ร้องไห้ตลอดเวลาเลยเวลาที่นึกถึงปมในโรงเรียนมัธยม คือเรามาเรียนอยู่ต่างประเทศค่ะ ซึ่งแน่นอนว่าเราไม่ได้เก่งภาษาเขาก็พูดภาษาอังกฤษสื่อสารกับเราแทนภาษาเขา แต่แน่นอนว่าเด็กต่างชาติใครเห็นก็ต้องตื่นเต้นอะค่ะ มีหลายเหตุการณ์มากมายที่เราเหมือนตัวตลกของห้องเลย ไหนจะเรียนฟังที่ครูสอนไม่เข้าใจ ส่งงานอะไรก็ช้ากว่าเพื่อนเพราะเราไม่รู้ภาษาเขาเขียนก็ต้องมาขอลอกเพื่อนบางคนก็ให้ลอกบางคนก็สะบัดหน้าหนีใส่ ล้วนเป็นความทรงจำที่แย่ๆไปหมด จำได้ว่ากลับบ้านมานอนตักแม่ร้องไห้แบบไม่ไหวแล้วนะ ไม่เรียนที่นี่ได้มั้ย โดยที่วันนั้นเป็นวันแรก สัปดาห์แรกที่เพิ่งเข้าคือเราไม่ไหวเลย หลังจากนั้นก็ไม่ค่อยมีเพื่อนค่ะ เพราะเขาก็พูดภาษาเขากัน บางคนก็เข้ามาคุยก็คุยอังกฤษรอดบ้างไม่รอดบ้าง กดดันไปหมด นับเวลาให้เลิกเรียนไวๆเพราะฟังครูไม่เข้าใจเลย ครูไม่อธิบายเป็นภาษาอังกฤษเลยสอนแต่ภาษาเขาเราก็ได้แค่นั่งจ้องหน้าตาแป๋วพอสั่งงานก็ลอกเพื่อนเหมือนเดิม มีครั้งนึง อันนี้ถือว่าเป็นปมที่จนถึงตอนนี้เราจบแล้วก็ยังนึกแล้วร้องไห้ วิชาในวันนั้นคณิตศาสตร์ พอครูเข้ามาเราก็ขอครูเข้าห้องน้ำ เราไม่แน่ใจว่าครูพูดอนุญาตหรือไม่เขาพูดภาษาเขา เราคิดว่าให้ก็เลยหยิบการ์ดที่เด็กไปห้องน้ำจากโต๊ะครูแล้วลุกเดิน ครูก็แบบเดี๋ยวๆให้ออกหรอไรงี้ เราไม่รู้ว่าอนุญาตหรือไม่แต่เห็นตอนพูดพยักหน้า พอเราเดินย้อนกลับมาในห้อง เพื่อนทั้งห้องก็ขำ ไม่ชอบเลยเหตุการณ์แบบนี้ ที่ขำ หัวเราะ มันเป็นภาพที่เราโก๊ะสุดในห้องเอ่อสุดแล้วยังจะแย่ได้อีกหรอ ตอนนั้นพอได้ภาษาเขาแล้วตอนขอครูเราเลยพูดภาษาเขา ครูก็ตอบภาษาเขาแต่เราคิดว่าอนุญาต ครูก็ปล่อยให้เข้านะคะ เราเดินลงมาไม่ได้ทำกิจวัตรตามที่ใจหวังค่ะเข้ามาร้องไห้กับเหตุการณ์เมื่อครู่ลืมไปเลยว่ามาเข้าห้องน้ำทำไมแต่เข้ามารีบร้องไห้แล้วเช็ดน้ำตาลวกๆขึ้นห้องไปเรียนต่อ ใช่ค่ะเหตุการณ์เป็นปม ไม่อยากนึก นึกแล้วแย่ ไม่อยากจำชื่อสถาบัน ผู้คนในรั้วโรงเรียนนั้น หรืออะไรก็ตามในนั้น