พ่อผมใจดีครับ ตามประสาคนแก่ทั่วไป ปลูกไม้ประดับ เลี้ยงนก เลี้ยงปลา เปิดร้านขายของชำ แต่นิสัยแกจะเปลี่ยนเวลาแกเมา เมาแล้วโผงผาง พูดโวยวายหยาบคาย เลือดร้อน (แต่แกไม่เคยตีใคร นิสัยแกแค่ปากดีเฉยๆ) เคยเมาไปทะเลาะกับวัยรุ่นในหมู่บ้าน จนที่บ้านจะโดนเขามารุมทำร้าย สุดท้ายแม่ต้องแบกหน้าไปขอโทษแทน เพราะในบ้านมีแต่คนแก่ (บ้านหลังใหญ่ คนแก่ญาติผู้ใหญ่อยู่กันเยอะ) เป็นงี้มานานตั้งแต่ผมเรียน ม.ปลาย จนมหาลัย จนทำงาน จนวันนึงแกมาตำหนิต่อว่าผม จี้ใจดำ จนผมเดือด เลยหมัดสวนแกไปทีนึง แกถึงได้หยุด ผมก็เลยบอกแกว่าถ้าเมาแล้วปากดีอีก รอบหน้าผมจะตีให้เลือดตกยางออกเลย หลังจากนั้นแกก็เมามาเรื่อย ผมก็ใจเย็นลงนะครับ เน้นคุยประณีประนอม ลากแกไปนอนในห้องแล้วให้แกหลับ บอกดีๆก็แล้ว แรกๆแกก็ฟัง ดื่มน้อยลง เมาแล้วก็รู้ตัว พาตัวเองไปนอน แต่หลังๆพอเริ่มไม่ทะเลาะกับใคร เหมือนแกเหงาครับ แกเมาหนักขึ้น ทะเลาะหนักขึ้น ทะเลาะกับคนในบ้าน จนผมต้องเกิดเหตุการณ์เดิมๆ ซ้ำๆ วนไปมา 2-3 ครั้ง (ต้องใช้กำลังบังคับแก เหตุการณ์ถึงจะสงบ เช่น ลากแก หรือ ล็อคคอแกไปนอน แกถึงจะหยุด) จนหนักสุดเลย เมื่อไม่นานมานี้ ผมตีแกจนหลังช้ำ ปากแตก เอาจริงๆ ไม่ได้รู้สึกดีนะครับ หลังจากนั้นผมเองก็นอนร้องไห้ สมเพชตัวเองอยู่หลายคืน รู้สึกหดหู่มากว่า ตัวเองทำไปทำไม ถ้าตัวเองบันดาลโทสะ แล้วจะหนักขนาดนี้ (ผมเป็นคนร้อนโดยธรรมชาติ พอเกิดโทสะขึ้นมาแล้วควบคุมไม่ได้) แต่ผมเองก็มีสติตลอด แต่ตอนที่เหตุการณ์มันเกิดขึ้น เหมือนร่างกายมันเลือกว่า ต้องกระทำแบบนี้พ่อถึงจะหยุด มันก็เลย ออกอาการโดยไม่ทันคิด เรื่องบาปบุญคุณโทษ ผมเองก็กลัวครับ และเสียใจตลอดทุกครั้งที่มันเกิดขึ้น แต่เหมือนผมต้องเป็นเสาหลักให้ครอบครัวแทน ญาติผู้ใหญ่ผมก็รัก พ่อแม่ผมก็รัก แต่ไม่รักเวลาท่านเมา เคยคุยเคยบอกแล้ว แต่เหมือนท่านปรับตัวได้สักพัก (เลิกดื่ม หรือ กินน้อยลง ดื่มเบียร์แทน แต่สุดท้ายเวลาแกไปสังสรรค์กับวงลูกน้อง หรือ เพิ่อนแก แกก็ดื่มหนักกลับมาทุกครั้ง) คิดทางออกไม่ตกครับ ขี้เกียจต้องมานั่งปรับความเข้าใจกัน พ่อดีขึ้นไม่นาน สุดท้ายท่านก็แก้นิสัยชอบดื่มไม่ได้ ผมเบื่อความซ้ำซาก อยากออกจากบ้านไปอยู่คนเดียว แต่ก็ห่วงคนแก่ในบ้านอีก