คนขาดความอบอุ่น

มีใครเคยรู้สึกเกลียดนิสัยของแม่ตัวเองหรือเปล่าค่ะ ไม่รู้ทำไมเราถึงเกลียดเขา  ตั้งแต่ที่เราจำความได้ตั้งแต่เด็ก  เขาทำลายความตั้งใจทุกอย่าง  เงินที่เราเก็บ เขาก้อเอาไปใช้ แบบเหมื่อนว่า พอเวลาต้องการเงิน เจาจะพูดหวานและดี แต่พอเราไม่มีให้ คำพูดบั่นทอนทุกอย่างออกมาจากเขา  เขาไม่เคยมีให้กำลังใจเราเลย พูดแค่ว่า เราเงอะงะ ขับมอไซค์ไม่ได้หรอกทำไม่ได้ ทำงานที่ไหน ก้อไม่อดทน ชอบทะเลาะกับเขา  ไม่เคยมีการชมเราเลยว่าเก่งด้านไหน พอเราทำงานเงินเดือนออกก้อมาเอา  แต่เราไม่เคยขอเงินเค้าใช้เลย ต่างจากน้องอีกคนผู้ชาย นี่ถ้าไม่มีน้องก้อไม่มีคนช่วยไปซื้อของ เก็บร้านให้  บางทีเงินที่เราโอน น้องก้อเอาไปใช้ แต่แม่ก็ไม่ได้ว่า มีแต่การทับถมพูดให้แบบเราเหมื่อนคนโง่ เรียนหนังสือก้อคิดเลขไม่เก่ง แต่เวลาอยากได้อะไร เดือดร้อนวิ่งหาเรา แต่เวลาน้องอีกคน เออกรูทำได้ ลูก ไม่เป็นไรเดี่ยวช่วยผ่อนมอไซค์ จนแบบเรารู้สึกไม่ดีกับเขา เรารู้สึกเกลียดนิสัยแบบนี้เราเลยเลือกที่จะบล๊อคการติดต่อ เราเบื่อ กับการเห็นเราเปนแค่ตัวมีประโยชน์ ทุกสิ่งทุกอย่างเราให้จนเงินเก็บเราไม่มี แต่เขาไม่เคยเห็นความดีอะไรเลย แถมไม่เคยพูดให้กำลังใจเรา บางทีเราต้องสร้างกำลังใจเองว่าเราทำได้ หรือเขาอาจจะเป็นเจ้ากรรมนายเวรเราก้อได้ เรารู้สึกอ้างว้างเหลือเกิน  ย้อนเวลากลับไปได้อ่ะไร มีความสุขจะซื้อให้ตัวเองทุกอย่าง