คือผมเป็นลูกคนกลางครับมีพี่ชายและน้องสาว พี่ชายห่างจากผม3ปี และน้องสาวอายุเท่ากัน
ก่อนอื่นเลยนิสัยของผม ผมไม่รู้ว่าถ้าพูดถึงตัวเองจะเกินจริงไปรึเปล่า
ผมคิดว่าผมเป็นคนที่ควบคุมอารมณ์ได้ค่อนข้างดีมากๆ ผมเป็นคนขี้เกรงใจ และผมก็ป็อดด้วย การแสดงออกของผมต่างจากความคิดผมค่อนข้างมากผมไม่รู้ว่าผมเป็นคนดีรึป่าวผมขี้อิจฉาและงกด้วยโดยเฉพาะเรื่องของเงินผมไม้รู้ทำไมผมถึงขี้งกอาจเป็นเพราะปมในอดีต มันไม่ได้เป็นปมใหญ่มากครับ
มันเป็นเรื่องตั้งแต่ผมจำความได้ ผมมีบ้านค่อนข้างหลังใหญ่แต่ก็เป็นที่ทำงานของแม่ด้วยเหมือนกันตอนนั้นผมอยู่กับแม่และพี่น้องของผม มันเป็นชนบทบ้านของผมฐานะปานกลาง และถ้าเดินจากบ้านผมไม่ไกลมากจะเป็นบ้านยาย ขอบอกไว้ก่อนทำไมถึงอยู่กับแม่
พ่อผมเป็นครูมหาลัย และที่ทำงานอยู่ไกลกันมากพ่อผมถึงได้แยกออกไปอยู่คนเดียวจนผมอายุ8ขวบเรื่องน่าจะเริ่มตั้งแต่ตรงนี้ผมรู้ว่าแม่เป็นหนี้ ตอนที่เขามาทวงหนี้ ผมอธิบายอารมณ์ไม่ถูกขอข้ามเลยละกันมันไม่ได้ใหญ่มากแต่เพราะแม่ผมจ่ายหนี้ไม่ไหวเลยค่อยๆขายของออกจากบ้าน ตอนนั้นผมคิดว่าบ้านก็โล่งดีเดินไปทั้วได้ ผมก็ไม่คิดอะไรมากเพราะมีบ้านอยู่ จนกระทั้งบ้านผมถูกขายออกไปผมว่านั้นเป็นจุดเริ่มต้นความ"ขี้งก"จากเหตุการณ์นี้ผมเลยต้องไปอาศัยอยู่บ้านยาย
ขอเล่นย้อนไปอีกผมมีทวดด้วยครอบครัวค่อนข้างใหญ่ ตอนนั้นแม่ของผมมักบอกให้ผมกอดทวดเยอะๆผมรู้สึกอธิบายไม่ถูกคือผมไม่อยากกอดผมเลยกอดแบบฝืนๆมาตลอด จนทวดของผมตายไปคน1ผมเสียใจที่ตอนนั้นผมไม่บวชให้เพราะผมอายแต่ยังเหลืออีกคนหนึ่งแรกๆผมก็ยังกอดแบบฝืนๆแต่หลังๆผมก็อยากกอดมากขึ้นเพราะเมื่อโตขึ้นถึงได้รู้เหตุผมของแม่
ผมมักร้องไห้บ่อยๆครับเพราะผมไปบ้านยายไม่ใช้เพราะยายผมไม่ดีนะ แต่ตาของผมเป็นอัลไซเมอร์และยายของผมมักทะเลาะกับตาบ่อยๆต่อหน้าผมและน้องของผมตอนเด็กผมมักขอเงินยายไปซื้อขนมครับขอ "สารภาพผิดเลยตอนเด็กผมค่อนข้างเป็นเด็กไม่ดีมาก ผมเห็นยายเป็นแค่กระเป๋าเงินและผมเห็นตาเป็นแค่ภาระเท่านั้นเพราะตาของผมทำอะไรไม่ได้เลยครับและขาตาผมก็ไม่ดีด้วย"ผมคิดอย่างนั้นแต่หลังจากทวดผมตายไปคนหนึ่งผมก็คิดได้ครับแต่ผ่านไปไม่รู้กี่วันหลังจากทวดผมตายผมต้องไปนอนกับพ่อครับคือไปมาระหว่างย้านยายและบ้านพ่อในตอนเลิกเรียนครับตอนนั้นพี่ผมสอบได้รร.