สวัสดีค่ะ วันนี้จะมาเล่าปัญหาเกี่ยวกับครอบครัวค่ะ
เราเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดมาตั้งแต่เด็กแต่ว่าตอนเด็กเราหน้าตาค่อนข้างดีเลยมีพวกญาติๆป้าๆยายๆมาชมกันเยอะว่าทำไมหน้าตาน่ารักจังได้แม่มาแน่เลย แม่เราก็ยิ้มแล้วก็หัวเราะแล้วก็พูดบลาๆๆกันตามภาษาผู้ใหญ่ แต่หลังจากนั้นช่วงป.4โควิดตอนนั้งรร.ทั้งประเทศสั่งหยุดยาวแล้วเรียนออนไลน์กันเยอะเลยค่ะ ของเราพอเรียนออนไลน์มันก็ขี้เกรียจอ่ะค่ะ กินไปนอนไปเรียนไปโดดบ้างเพราะขี้เกียจเรียน นั่นแหละค่ะเมื่อก่อนเราผอมแบบผอมมากกกก พอเปิดมาป.5จากนน.เราตอนป.4/43 ตอนป.5พุ่งไป52 ไม่ต้องพูดถึงค่ะอ้วนมากกกขาเราแตกลายเพราะว่าอ้วนขึ้นกระทันหันทำให้เราหมดความมั่นใจในตัวเอง ทั้งแม่ทั้งญาติเราก็บอกว่า"ทำไมอ้วนขึ้นเยอะจัง ไปทำอะไรมา"อันนี้ไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ ทุกคนน่าจะรู้นะคะว่าพอเราอ้วนสิ่งที่เปลี่ยนไปไม่ได้มีแค่หุ่นมันมีเรื่องหน้าตาด้วย....
วันนึ่งเป็นวันทำบุญบ้านของเราเองญาติๆจสกหลายๆจังหวัดก็จะมารวมตัวกันที่บ้านเราแล้วพอต้องถ่ายรูปรวมญาติ(เฉพาะเด็กๆหนค่งในนั้นก็มีเรา) เราก็เป็นคนไม่ค่อยพูดยิ้มไม่ค่อยเป็นด้วยสิ ตอนเค้านับ123เสร็จ ลุงเราคนนึ่งก็พูดขึ้นมาว่า"หวานยิ้มไม่เป็นเลยหรอหน้าบูดยังกะลิง"แล้วญาติหลายๆคนก็หัวเราะส่วนเราก็เดินกลับเข้าไปในบ้านเหมือนคนไม่สนใจอะไรแต่จริงๆเราน่ำตาซึมตั้งแต่เดิมเข้าไปในบ้านเเล้วค่ะเราเป็นคนที่ร้องไห้ง่ายแาจจะดูงี่เง่าไร้สาระนะคะแต่ทุกคนลองมาเป็นเราดูสิคนที่แม้งโคตรจะอ่อนแอไปสะทุกเรื่องทุกคนจะเป็นยังไงหลังจากนั้นญาติๆก็พากันไปก่อนข้าว ส่วนเราก็นั่งกลั้นน้ำตาอยู่ในห้องแหละค่ะแต่อังเอิญว่าห้องที่เราอยู่กับโต๊ะกินข้าวใันไม่ห่างกันมากนักนี่สิ พวกเค้าก็คุยกันไปคุยกันมาอวดลูกอวดหลานตัวเองตามปกติแต่อยู่ๆแม่เราก็พูดขึ้นม่ว่า"เบิ่งอีหวานแน่ตั่วมันเฮ็ดอิหยังบ่เป็นดอกแม่แต่พ่อมันเฮ็ดไห่" (ไอ้หวานมันทำอะไรไม่เป็นหรอกแม่แต่พ่ออ่ะทำให้) แม่จะรู้บ้างมั้ยว่าตัวเองเป็นคนพูดเสียงดังขนาดไหนแล้วรู้บ้างมั้ยว่าลูกตัวเองชอบสิงอยู่ในห้องจะตาย ยิ่งได้ยินก็ยิ่งเจ็บค่ะแล้วก็มีลุงคนเดิมพูดขึ้นมาอีกว่า"เออ อีหวานนี่มันเป็นใบ้หรอ เหมือนไม่มีปากไม่พูดอะไรเลย" น้ำตาไหลลงมาแล้วค่ะตอนนั้น