สวัสดีค่ะ เริ่มจาก ความรักของเราก็เหมือนคู่รักปกติ คบไปสักพักผ่ายชายอยากมีครอบครัวมีลูก ก็โอเค เราเองก็อยากมี ก็เลยปล่อยมี ระหว่างนั่นก็มีเรื่องราวมากมายให้เราเสียใจ ทั้งเรื่องผญ แต่ก็ผ่านมาได้เพราะเค้าอยู่กับเราตลอด จนเรามั่นใจว่า ต่อให้เขามี เขาก็ไม่ได้ไปอะไรมาก สุดท้ายเค้าก็อยู่กับเรา ซึ่งแต่ละวันอยู่ด้วยกันตลอด จะแยกกันเเค่วันละ3-4 ชม.เท่านั้น ที่เค้าจะทำงานเคลียร์งานต่างๆ เขาดีกับเราทุกอย่าง ดูแลทุกอย่างจริงๆ แทบไม่ปล่อยให้เราต้องรู้สึกว่าอยู่คนเดียว พยายามเติมเต็มให้หลายอย่าง ต่อให้ต้องเจอกับผญ ของเขา เขาเลือกปกป้องเราเสมอ เดิมทีเราเป็นคนเล่นโซเชียล จนวันนึงเราต้องไม่เล่นเพราะรู้สึกว่ามันจะดีถ้าเราไม่ต้องรู้อะไร เราทำเองโดยเขาไม่ต้องร้องขอ มันก็เป็นแบบนั้นมาเรื่อยๆ จนตั้งท้อง มีลูก คนแรก เขาก็ดีช่วยดูลูก รับผิดชอบดีมาก ระหว่างทางเรื่องราวเยอะมาก เล่ายังไงก็ไม่หมด ทะเลาะกันบ่อย ทุกครั้งจะเหมือนเป็นเราผิดเสมอ เราเป็นคนเริ่มให้ทะเลาะทุกครั้ง จากที่เราเป็นคนมั่นใจกลายเป็นคนมีความมั่นใจในตัวเอง มันทำให้เราไม่กล้าออกความเห็นหรือมีคำพูดใดๆ  แม้แต่พฤติกรรมดีที่อยากปรนนิบัติทำให้ ทำให้เราเฉยๆ กลัวว่าถ้าทำเค้าจะพูดให้เราแบบไหน พอมีลูกชีวิตเราเปลี่ยนไป ไม่ได้ไปไหน หรือใช้ชีวิตตามวัย ซึ่งมันปกติอยู่แล้วสำหรับการที่จะเป็นแม่คน ที่อยู่บ้านดูแลลูก สามีไปทำงาน  คือเขาออกบานแต่เช้าหลับดึกทุกวัน กลางวันมีพาไปข้างนอกบ้างถ้าเค้าว่าง แต่เราก็พอเดาออกตลอดว่าเขาก็ไปกับคนอื่น บางทีก็คิดเราก็ไม่ได้ขี้เหร่เลย แต่ต้องมาอยู่ในสภาพแม่บ้านแทบไม่มีเวลากินข้าวอาบน้ำ เพราะลูกสองคนเราเลี้ยงคนเดียว ทำสวยก็ไม่ได้ แต่งตัวสวยก็ไม่ได้ เวลาเราเริ่มดูแลตัวเอง ชอบถามว่าเราแอบคุบกับผช. หรอ ซึ่งไม่มีโซเชียลอะไร ไม่ได้ไปไหนไม่มีสังคมเลย จะมีได้ไง พออยู่มาวันนีงที่เรามันก็คนคนนึง รักเป็นหึงเป็น จู่ๆเราก็ไปถามหารือพูดให้เขาคิดว่าเราเริ่มหึง เริ่มจู้จี้ ซึ่งที่ผ่านมา5ปีกว่าไม่เคยถามไม่เคยตามไม่เคยอะไรสักครั้ง เขาไม่พอใจมาก ทะเลาะบ้านแตก ทั้งที่เรื่องเล็กมากกก สุดท้ายวันต่อมาขอเราคุย ซึ่งเรายอมรับ ระหว่างที่รอคุยอาการแพนิคมา พอมาคุยก็คือ จับใจความคือเขาเสียเวลาชีวิต ที่ผ่านมาก่อนมีเราเขาได้ใช้ชีวิตไปไหนกับใครทำอะไรก็ได้โดยไม่ต้องนึกถึงเรา แต่พอมีเราไปเที่ยวก็ไม่ได้ไป(ซึ่งเขาอยากไปคนเดียวเหมือนตอนไม่มีเรา) แล้วเราไม่เคยได้รับคำชวนว่าไปด้วยไหม แล้วเราเองก็ไม่เคยร้องขอไปด้วยเลย เขาเเคร์เราเขาเป็นทุกข์ เขาอยู่บ้านเขาไม่มีความสุข ที่พูดมาในมุมของเราบ้างมันจะต่างกันไหมคะ ที่อยู่บ้านเลี้ยงลูก รอเขากลับบ้านทุกวัน ถึงไม่ได้หวานแหววเหมือนเด็กๆ ของเขา เขาต้องเข้าใจว่ามีลูกที่เราต้องดูแล ซึ่งแต่ละวันมันเหนื่อยแค่ไหน คิดไว้ว่าจะไม่มีใครอีกเลยถ้าต้องเลิก แต่มันก็แค่ไม่แฟร์ที่เขามาพูดเหมือนเราพรากชีวิตที่เขารักไป เขากลัวจะไม่ได้ใช้ชีวิตก่อนตาย เราเองก็จะตายเหมือนกัน แต่การใช้ชีวิตมันเปลี่ยนรูปแบบไปแล้ว ไม่รู้เป็นกระทู้คำถามหรือระบาย แต่ความรู้สึกมันมากมายกว่านี้ที่ไม่รู้จะเรียบเรียงพิมพ์ยังไง แค่สับสนว่าให้เขาไปเลยดีกว่ามั้ย หร่อทำตามที่เขาบอกว่า ให้เขาไปใช้ชีวิต แล้วเจอกันอาทิตย์ละครั้งน่าจะดีกว่า แต่เราคิดว่ามีแค่เลืกไปเท่านั้นถึงจะไม่ถ่วงกันไว้