มันไม่มีอะไรน่าจดจำถึงแม้จะมีอะไรดีๆมาบ้างก็ไม่อาจลบล้างสิ่งแย่ๆที่มีมากกว่า คนแกล้งมีแต่ไม่ได้แรงแค่แกล้งแบบเพื่อนหยอกๆปกติทั่วไป บางคนก็ชิปเราไปคู่กับเด็กที่ดื้อๆในห้องบ้างด้วยความที่เขาคงเห็นเราโก๊ะเอ๋อมั้ง ไม่ได้เก่งเลย เรียนที่ไทยเรียนดีค่ะ เกรดดีติดtop5ในห้อง แต่ย้ายมาเรียนนี่กลายเป็นคนอ๊องเลย เหตุผลที่ย้ายมาเรียนนี่ก็เหตุผลคุณแม่แหละค่ะ ไม่อาจขัดคำสั่งได้นอกจาก อดทนนะลูก เดี๋ยวก็จบแล้วนะลูก เรียนไปเถอะ เรียนยังไงที่เราไม่เข้าใจภาษาเขาการเขียนภาษาเขาไหนจะสื่อสารพูดอีก ค่ะ เรื่องทั้งหมดมันจบแล้วค่ะ สุดท้ายก็ไม่ได้เรียนจบหรอก เพราะวันสอบไฟนอลปีสุดท้ายเราไม่ไปค่ะ เพราะต่อให้ไปสอบเราก็เขียนคำตอบอะไรไม่ได้นอกจากเขียนชื่อแค่หน้าปกข้อสอบ ไปไม่ไปก็ไม่ต่างจากไม่ไปเลยไปเราทำไม่ได้ ไม่ไปก็ไม่มีคะแนนประเมิน แต่ยังมีเรื่องดีๆที่มีวันนึงเราลากพ่อมาให้เซ็นใบลาออกเพราะเราไม่ไหวแล้ว เพิ่งจะมีครูใหญ่มาบอกว่ามีครูพูดไทยได้ อะไรเพิ่งจะมาบอกเราว่ามีครูพูดไทยได้ในปีสุดท้ายวันที่เราจะออก แล้ว2-3ปีที่เรายอมอดทนเรียนมาคืออะไรกัน เราก็คือวันนั้นจะออกตัดสินใจแล้ว ครูที่พูดไทยได้ก็พูดให้เราไม่ออกเพราะนี่ปีสุดท้ายแล้วที่จะจบ ทนอีกนิดไรงี้ ขัดคำสั่งใครไม่ได้ค่ะ ครูบอกว่าเราขัดไม่ได้เพราะพ่อแม่อยากให้เรียนต่อ หลังจากนั้นมีเรื่องอะไรเราลงมานั่งปรับทุกข์กับครูเขาตลอดมีครั้งนึงไปร้องไห้โฮใส่ครูเขาแบบวันนั้นผอ.ก็ตะโกนถามเราหน้าห้องเรียนเพื่อนคนอื่นจนเขามองกัน ตะโกนถามใส่ทำไมไม่กลับไทย แม่อยู่ไหนมารับเรากลับไทยสิ อะไรก็ไม่รู้เยอะแยะไปหมด ตอนเรียนก็กลั้นน้ำตาแทบตายกว่าจะพักเที่ยงข้าวไม่กินวิ่งไปหาครูที่พูดไทยได้เราก็ปล่อยโฮ ดีอยู่ที่เราไม่ตัดสินใจฆตตในโรงเรียนมีความคิดนี้ค่ะแต่ก็ห้องน้ำเขาสกปรกเกินเดี๋ยวตอนดิ้นจะเหม็นกลิ่นห้องน้ำไรงี้555555 ละนี่บ้านใกล้โรงเรียนมัธยมด้วย เดินไปซื้ออะไรก็ต้องผ่าน เราแทบไม่อยากมอง เห็นหน้าผอ.ติดหน้าโรงเรียนก็ขำในใจ นอกโรงเรียนทาสีทำสวยนะคะ แต่ข้างในห้องน้ำ บนห้องเรียนคือ....ค่ะ เขาถึงไม่ให้ผู้ปกครองขึ้นไป ให้แค่ทางเข้าโรเรียนสวยๆแค่นั้น มันไม่มีอะไรให้น่าจดจำแต่ก็ต้องทำใจที่บ้านใกล้โรงเรียนนี้
