สวัสดีค่ะเพื่อน ๆ ชาวกระทู้
วันนี้เรามีคำถาม สำหรับคนที่มีครอบครัวหรือว่า เป็นฝ่ายหญิงที่ต้องย้ายไปอยู่บ้านสามีที่ห่างไกลจากบ้านของเราค่ะ
ว่า เราควรทำตัวอย่างไร ไม่ให้เป็นโรคซึมเศร้า
ค่ะ ตามที่กล่าวข้างต้นเลยนะคะ เราขออนุญาตเล่าเรื่องของเราให้อ่านนะคะ
คือเรา มีสามีและมีลูกค่ะ ทีนี้เราสร้างบ้านติดกับรั้วของแม่ผัว(แม่ผัวไม่ดีเท่าไหร่) สามีก็ไม่ดีเหมือนกันค่ะ
เรามาอยู่นี่ เราไม่มีเพื่อน ไม่มีญาตผู้ใหญ่ที่รู้จักเลยค่ะ เรามีแค่ลูกวัย2ขวบกว่า
ซึ่งเราทำอาชีพค้าขาย ร้านของเราอยู่หน้าบ้านนี่แหละค่ะ วัน ๆ เราต้องตื่นแต่เช้า 7โมงทุกวัน เพราะลูกตื่น แล้วเราก็ทำทุกอย่าง
หาข้าว ป้อนข้าวลูก เก็บบ้าน ซักผ้า เตรียมของออกไปขายตอน 10โมง ระหว่างขายก็คือต้องเอาลูกไปดูด้วย
ซึ่งบางทีมันเหนื่อยมาก ๆ เลยค่ะ และเรากลับเข้าบ้านอีกที 5โมงเย็น หาข้าวให้ลูก ป้อนข้าวลูก อาบน้ำลูก เล่นกับลูก
เอาลูกเข้านอน วนลูปอยู่แบบนี้มาครึ่งปีแล้วค่ะ ตอนนี้ค่อนข้างจะเคียดมาก ๆ เลย ร้องไห้แทบทุกวัน เพราะรู้สึกว่าตัวเองไม่มีความสุข
ชีวิตไม่มีสีสัน ไม่รู้จะจัดการยังไงกับความรู้สึกแบบนี้เลยค่ะ
ต้องย้ายไปอยู่บ้านสามี ท่ามกลางความโดเดี่ยว ควรทำตัวอย่างไรให้ตัวเองไม่เคียด
วันนี้เรามีคำถาม สำหรับคนที่มีครอบครัวหรือว่า เป็นฝ่ายหญิงที่ต้องย้ายไปอยู่บ้านสามีที่ห่างไกลจากบ้านของเราค่ะ
ว่า เราควรทำตัวอย่างไร ไม่ให้เป็นโรคซึมเศร้า
ค่ะ ตามที่กล่าวข้างต้นเลยนะคะ เราขออนุญาตเล่าเรื่องของเราให้อ่านนะคะ
คือเรา มีสามีและมีลูกค่ะ ทีนี้เราสร้างบ้านติดกับรั้วของแม่ผัว(แม่ผัวไม่ดีเท่าไหร่) สามีก็ไม่ดีเหมือนกันค่ะ
เรามาอยู่นี่ เราไม่มีเพื่อน ไม่มีญาตผู้ใหญ่ที่รู้จักเลยค่ะ เรามีแค่ลูกวัย2ขวบกว่า
ซึ่งเราทำอาชีพค้าขาย ร้านของเราอยู่หน้าบ้านนี่แหละค่ะ วัน ๆ เราต้องตื่นแต่เช้า 7โมงทุกวัน เพราะลูกตื่น แล้วเราก็ทำทุกอย่าง
หาข้าว ป้อนข้าวลูก เก็บบ้าน ซักผ้า เตรียมของออกไปขายตอน 10โมง ระหว่างขายก็คือต้องเอาลูกไปดูด้วย
ซึ่งบางทีมันเหนื่อยมาก ๆ เลยค่ะ และเรากลับเข้าบ้านอีกที 5โมงเย็น หาข้าวให้ลูก ป้อนข้าวลูก อาบน้ำลูก เล่นกับลูก
เอาลูกเข้านอน วนลูปอยู่แบบนี้มาครึ่งปีแล้วค่ะ ตอนนี้ค่อนข้างจะเคียดมาก ๆ เลย ร้องไห้แทบทุกวัน เพราะรู้สึกว่าตัวเองไม่มีความสุข
ชีวิตไม่มีสีสัน ไม่รู้จะจัดการยังไงกับความรู้สึกแบบนี้เลยค่ะ