ดังในจ.ชม.แม่ผมเลยไปอยู่กับพี่ผมในชม. ผมเลยต้องอยู่กับพ่อประมาณ1ปีครับ พ่อในความคิดผมตอนเด็กค่อนข้างหน้ากลัวมากคับพอผมไปอยู่กับพ่อผมก็กลายเป็นเด็กดีเลยแต่ก็ยังเลวอยู่ผมแอบขโมยเงินพ่อไปเติมเกมครับมันค่อนข้างเยอะสำหลับผมในตอนนั้นมาก100-200บาทมันเป็นเหรียญ10ที่พ.ศ.เก่าๆที่พ่อเก็บไว้ผมคิดว่ามันไม่เป็นไรครับและมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆจนน้องผมสงสัยว่ากล่องเหรียญนั้นผมเก็บเหรียญสิบทำไม ตอนนั้นผมก็ได้รู้ว่าเหรียญนั้นมันเป็นเหรียญที่มีพ.ศ.เป็นวันเกิดของผมและพี่,น้อง มันทำให้ผมเศร้าเลยตอนนั้น ผมเลยเลิกขโมยผมสัญญากับตนเองว่าจะไม่ขโมยของอีกผมมักบอกตัวเองอย่างนั้นจนเกิบจบป.4ผมนั่นเล่นอยู่ในห้องกับน้องแล้วพ่อผมก็เข้ามาแล้วบอกว่าตาของผมตายแล้วตอนนั้นผมสตั้นไปหลายนาทีรู้ตัวอีกทีผมก็เห็นพ่อและน้องกอดกันอยู่และร้องไห้ผมทำตัวไม่ถูกเลยผมยังจำได้อยู่ผมไม่มีน้ำตาไหลออกมาเลยแต่ผมก็เขาไปกอด หลังจากนั้นผมก็กลับไปบ้านยายเพื่อไปงานศพของตา เพื่อบวช ผมมีพี่ชายอีกคนครับเป็นลูกพี่ลูกน้องผมรักพี่ชายคนนี้มากกว่าพี่แท้ๆของผมอีก ผมขอตัดจบเลยละกันขอข้ามไปตอนปัจจุบันเลย
ผมได้ย้ายมาอยู่ชม.ผมมีบ้านที่นี้ครับน่าเสียดายที่ยายของผมไม่มาเพราะต้องดูแลทวด ผมย้ายมาเพราะติดรร.ดังที่เดียวกับพี่ครับผมอยากเข้ามากเลยเพราะพี่เล่าไว้ดีมากแต่พอเข้ามาจริงๆมันไม่เป็นดังหวังเลยครับ
นี่อาจเป็นจุดเริ่มต้นของหัวข้อกระทู้นี้เลยผมเป็นคนที่เรียนได้ปานกลางค่อนไปทางสูงครับผมเป็นคนขี้เกรงใจถ้าพูดสวยๆคงเป็นอย่างนั้น แต่ถ้าจะพูดอีกแบบผมขี้ป็อดครับและผมเป็นความหวังของครอบครัวเพราะพี่และน้องของผมเรียนได้ไม่ดีครับค่อนไปทางต่ำเลยก็ว่าได้ ผมเลนโดนยัดเหยียดสิ่งต่างๆมาให้ครับเช่นอาชีพในอนาคต และผมมักจะต้องเสียสละอะไรหลายๆอย่างแม่ของผมมักจามาขอยืมเงินผมครับผมอยากปฏิเสธนะแต่รู้ตัวอีกทีผมก็ให้ยืมไปแล้วผมเป็นคนเกลียดคนในครอบครัวมากครับแต่ก็รักมากเหมือนกัน