เราผิดหรอคะที่เราไม่ค่อยพูดเรายิ้มไม่ค่อยเป็นเพราะเราไม่ได้สนิทกับญาติกลุมนี้ขอโทษได้มั้ยล่ะที่ไม่ได้เป็นคนกล้าแสดงออกเราเสียใจมากค่ะที่เค้าพูดแบบนั้นออกมา เราอยากรู้ว่าเราแย่ขนาดนั้นเลยหรอ เราว่าเราก็ไม่ได้แย่นะเพราะเราไม่ใช่คนดื้อเราบอกอะไรใครใช้อะไรเราก็ทำให้หมดเรื่องการเนียนเราก็เกรด4.00มาตั้งแต่ป.1จนป.5(ปัจจุบันในตอนนั้น)
อีกเรื่องนะคะเรื่องความสวยความงาม ช่วงนี้เราโดนเเม่เราเหยียดหลายครั้งมาก น้องเราเรายอมรับว่าน้องสวยกว่าเรามากๆแตาเราก็ไม่ได้หน้าตาแย่ขนาดนั้นเพราะตอนป.5เราตัดสินใจออกกำลังกายจสก52มา47-48ได้จนหน้าเราโอเคขึ้นไม่บวมไม่อ้วน แต่ก็ยังไม่สวยเหมือนเดิมแล้ว เราก็ไม่ซีเรียสหรอกค่ะ เราปล่อยมาหมดไม่ได้สน แต่... มันมีเหตุการนึงทำให้เราไม่โอเคมากๆ เมื่อก่อนวันลอยกระทงที่ผ่านมานี่แหละค่ะ ก่อนวันจริง3วันแม่เรามาถามน้องเราว่า "หนูอยากประกวดนางนพมาศไหมลูก" เมื่อปีที่แล้วเราเห็นเพื่อนเราไปประกวดนางนพมาศ(หรืออะไรซักอย่าง) เราก็ไปถามเพื่อนเพื่อนก็ตอบว่าประกวดได้ ก็ด้วยความที่เราเคยหยุดชอบการประกวดมาตั้งแต่ป.3อยู่ป.6เราก็รู้สึกว่าเราอยากประกวดขึ้นมาไม่รู้ทำไม เราโง่เองคาะที่ไม่รู้ว่านางนพมาศเริ่มตั้งแต่15ปีขึ้นไป เราก็ตัดสินใจไปถามแม่ว่า"แม่หนูอยากเป็นนางนพมาศ"แล้วแม่ก็ขำออกมาแขเวบอกกับเราว่า"เธอเนี่ยนะจะเป็น?5555" ตอนนั้นเรารู้สึกแย่มากๆเราเกือบร้องไห้แบ้วน้ำตาคลอเบ้า แต่เพราะว่าไม่อยากให้แม่เห็นเลยต้องเก็บเอาไว้ แล้วเราก็มาแอบนั่งร้องไห้บนรถรับ-ส่งรร. ต้องพยายามมองไปทางหน้าต่างแบ้วร้องออกมาให้เบาที่สุดโชคดีน้องไห้แล้วตาไม่บวมยังปกติดี จากนั้นเราก็เห็นตัวเองชัดเจนเลยว่าเราพูดกับแม่น้อยลงมากๆ เราไม่ค่อยกล้าสบตาแม่เท่าไหร่เพราะอะไรไม่รู้แม่ความรู้สึกมันบอกว่าอย่าไปสบตาเค้าเลย
ขออีกเรื่องเป็นเรื่องสุดท้ายค่ะ
ทุกคนน่าจะเข้าใจวัยรุ่นเป็นสิวกันนะคะเราก็เป็นหนึ่งในนั้นเป็นมาตั้งแต่ป.4ไม่หายสักทีเรารู้ค่ะว่สเป็นฮอร์โมนแต่เรามองหน้าเพื่อนแล้วบางคนก็แทบไม่มีกันเลยมีใึรบ้างล่ะคะที่จะไม่อิจฉาพวกหน้าใสไร้สิว เราก็หาทุกวิธีค่ะที่จะให้หน้าหายเป็นสิว ส่วนใหญ่เป็นครีม(เราเลือกใช้นะคะเราไม่ได้ใช้มั่วซั่วนะคะที่เราใช้ก็มีหมอแนะนำทั้งนั้น เรายอมรับค่ะว่าซื้อเยอะบางทีแต่อันไหนเราใช้ไม่ได้ผลเราก็ไม่ใช้เลยนะคะเอาจริงๆใข้จริงก็แค่2-3วันต่อวัน