คือเรื่องมันเป็นแบบนี้ค่ะ เรามาแข่งทักษะวิชาการของวิทยาลัยแต่เราเป็นตัวสำรอง แล้วอาจารย์เค้าเอาเรามาด้วย แล้วเราไปลงทะเบียน รายชื่อวิทยาลัยอื่นก็มีตัวสำรองนะแต่เขาไม่มาด้วยทีนี้การแข่งเขาก็ไม่ให้ตัวสำรองเข้าไปใช้มั้ยคะแล้วเรารู้สึกว่าเราโดเดี่ยวอ่ะไม่มีประโยชน์ เราไม่รู้ว่าจะไปอยู่ไหน แล้วคือแบบความคิดเรานะ เค้าเอาเรามาทำไมเราอยากร้องไห้มากๆเศร้าที่สุด เฮ้อ เราเคยเป็นแบบนี้ตอนเราไปรด. เราคิดว่า เรียนรด.แล้วไม่มีเพื่อนมันแย่แล้วนะแต่นี้มันแย่กว่าอ่ะ มันแบบ...อัดอั้นอ่ะ อึดอัดมาก เราแบบไม่มีที่ไปอ่ะเค้าใจเรามั้ยคะ เราควรทำยังไงดี แต่เรารู้นะว่าเราเหงาเราอยากมีเพื่อนแต่ก็ใช่ แต่แบบที่ๆเรามาแข่งมันไม่ใช่ถิ่นของเรา คือแบบตอนนี้รู้สึกโดดเดี่ยวแบบมากๆ อึดอัดที่สุด พื้นฐานเราเป็นคนไม่ค่อยพูด แต่ก่อนเราเป็นคนพูดปกตินะแต่เรามาเข้าค่ายรด.เนี่ยแหละคือแบบรู้สึกทำให้เรารู้จักคำว่า เราไม่มีเพื่อนแบบจริงๆ แล้วความรู้สึกนั้นก็กลับมาอีกครั้ง คือเข้าใจมั้ยคะว่าไม่รู้ว่าจะทำอะไร รู้สึกไร้ประโยชน์เป็นที่สุด ถามว่าเราทำไมไม่เดินออกมาจากความสัมพันธ์แบบนี้ ก็เพราะว่าเราถูกบังคับค่ะ โครตจิตตกเลย หรือเราเป็นคนไม่ค่อยพ฿ดคนอื่นจึงมองว่าเราไร้ตัวตน แต่ตั้งแต่เกิดมานะเค้าไม่เคยทิ้งเพื่อนไว้ข้างหลังเลยถึงเขาจะไม่พูดก็ตามเพราะเราเป็นคนที่แบบ เราจะรู้สึกนอยเมื่อเพื่อนถูกลืมอ่ะ แต่ทำไมเราโดนเองตลอด เราเหนื่อยมากๆ แล้วทีนี้ต้องเป็นไร้ประโยชน์ตั้ง 5 วันอ่ะเราน่าจะจิตตกน่าดู🥺🥺
รู้สึกว่าตัวเองไม่มีประโยชน์