เวลาผมไปทวงเงินของผมรึเวลาผมปฏิเสธการให้ยืมเงินผมกับแม่ แม่มันจะบอกว่าผมขี้งกมันทำให้เสียใจมากพี่ของผมไม่เหมือนเมื่อก่อนครับหลังจากไม่ได้เจอกับแค่2ปี(เจอบางครั้ง)นิสัยเขาเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงเลยครับเขาเห็นแก่ตัวยิ่งกว่าเดิมนั้นไม่หนักเท่าไรแต่นี้คือจุดเริ่งต้นครับแรกๆมันไม่มีปัญหาเลยเพราะผมมักเสียสละอยู่แล้วผมเลยต้องทำงานบ้านส่วนต่างๆจริงๆก็แบ่งกันทำ3คนแต่ถ้ามีงานที่แบ่งไม่ลงตัวส่วนมากผมจะทำเพราะไม่มีใครยอมทำครับ แม่ผมเป็นคนที่คิดถึงลูกทุกคนครับ แต่พ่อผมน่าจะเอียงไปทางพี่หลังจากพ่อและแม่มาอยู่ร่วมกันมันก็เปลี่ยนไปครอบครัวผมเริ่มลำเอียงยิ่งขึ้น ผมรู้ได้เพราะเมื่อมีปากเสียงกับพี่มันเป็นช่วงที่อารมณ์ผมเริ่มไม่เหมือนเดิมแล้วครับเพราะพี่ผมเห็นแก่ตัวหนักขึ้นเลยๆและไร้เหตุผลและแม่ผมก็ลำเอียงขึ้นด้วย ตอนผมมีปากเสียงกับพี่มันเป็นตอนที่ผมโดนบอกว่า"เกี่ยง"มันทำให้ผมหัวร้อนอย่างมากปกติผมคงทนได้ครับแต่ผมไม่ไหวอีกต่อไปแล้วผมจึงเถียงกลับไปผมเถียงคนไม่เก่งครับจริงๆไม่กล้าด้วยซ่ำผมขี้ป็อดและผมก็เถียงแพ้ลงมันทำความคิดที่ผมมีต่อพี่นั้นแตกสลายเลยหลังจากนั้นผมก็เกลียดพี่ขึ้นเรื่อยๆแต่ก็เกลียดไม่สุดผมเป็นคนใจอ่อนครับผมไม่ค่อยพูดกับพี่เท่าไรแต่เมื่อผมได้คุยกับพี่ไม่ถึง3นาทีผมก็หายเกลียดไปแล้ว
ผมก็คิดได้ผมคงต้องทนต่อไปเรื่อยๆจนกว่าผมจะทนไม่ไหวอีกต่อไป
ผมมีเซฟโซนแค่อย่างเดียวครับคือการอ่านการ์ตูนเพราะผมเป็นเด็กจากเรื่องที่เล่ามาทั้งหมดทำให้ผมเป็นคนเก็บตัวไปเลย
ขอเล่าก่อนเลยครอบครัวและเพื่อนไม่ใช้เซฟโซนของผมครับผมจะสรุปให้ที่ครอบครัวไม่ใช้เพราะผมมองว่ามันไม่ใช้จริงๆพ่อแม่ของผมคาดหวังไว้สูงแต่คนที่พ่อกับแม่รักที่สุดไม่ใช้ผมแต่พ่อแม่ก็ยังรักผมนะแต่เมื่อปัญหามาถึงพี่น้องและผมคนสุดท้ายที่พ่อแม่จะช่วยคือผม พ่อมักถามว่าผมจะอยากกินอะไรแต่พ่อผมมักจะทำตามที่พี่ผมขอพ่ออาจจะไม่ทันสังเกตด้วยซ้ำ
รร.ที่ผมเข้าไปนั้นดังมาก ผมวาดฝันมันไว้เยอะเลยแต่มันน่าผิดหวังมากมันเป็นเหมือนนรกเลยตอนแรกมันก็ดีอยู่หรอกเพื่อนผมเขาดีมากแต่หลังๆผมว่ามันไม่น่าใช้แล้ว
