ส่วนตัวผมไม่ซีเรียสเรื่องการสปอยล์หนังหรือละคร คือถึงมีคนพูดให้ฟังก็ไม่ได้รู้สึกอะไร ไม่ได้ทำให้ความอยากดูลดลง บางทีพอมีคนสปอยล์ผมก็จะจินตนาการว่าฉากจะออกมาประมาณไหน พอดูจริงก็ดูว่าเหมือนที่คิดไว้รึเปล่า หรือบางทีก็แบบว่า "อ๋อ เป็นแบบนี้นี่เอง"

ตอนประถม-ม.ต้น (ปี 2542-2551) ผมคุยเรื่องหนัง ละคร เล่านั่นเล่านี่กับเพื่อนตลอด คือสปอยล์นั่นแหละเอาง่าย ๆ บางทีเพื่อนไปดูมาแล้วก็เล่าให้ผมฟังเหมือนกัน หรือตอน ม.1 ผมจะชอบแลกเปลี่ยนวีซีดีหนังขบวนการญี่ปุ่นดูกับเพื่อน ต่างคนต่างก็เล่าเรื่องในแผ่นที่จะให้ยืมให้ฟังกัน แต่ก็ยังดูสนุกอยู่ดี หรืออาจจะเพราะด้วยวัยตอนนั้นทำให้ไม่ซีเรียสกับการดูหนังรึเปล่าก็ไม่รู้

เหมือนสมัยก่อนคนไม่จริงจังเรื่องการสปอยล์รึเปล่า หนังสือเรื่องย่ออะไรเต็มไปหมด  หรือเคยดูเบื้องหลังหนังต้มยำกุ้งก็บอกถึงจุดจบของตัวละครสำคัญตัวหนึ่งของเรื่องเลย เวลามีแจ็กพ็อตแตกในรายการเกมโชว์ก็ลงนิตยสาร ลงหนังสือพิมพ์ล่วงหน้ากันครึกโครม แต่สมัยนี้การสปอยล์กลายเป็นเรื่องใหญ่ กลายเป็นมารยาทที่ถ้าใครทำทีนี่เหมือนเป็นความผิดอย่างร้ายแรงอะไรแบบนั้น

ป.ล.ถึงตัวผมชอบฟังสปอยล์ แต่ผมก็เคารพคนอื่นนะ คือก็ไม่เล่า ไม่สปอยล์ให้คนอื่นฟัง ยกเว้นบางคนที่ไม่ซีเรียสเรื่องนี้และขอให้ผมเล่าให้ฟัง เพราะผมอาจจะเคยอ่านเรื่องย่อ อ่านนิยายมาก่อน และเขาอยากรู้ว่ามันจะจบยังไง