รู้สึกขยะแขยงร่างกายนี้

เมื่อตอนเด็กก็เคยรู้สึกแบบนี้อยู่บ้าง แต่ช่วงนี้รู้สึกว่าจะเป็นบ่อยมากกว่าเมื่อก่อน ขยะแขยงทั้งลำไส้ในท้อง ทั้งของเสียที่หมักหมูกันอยู่ในร่างกาย เมื่อกี้เพิ่งกินอาหารเข้าไปเป็นเนื้อไก่ แล้วก็คิดขึ้นมาได้ นี่เรากำลังกินของน่าขยะแขยงนี้ เพื่อเข้าไปบำรุงให้ร่างกายมันเน่าเหม็นยิ่งกว่าเดิมเหรอ? คิดได้แบบนั้นก็ความรู้สึกอยากจะอ้วกขึ้นมาเลย แบบจะอ้วนจริงๆนะ
ตอนนี้บอกตามจริงรู้สึกเกลียดและขยะแขยงร่างกายนี้มาก เดี๋ยวหนาวบ้างร้อนบ้างเจ็บบ้างง่วงบ้างหิวบ้างเหนื่อยบ้าง ความสุขที่ได้จากร่างกายมันก็แบบ..
สุขเมื่อได้ไออุ่นของไฟตอนหนาว สุขเมื่อได้อาบน้ำตอนร้อน สุขเมื่อได้กินตอนหิว สุขเพราะได้นอนตอนง่วง สุขเมื่อได้พักตอนเหนื่อย ซึ่งส่วนเยอะมันเป็นสุขที่ได้ออกจากความทุกข์ทั้งนั้นเลย
ยิ่งคิดก็เห็นแต่โทษของมัน เดี๋ยวนี่ตอนทำบุญสวดมนต์ภาวนาก็พยายามถึงนิพพานอยู่เสมอ ตายเมื่อไหร่ก็ขอไปนิพพานเมื่อนั้น (ส่วนจะไปได้ไหมนั้นก็เรื่องนึง) ร่างกายเลวๆแบบนี้ขออย่าให้ได้เจอกันอีกเลย
ใครยังเห็นว่าร่างกายนี้เป็นของดีก็ตามสบาย ส่วนทางนี้ขอบายล่ะ

ป.ล แวะมาบ่นเฉยๆ ไม่มีอะไรหรอก