ห้องของผมนั้นเต็มไปด้วยคนที่"ชอบเหยียดคนอื่น"และคนที่ควบคุมอารมณ์ไม่ได้คำพูดปั้นหัวไม่กี่คำทำให้เพื่อนในห้องของผมแทบจะต่อยกันแล้ว นั้นทำให้ทนได้จนกระทั่งเพื่อนคนหนึ่งที่ผมคบด้วยผมได้รู้ว่าเขาเป็นคนหน้าด้านครับและเขามักลำเส้นผมบ่อยๆเขาไม่มีความเกรงใจอยู่เลยทั้งทีผมกับเขารู้จักกันยังไม่ถึงปีด้วยซ้ำเขาหน้าด้านและผมขี้ป็อดครับเขาพูดไม่คิดและผมทำให้ผมเสียใจกับคำพูดบางคำของเขา แต่แล้วผมก็หาเพื่อนดีมากๆในห้องเจอสักทีครับแต่เมื่อผมเริ่มสนิทกับเขาทำให้เพื่อนคนนั้นโดนเหยียดเข้า
เพราะผมไปทำความรู้จักกับเพือนที่เป็นอินโทรเวิดขั้นสุดและเพื่อนคนน้นมักจะไปสนิทกับเพื่อนผญ.และในห้องพูดมาว่าเขาเป็น ไบรเซ็กชวล(ผมที่รักทั้ง2เพศ) เพราะว่าผมนั้นเกือบจะเป็นศูนย์กลางของห้องและเมื่อผมกับเขาสนิทกันทำให้เพื่อนคนนั้นโดนเหยียดอย่างหนักทำให้ผมกัยเพื่อนคนนั้นคุยกันตรงๆไม่ได้อีกเลยเขาไม่กล้าทักผมและผมก็ไม่กล้าทักเขา มันทำให้วันหยุดเป็นวัดที่มีความสุขสำหลับผมมากแม้จะต้องทนกับคค.แบบนี้แต่ผมก็รักคค.นี้มากเหมือนกัน จบขอบคุณทุกคนที่มาอ่านด้วยครับ
แค่อยากเล่าให้ใครฟัง
ก่อนอื่นเลยนิสัยของผม ผมไม่รู้ว่าถ้าพูดถึงตัวเองจะเกินจริงไปรึเปล่า
ผมคิดว่าผมเป็นคนที่ควบคุมอารมณ์ได้ค่อนข้างดีมากๆ ผมเป็นคนขี้เกรงใจ และผมก็ป็อดด้วย การแสดงออกของผมต่างจากความคิดผมค่อนข้างมากผมไม่รู้ว่าผมเป็นคนดีรึป่าวผมขี้อิจฉาและงกด้วยโดยเฉพาะเรื่องของเงินผมไม้รู้ทำไมผมถึงขี้งกอาจเป็นเพราะปมในอดีต มันไม่ได้เป็นปมใหญ่มากครับ
มันเป็นเรื่องตั้งแต่ผมจำความได้ ผมมีบ้านค่อนข้างหลังใหญ่แต่ก็เป็นที่ทำงานของแม่ด้วยเหมือนกันตอนนั้นผมอยู่กับแม่และพี่น้องของผม มันเป็นชนบทบ้านของผมฐานะปานกลาง และถ้าเดินจากบ้านผมไม่ไกลมากจะเป็นบ้านยาย ขอบอกไว้ก่อนทำไมถึงอยู่กับแม่
พ่อผมเป็นครูมหาลัย และที่ทำงานอยู่ไกลกันมากพ่อผมถึงได้แยกออกไปอยู่คนเดียวจนผมอายุ8ขวบเรื่องน่าจะเริ่มตั้งแต่ตรงนี้ผมรู้ว่าแม่เป็นหนี้ ตอนที่เขามาทวงหนี้ ผมอธิบายอารมณ์ไม่ถูกขอข้ามเลยละกันมันไม่ได้ใหญ่มากแต่เพราะแม่ผมจ่ายหนี้ไม่ไหวเลยค่อยๆขายของออกจากบ้าน ตอนนั้นผมคิดว่าบ้านก็โล่งดีเดินไปทั้วได้ ผมก็ไม่คิดอะไรมากเพราะมีบ้านอยู่ จนกระทั้งบ้านผมถูกขายออกไปผมว่านั้นเป็นจุดเริ่มต้นความ"ขี้งก"จากเหตุการณ์นี้ผมเลยต้องไปอาศัยอยู่บ้านยาย