แต่มันจะลบล้างยังไงกับเหตุการณ์นั้นที่เพื่อนๆขำเรา ถ้ามียาที่กินแล้วลืมความทรงจำนี่ก็จะกินค่ะลืมอะไรก็ได้แต่ที่แน่ๆขอให้ลืมว่าเคยเรียนที่นี่ได้มั้ยแค่นั้น
เราแค่อยากสอบถามว่าปมแบบนี้มันจะหายตอนไหนคะ เป็นคนเซ้นซิทีฟอะไรอ่อนไหวง่าย นึกถึงเหตุการณ์เพื่อนหัวเราะทีไรน้ำตาเราไหลตลอดแบบอยากร้องไห้หนักๆเลยค่ะ กำลังใจได้รับมาเยอะค่ะแต่เหมือนได้รับแล้วเราไม่ได้รู้สึกอะไร ขอบคุณที่มีคนเข้าใจเรานะแต่มันแบบก็ไม่ได้รู้สึกเลย เพราะ2-3ปีที่อดทนเรียนก็อดทนให้ครอบครัว กดดันร้องไห้กับตัวในห้องมาหลายครั้งมากตอนนั้นที่กลับมาจากโรงเรียน เหมือนใจก็ต้องการคำพูดปลอบแต่ตอนนั้นไม่มีคนให้ พอพูดอะไรก็ไม่มีใครฟัง ตอนนี้มีคนให้ก็ไม่รู้สึกกับมันแล้ว ตอนนี้แฮปปี้ค่ะ แค่มีบางช่วงในบางเหตุการณ์แย่ๆเข้ามาก็รู้สึกแย่
**จะว่าไปเราก็โดนรุ่นน้องในรอบรั้วโรงเรียนทำอนาจารด้วย** ก็เรื่องใหญ่พอสมควร มันไม่มีอะไรน่าจำจริงๆนอกจากครูที่ปรึกษาภาษาไทยกับเรา เยอะแยะไปหมดปัญหาในโรงเรียนนี้ จากที่ผอ.ไม่ชอบเราอยู่แล้วเพราะหยุดเยอะ คือเราหยุดเยอะจนโดนใบสั่งว่าห้ามหยุดอีก นั่นก็ครานึงนี่มาครานี้เขาคงไม่ชอบเราไปอีก เขาหาว่าเราไปเดินตามเด็กผู้ชายเอง ไม่รู้ครูคนไหน หรือผอ.ไปพูดกับพ่อเราแบบนี้ นี่พิมพ์ก็ยังร้องไห้อยู่เลยค่ะ5555 เฟคไปหมด เราจะไปตามเขาทำไม เราก็พูดภาษเขาไม่ได้จะชักชวนยังไง เด็กผู้ชายเดินตามเรามาที่ห้องแล้วทำอนาจารเราเอง เขาไม่เชื่อมั้งคะเพราะเรารุ่นพี่ นั่นรุ่นน้อง แต่ก็เขาให้เด็กนั่นพักการเรียนแค่7วัน กับการที่เราเป็นปมอีกเหตุการณ์นี้ แล้วพอน้องเขากลับมาเรียนก็บอกกับคนอื่นว่าเราคนชวน เราไม่ต้องการให้เรื่องใหญ่ แต่พี่ชายเราจะเขาเข้าคุกค่ะ ทางโรงเรียนไม่ยอมบอกพักการเรียนเขา7วัน พี่ชายเราไม่ยอมสุดๆโทรไปคุยกับเด็กนั่นเขาก็เอาแต่พูดขอโทษๆ คือยังไงก็เฟคข่าวไปบอกเพื่อนว่าเราชวน