาน้องร้องไห้ มีแค่ผมที่โดนแม่ด่าว่าเรื่องแค่นี้ยังมีปัญหา กูไม่น่าให้เกิดมาเลยเสียดายข้าวที่เอาไปเลี้ยง ตอนนั้นผมยังเด็กแหละครับไม่ได้คิดอะไร แต่พอมาคิดวนกลับไปก็แอบเสียใจนะ จะให้ผมเกิดมาทำไมในเมื่อไม่มีใครต้องการผมแม้แต่แม่อะ อยากจะระบายให้ใครสักคนฟังแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะแค่ที่จะฟังผมแม้แต่สักประโยคเดียวยังไม่มีเลย พูดไปก็หาว่าผมเบียว
มีอย่างนึงที่ทำให้ผมหายจากอาการซึมได้คือร้องไห้ แต่ผมเป็นคนที่ร้องไห้ยากมากถ้าเป็นเพราะเศร้า น้ำตาผมมักจะออกอยู่แค่ตอนที่โกรธ เวลาเศร้าแล้วเราร้องไห้ออกมา พอมันได้สะอื้น ความรู้สึกเศร้ามันจะถูกบรรเทาแล้วหายไปเอง แต่ผมร้องยากมากน้ำตาผมมันไม่ออกอย่างใจต้องการเลย
ผมไม่รู้ว่าผมต้องทนกับความรู้สึกที่พูดให้ใครฟังก็ไม่ได้ ทำอะไรก็ผิดไปหมดนานแค่ไหน แต่มันก็ต้องทนต่อไปแหละ
ถึงตรงนี้ถ้ามีคนอ่านจนจบผมขอบคุณที่อ่านมากครับ ผมแค่อยากมีคนที่ฟังผมก็พอถึงอยากจะพูดมากกว่านี้แต่กลัวไม่มีคนฟังละ ขอบคุณมากๆครับ