ขอเล่นย้อนไปอีกผมมีทวดด้วยครอบครัวค่อนข้างใหญ่ ตอนนั้นแม่ของผมมักบอกให้ผมกอดทวดเยอะๆผมรู้สึกอธิบายไม่ถูกคือผมไม่อยากกอดผมเลยกอดแบบฝืนๆมาตลอด จนทวดของผมตายไปคน1ผมเสียใจที่ตอนนั้นผมไม่บวชให้เพราะผมอายแต่ยังเหลืออีกคนหนึ่งแรกๆผมก็ยังกอดแบบฝืนๆแต่หลังๆผมก็อยากกอดมากขึ้นเพราะเมื่อโตขึ้นถึงได้รู้เหตุผมของแม่
ผมมักร้องไห้บ่อยๆครับเพราะผมไปบ้านยายไม่ใช้เพราะยายผมไม่ดีนะ แต่ตาของผมเป็นอัลไซเมอร์และยายของผมมักทะเลาะกับตาบ่อยๆต่อหน้าผมและน้องของผมตอนเด็กผมมักขอเงินยายไปซื้อขนมครับขอ "สารภาพผิดเลยตอนเด็กผมค่อนข้างเป็นเด็กไม่ดีมาก ผมเห็นยายเป็นแค่กระเป๋าเงินและผมเห็นตาเป็นแค่ภาระเท่านั้นเพราะตาของผมทำอะไรไม่ได้เลยครับและขาตาผมก็ไม่ดีด้วย"ผมคิดอย่างนั้นแต่หลังจากทวดผมตายไปคนหนึ่งผมก็คิดได้ครับแต่ผ่านไปไม่รู้กี่วันหลังจากทวดผมตายผมต้องไปนอนกับพ่อครับคือไปมาระหว่างย้านยายและบ้านพ่อในตอนเลิกเรียนครับตอนนั้นพี่ผมสอบได้รร.ดังในจ.ชม.แม่ผมเลยไปอยู่กับพี่ผมในชม. ผมเลยต้องอยู่กับพ่อประมาณ1ปีครับ พ่อในความคิดผมตอนเด็กค่อนข้างหน้ากลัวมากคับพอผมไปอยู่กับพ่อผมก็กลายเป็นเด็กดีเลยแต่ก็ยังเลวอยู่ผมแอบขโมยเงินพ่อไปเติมเกมครับมันค่อนข้างเยอะสำหลับผมในตอนนั้นมาก100-200บาทมันเป็นเหรียญ10ที่พ.ศ.เก่าๆที่พ่อเก็บไว้ผมคิดว่ามันไม่เป็นไรครับและมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆจนน้องผมสงสัยว่ากล่องเหรียญนั้นผมเก็บเหรียญสิบทำไม ตอนนั้นผมก็ได้รู้ว่าเหรียญนั้นมันเป็นเหรียญที่มีพ.ศ.เป็นวันเกิดของผมและพี่,น้อง มันทำให้ผมเศร้าเลยตอนนั้น ผมเลยเลิกขโมยผมสัญญากับตนเองว่าจะไม่ขโมยของอีกผมมักบอกตัวเองอย่างนั้นจนเกิบจบป.4ผมนั่นเล่นอยู่ในห้องกับน้องแล้วพ่อผมก็เข้ามาแล้วบอกว่าตาของผมตายแล้วตอนนั้นผมสตั้นไปหลายนาทีรู้ตัวอีกทีผมก็เห็นพ่อและน้องกอดกันอยู่และร้องไห้ผมทำตัวไม่ถูกเลยผมยังจำได้อยู่ผมไม่มีน้ำตาไหลออกมาเลยแต่ผมก็เขาไปกอด หลังจากนั้นผมก็กลับไปบ้านยายเพื่อไปงานศพของตา เพื่อบวช ผมมีพี่ชายอีกคนครับเป็นลูกพี่ลูกน้องผมรักพี่ชายคนนี้มากกว่าพี่แท้ๆของผมอีก ผมขอตัดจบเลยละกันขอข้ามไปตอนปัจจุบันเลย