แล้วพอแม่มาเห็นแม่ก็บอกว่าใช้อะไรนักหนาเยอะแนะแม่ก็ด่าเรา เรารู้ค่ะว่าแม่ไม่อยากให้เราหน้าพังแต่ตั้งแต่เล็กจนโตแม่ไม่เคยมีสิวหนิ แม่จะไปรู้อะไรคนอยากหายเป็นสิวเพราะพวกสิวอักเสบมันเจ็บมากๆ มันไม่สวยเหมือนคนอื่นเค้า แต่เเม่ก็ไม่เคยเข้าใจหรอกแม่บอกเราว่าล่งหน้าแบเวก็ไม่ต้องทาอะไเเล้วเดี๋ยวมันก็หาย แม่จะรู้มั้ยว่าพอทำตามที่แม่บอกมันขึ้นเยอะกว่าเดิมพอผิดหน้าไม่โดนบำรุงมันแห้งมากๆลอก มันน่าเกลียดมาก มันเลยต้องใช้ครีมบางตัวไงทั้งมาร้องไห้เครียดกับเรื่องของตัวเองที่มีแต่คนดูถุกว่าไม่สวยเหมือนคนอื่นเขาหนึ่งในนั้นก็คือแม่ตัวเองแท้ๆ เก็บมาคิดทุกวันร้องไห้ทุกครั้งที่คิด พยายามเข้มเเข็งแต่มันก็ไม่ได้สักทีเหนื่อยค่ะ
แต่ทุกคนรู้มั้ยคะว่าทุกครั้งที่แม่หรือใครหลายๆคนดูถํกเรามันจะมีควาคิดนึงขึ้นมาว่า" สักวันจะต้องทำให้พวกนี้นเห็นเองให้ได้ว่าสิ่งที่เค้าดูถูกหน้าตาเราในวันนี้วันข่งหน้าเค้าก็ตะลึงกับความสวยของเรา" เราสัญญากับตัวเองไว้ว่าถึงโตไปเราอาจจะไม่สวยก็ได้แต่ว่าเราจะต้องทำให้พวกเค้าเห็นไฃให้ได้ว่าอีเด็กที่
เงียบๆไม่รู้จักพูด ไม่สวยเหมือนตอนเด็กคนนี้จะทำให้ทุกคนเห็นถึงความสำเร็จที่อนาคตเราจะสร้างเองกับมือของเราเองเราจะไม่บอกเค้า้ค้าจะไม่รู้ก็ชั่งแต่สักวันค่ะสักวันเราจะไม่มีวันให้พวกเขาเอาไปนินทาอีกเขาต้องเห็นว่าเรามีหน้าที่การงานที่ดีกว่าพวกเขาตอนอายุเท่าเรา
ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านเรื่องราวบลาๆๆของเด็กป.6คนนี้นะคะ หนูรู้ค่ะว่าหนูยังเด็กแต่หนูอยากระบายออกมาเฉยๆหรอกค่ะ หนูเชื่อว่าหลายๆคนก็โดนเเบบหนู มันเป็นสิ่งที่ไม่น่าเกิดขึ้นเลยกับการบลูลี่หรืออะไรที่มันไม่มีเราหน้าตาไม่ดีเหมือนน้อง หรือว่า หน้าตาไม่ดีเหมือนพี่ ความรู้สึกก็ไม่ต่างกันหรอกค่ะ
แม่ทุกคนบอกว่ารักลูกเท่ากัน ทุกคนว่าจริงมั้ยคะ เราว่าไม่จริงค่ะ น้องเราโดนแม่ด่าน้อยกว่าเราเมื่อเทียบกับเราตอนนั้น เราที่โดนลำเอียงจากหลายๆคนมาเยอะรวมถึงพ่อแม่ ทุกครั้งถามแม่ว่าทำไมน้องได้เยอะกว่าแม่ก็บอกว่า"น้องยังเด็กให้น้องเถอะลูก" แล้วเราล่ะที่ต้องได้น้อยกว่าน้องส่วนข้ออ้างก็คือว่า"โตแล้งไม่ต้องกินเยอะหรอก"สมเหตุสมผลมั้ยล่ะเนี่ย แม่น้าแม่
เราพูดไม่เก่งเราไม่ได้หน้าตาดีเหมือนคนในครอบครัวเราผิดมากหรอ?