เป็นปีสุดท้ายก่อนจบที่อะไรก็เข้ามาเลย สาดใส่เราเลย สุดท้ายก็แค่พักการเรียนเขา เดินผ่านรุ่นน้องเพื่อนเขาก็วิ่งแจ้นมาถามเหตุการณ์กันระนาว พอเดินก็มองกัน เราดังเรื่องไหนก็ได้แต่อย่าให้ดังเรื่องนี้ได้มั้ย ก็บอกทางโรงเรียนแล้วว่าจัดการแบบเงียบๆนะครูบางคนดันรู้เฉยเลย ก็ตลกดีอะไรที่บอกให้จัดการเงียบๆไม่ให้คนรู้ ไม่ต้องการให้เรื่องใหญ่ ผู้คนดันรู้ โดยที่เราก็ไม่ปริปากบอกเพื่อนคนไหนนอกจากผู้ใหญ่ แต่สงสัยมากว่าครูท่านใดเฟคข่าวว่าเห็นเราเดินตามเด็กคนนั้นบ่อยๆ ละบอกพ่อเราแบบนั้นด้วย มันจะมีครูไม่ชอบเราด้วยหรอ ครูกี่คนๆในโรงเรียนเราแทบไม่รู้จักไม่รู้ชื่อใครเลย แล้วใครมันจะอยากจดจำสถาบันนี้กันถ้าเหตุการณ์มากมายแบบเรา
ไม่ชอบให้คนชมว่าเราเก่งค่ะ เพราะไม่ได้รู้สึกแบบนั้นก็แค่ฟิลวันเวลาผ่านไปเราแค่ยังมีชีวิตอยู่ถึงตอนนี้ แค่ใช้เวลาๆนานมันก็ผ่านมานานแล้วงี้ เก่งยังไงกับเหตุการณ์พวกนี้ รุ่นเราเพิ่งจบจากโรงเรียนเมื่อต้นเดือนมีนาค่ะ แต่จนมาถึงจะจบปีก็ยังนึกถึงเหตุการ์แย่ๆอยู่เลย ทุกคนลืม แต่เราไม่ลืม
จะลืมปมในใจยังไงดีคะทุกคน
แต่มันจะลบล้างยังไงกับเหตุการณ์นั้นที่เพื่อนๆขำเรา ถ้ามียาที่กินแล้วลืมความทรงจำนี่ก็จะกินค่ะลืมอะไรก็ได้แต่ที่แน่ๆขอให้ลืมว่าเคยเรียนที่นี่ได้มั้ยแค่นั้น
เราแค่อยากสอบถามว่าปมแบบนี้มันจะหายตอนไหนคะ เป็นคนเซ้นซิทีฟอะไรอ่อนไหวง่าย นึกถึงเหตุการณ์เพื่อนหัวเราะทีไรน้ำตาเราไหลตลอดแบบอยากร้องไห้หนักๆเลยค่ะ กำลังใจได้รับมาเยอะค่ะแต่เหมือนได้รับแล้วเราไม่ได้รู้สึกอะไร ขอบคุณที่มีคนเข้าใจเรานะแต่มันแบบก็ไม่ได้รู้สึกเลย เพราะ2-3ปีที่อดทนเรียนก็อดทนให้ครอบครัว กดดันร้องไห้กับตัวในห้องมาหลายครั้งมากตอนนั้นที่กลับมาจากโรงเรียน เหมือนใจก็ต้องการคำพูดปลอบแต่ตอนนั้นไม่มีคนให้ พอพูดอะไรก็ไม่มีใครฟัง ตอนนี้มีคนให้ก็ไม่รู้สึกกับมันแล้ว ตอนนี้แฮปปี้ค่ะ แค่มีบางช่วงในบางเหตุการณ์แย่ๆเข้ามาก็รู้สึกแย่
