สวัสดีค่ะทุกคน วันนี้เราจะมาแชร์ประสบการณ์อยู่วงโยธวาทิตกันค่ะะ

วันที่26 มิถุนายน พ.ศ.2565วันนั้นเป็นวันสุนทรภู่ค่ะ เราจำได้ว่าคุณครูประจำชั้นเราถามว่ามีใครอยากเล่นดนตรีไหมตอนนั้นเราไม่รู้ว่าดนตรีที่ว่าเนี่ยคืออะไร เราเลยอยากลองเข้าไปดู พอเราบอกครูว่าเราอยากเข้า จบกิจกรรมวันสุนทรภู่ครูเลยเอาคนที่บอกว่าอยากเล่นดนตรีมารวมกัน แล้วพาไปหาครูดนตรีค่ะ ปีนั้นมีครูผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาใหม่เรายังไม่รู้ว่าเขาเข้ามาสอนวิชาอะไร จนได้ไปหาครูดนตรีเราก็เห็นครูคนนั้นอยู่ด้วย ครูคนนั้นชื่อครูฝ้ายค่ะ พอเข้าไปนั่งครูฝ้ายก็บอกให้ถอดแมสออก เราก็ถอดด้วยความงงๆว่าให้ทำทำไม ครูฝ้ายก็มองเรามองเพื่อนเราอีก2 3คนแล้วก็ให้เรานั่งแยกออกมาค่ะ จนคัดเลือกเสร็จแล้วเราก็เพิ่งรู้ว่าเห้ย เราได้เข้ามาอยู่ในวงโยธวาทิฑแล้วนะ แต่ตอนนั้นเรายังไม่รู้จักเครื่องอะไรในวงเลย จนครูบอกเราว่า เราอยู่เครื่องเป่าแล้วก็เป่าบาริโทนนะ เรางงเลยว่าบาริโทนคืออะไร🤣ช่วงนั้นคือแบบมีไฟสุดๆอ่ะแต่กว่าจะเป่าได้ไม่ง่ายเลยค่ะะ เราโคตรกดดันเลยอ่ะ แบบกลัวทำไม่ได้กลัวเป็นตัวถ่วงในวงเพราะว่ามีแข่งแต่เราไม่เคยท้อนะคะ เราตั้งใจทำจนกว่ามันจะได้ แล้วมันก็ได้จิงๆ มีคนเคยบอกเราไว้ว่าอยู่วงโยมันเหนื่อยนะ ไปหากินก็ไม่ได้ ถามว่าเหนื่อยมั้ยตอบตรงๆก็เหนื่อยจริงๆค่ะ แต่ๆๆ วงโยมันทำให้เราได้เจออะไรใหม่ที่ถ้าเราไม่ได้อยู่เราก็จะไม่มีวันเข้าใจเลย เราได้เจอสังคมอีกสังคมนึงที่อยู่กันแบบครอบครัว ทำให้เรามีความสามารถพิเศษในแบบที่คนอื่นๆไม่สามารถทำได้ ทำให้เรามีวิชาติดตัวเอาไว้ หรือได้รับชัยชนะจากการแข่งขัน วงโยธวาทิตมันให้อะไรเราหลายๆอย่างนะ มันสอนให้เราใช้ชีวิตด้วยตนเอง ฝึกความมีระเบียบวินัย ฝึกความอดทน ถ้าใครอยากจะลองเข้าดู ก็ลองดูค่ะแล้วคุณจะรู้เลยว่ามันไม่เหมือนที่ไหนแน่นอน มาต่อพอถึงวันแข่งขันแล้วเราชนะ ความรู้สึกมันแบบ มันดีใจจนบอกไม่ถูก แบบเฮ้ย ความพยายามของเรามันไม่ศูนย์เปล่า หลังจากแข่งเสร็จเราก็มีออกงานต่างๆเยอะมากเลยค่ะ ได้ทำในสิ่งที่ไม่เคยทำได้เจอผู้คนมากมาย และยังได้มิตรภาพดีๆกลับมาอีกด้วยค่ะ  สำหรับใครที่คิดว่าอยากลองอข้าวงโย บอกเลยค่ะว่าลองดูไม่เสียหายถ้าใจเราชอบจริงๆก็อยู่ได้ยาวๆแบบมีความสุข ถ้าไม่ชอบก็แค่ออกหวังว่ากระทู้นี้จะเป็นประโยชน์กับคนที่กำลังตัดสินใจอยู่นะคะ บั้ยบาย👋🏻