ผมได้ย้ายมาอยู่ชม.ผมมีบ้านที่นี้ครับน่าเสียดายที่ยายของผมไม่มาเพราะต้องดูแลทวด ผมย้ายมาเพราะติดรร.ดังที่เดียวกับพี่ครับผมอยากเข้ามากเลยเพราะพี่เล่าไว้ดีมากแต่พอเข้ามาจริงๆมันไม่เป็นดังหวังเลยครับ
นี่อาจเป็นจุดเริ่มต้นของหัวข้อกระทู้นี้เลยผมเป็นคนที่เรียนได้ปานกลางค่อนไปทางสูงครับผมเป็นคนขี้เกรงใจถ้าพูดสวยๆคงเป็นอย่างนั้น แต่ถ้าจะพูดอีกแบบผมขี้ป็อดครับและผมเป็นความหวังของครอบครัวเพราะพี่และน้องของผมเรียนได้ไม่ดีครับค่อนไปทางต่ำเลยก็ว่าได้ ผมเลนโดนยัดเหยียดสิ่งต่างๆมาให้ครับเช่นอาชีพในอนาคต และผมมักจะต้องเสียสละอะไรหลายๆอย่างแม่ของผมมักจามาขอยืมเงินผมครับผมอยากปฏิเสธนะแต่รู้ตัวอีกทีผมก็ให้ยืมไปแล้วผมเป็นคนเกลียดคนในครอบครัวมากครับแต่ก็รักมากเหมือนกัน
เวลาผมไปทวงเงินของผมรึเวลาผมปฏิเสธการให้ยืมเงินผมกับแม่ แม่มันจะบอกว่าผมขี้งกมันทำให้เสียใจมากพี่ของผมไม่เหมือนเมื่อก่อนครับหลังจากไม่ได้เจอกับแค่2ปี(เจอบางครั้ง)นิสัยเขาเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงเลยครับเขาเห็นแก่ตัวยิ่งกว่าเดิมนั้นไม่หนักเท่าไรแต่นี้คือจุดเริ่งต้นครับแรกๆมันไม่มีปัญหาเลยเพราะผมมักเสียสละอยู่แล้วผมเลยต้องทำงานบ้านส่วนต่างๆจริงๆก็แบ่งกันทำ3คนแต่ถ้ามีงานที่แบ่งไม่ลงตัวส่วนมากผมจะทำเพราะไม่มีใครยอมทำครับ แม่ผมเป็นคนที่คิดถึงลูกทุกคนครับ แต่พ่อผมน่าจะเอียงไปทางพี่หลังจากพ่อและแม่มาอยู่ร่วมกันมันก็เปลี่ยนไปครอบครัวผมเริ่มลำเอียงยิ่งขึ้น ผมรู้ได้เพราะเมื่อมีปากเสียงกับพี่มันเป็นช่วงที่อารมณ์ผมเริ่มไม่เหมือนเดิมแล้วครับเพราะพี่ผมเห็นแก่ตัวหนักขึ้นเลยๆและไร้เหตุผลและแม่ผมก็ลำเอียงขึ้นด้วย ตอนผมมีปากเสียงกับพี่มันเป็นตอนที่ผมโดนบอกว่า"เกี่ยง"มันทำให้ผมหัวร้อนอย่างมากปกติผมคงทนได้ครับแต่ผมไม่ไหวอีกต่อไปแล้วผมจึงเถียงกลับไปผมเถียงคนไม่เก่งครับจริงๆไม่กล้าด้วยซ่ำผมขี้ป็อดและผมก็เถียงแพ้ลงมันทำความคิดที่ผมมีต่อพี่นั้นแตกสลายเลยหลังจากนั้นผมก็เกลียดพี่ขึ้นเรื่อยๆแต่ก็เกลียดไม่สุดผมเป็นคนใจอ่อนครับผมไม่ค่อยพูดกับพี่เท่าไรแต่เมื่อผมได้คุยกับพี่ไม่ถึง3นาทีผมก็หายเกลียดไปแล้ว