**จะว่าไปเราก็โดนรุ่นน้องในรอบรั้วโรงเรียนทำอนาจารด้วย** ก็เรื่องใหญ่พอสมควร มันไม่มีอะไรน่าจำจริงๆนอกจากครูที่ปรึกษาภาษาไทยกับเรา เยอะแยะไปหมดปัญหาในโรงเรียนนี้ จากที่ผอ.ไม่ชอบเราอยู่แล้วเพราะหยุดเยอะ คือเราหยุดเยอะจนโดนใบสั่งว่าห้ามหยุดอีก นั่นก็ครานึงนี่มาครานี้เขาคงไม่ชอบเราไปอีก เขาหาว่าเราไปเดินตามเด็กผู้ชายเอง ไม่รู้ครูคนไหน หรือผอ.ไปพูดกับพ่อเราแบบนี้ นี่พิมพ์ก็ยังร้องไห้อยู่เลยค่ะ5555 เฟคไปหมด เราจะไปตามเขาทำไม เราก็พูดภาษเขาไม่ได้จะชักชวนยังไง เด็กผู้ชายเดินตามเรามาที่ห้องแล้วทำอนาจารเราเอง เขาไม่เชื่อมั้งคะเพราะเรารุ่นพี่ นั่นรุ่นน้อง แต่ก็เขาให้เด็กนั่นพักการเรียนแค่7วัน กับการที่เราเป็นปมอีกเหตุการณ์นี้ แล้วพอน้องเขากลับมาเรียนก็บอกกับคนอื่นว่าเราคนชวน เราไม่ต้องการให้เรื่องใหญ่ แต่พี่ชายเราจะเขาเข้าคุกค่ะ ทางโรงเรียนไม่ยอมบอกพักการเรียนเขา7วัน พี่ชายเราไม่ยอมสุดๆโทรไปคุยกับเด็กนั่นเขาก็เอาแต่พูดขอโทษๆ คือยังไงก็เฟคข่าวไปบอกเพื่อนว่าเราชวน เป็นปีสุดท้ายก่อนจบที่อะไรก็เข้ามาเลย สาดใส่เราเลย สุดท้ายก็แค่พักการเรียนเขา เดินผ่านรุ่นน้องเพื่อนเขาก็วิ่งแจ้นมาถามเหตุการณ์กันระนาว พอเดินก็มองกัน เราดังเรื่องไหนก็ได้แต่อย่าให้ดังเรื่องนี้ได้มั้ย ก็บอกทางโรงเรียนแล้วว่าจัดการแบบเงียบๆนะครูบางคนดันรู้เฉยเลย ก็ตลกดีอะไรที่บอกให้จัดการเงียบๆไม่ให้คนรู้ ไม่ต้องการให้เรื่องใหญ่ ผู้คนดันรู้ โดยที่เราก็ไม่ปริปากบอกเพื่อนคนไหนนอกจากผู้ใหญ่ แต่สงสัยมากว่าครูท่านใดเฟคข่าวว่าเห็นเราเดินตามเด็กคนนั้นบ่อยๆ ละบอกพ่อเราแบบนั้นด้วย มันจะมีครูไม่ชอบเราด้วยหรอ ครูกี่คนๆในโรงเรียนเราแทบไม่รู้จักไม่รู้ชื่อใครเลย แล้วใครมันจะอยากจดจำสถาบันนี้กันถ้าเหตุการณ์มากมายแบบเรา
ไม่ชอบให้คนชมว่าเราเก่งค่ะ เพราะไม่ได้รู้สึกแบบนั้นก็แค่ฟิลวันเวลาผ่านไปเราแค่ยังมีชีวิตอยู่ถึงตอนนี้ แค่ใช้เวลาๆนานมันก็ผ่านมานานแล้วงี้ เก่งยังไงกับเหตุการณ์พวกนี้ รุ่นเราเพิ่งจบจากโรงเรียนเมื่อต้นเดือนมีนาค่ะ แต่จนมาถึงจะจบปีก็ยังนึกถึงเหตุการ์แย่ๆอยู่เลย ทุกคนลืม แต่เราไม่ลืม