ผมก็คิดได้ผมคงต้องทนต่อไปเรื่อยๆจนกว่าผมจะทนไม่ไหวอีกต่อไป
ผมมีเซฟโซนแค่อย่างเดียวครับคือการอ่านการ์ตูนเพราะผมเป็นเด็กจากเรื่องที่เล่ามาทั้งหมดทำให้ผมเป็นคนเก็บตัวไปเลย
ขอเล่าก่อนเลยครอบครัวและเพื่อนไม่ใช้เซฟโซนของผมครับผมจะสรุปให้ที่ครอบครัวไม่ใช้เพราะผมมองว่ามันไม่ใช้จริงๆพ่อแม่ของผมคาดหวังไว้สูงแต่คนที่พ่อกับแม่รักที่สุดไม่ใช้ผมแต่พ่อแม่ก็ยังรักผมนะแต่เมื่อปัญหามาถึงพี่น้องและผมคนสุดท้ายที่พ่อแม่จะช่วยคือผม พ่อมักถามว่าผมจะอยากกินอะไรแต่พ่อผมมักจะทำตามที่พี่ผมขอพ่ออาจจะไม่ทันสังเกตด้วยซ้ำ
รร.ที่ผมเข้าไปนั้นดังมาก ผมวาดฝันมันไว้เยอะเลยแต่มันน่าผิดหวังมากมันเป็นเหมือนนรกเลยตอนแรกมันก็ดีอยู่หรอกเพื่อนผมเขาดีมากแต่หลังๆผมว่ามันไม่น่าใช้แล้ว
ห้องของผมนั้นเต็มไปด้วยคนที่"ชอบเหยียดคนอื่น"และคนที่ควบคุมอารมณ์ไม่ได้คำพูดปั้นหัวไม่กี่คำทำให้เพื่อนในห้องของผมแทบจะต่อยกันแล้ว นั้นทำให้ทนได้จนกระทั่งเพื่อนคนหนึ่งที่ผมคบด้วยผมได้รู้ว่าเขาเป็นคนหน้าด้านครับและเขามักลำเส้นผมบ่อยๆเขาไม่มีความเกรงใจอยู่เลยทั้งทีผมกับเขารู้จักกันยังไม่ถึงปีด้วยซ้ำเขาหน้าด้านและผมขี้ป็อดครับเขาพูดไม่คิดและผมทำให้ผมเสียใจกับคำพูดบางคำของเขา แต่แล้วผมก็หาเพื่อนดีมากๆในห้องเจอสักทีครับแต่เมื่อผมเริ่มสนิทกับเขาทำให้เพื่อนคนนั้นโดนเหยียดเข้า
เพราะผมไปทำความรู้จักกับเพือนที่เป็นอินโทรเวิดขั้นสุดและเพื่อนคนน้นมักจะไปสนิทกับเพื่อนผญ.และในห้องพูดมาว่าเขาเป็น ไบรเซ็กชวล(ผมที่รักทั้ง2เพศ) เพราะว่าผมนั้นเกือบจะเป็นศูนย์กลางของห้องและเมื่อผมกับเขาสนิทกันทำให้เพื่อนคนนั้นโดนเหยียดอย่างหนักทำให้ผมกัยเพื่อนคนนั้นคุยกันตรงๆไม่ได้อีกเลยเขาไม่กล้าทักผมและผมก็ไม่กล้าทักเขา มันทำให้วันหยุดเป็นวัดที่มีความสุขสำหลับผมมากแม้จะต้องทนกับคค.แบบนี้แต่ผมก็รักคค.นี้มากเหมือนกัน จบขอบคุณทุกคนที่มาอ่านด้วยครับ