รู้สึกเศร้าทุกครั้งที่คิดถึงวันเก่าๆ

เมื่อ 4 ปีที่เเล้วเรื่องมันมีอยู่ว่าในครอบครัวเรามี พ่อเเม่เราเเละน้อง ในวันนั้นพ่อเราทะเลาะกับเเม่ในที่ทำงานของเเม่ตอนนั้นเรากลัวมากเพราะพ่อมักจะทำร้านเเม่เป็นประจำเเน่นอนว่าครั้งนี้ก็ด้วย ตอนนั้นเราไม่อยากให้น้องของเราได้มาซึมซับอะไรเเบบนี้ช่วงนั้นเราป่วยอยู่ด้วย ในตอนนั้นเเค่อยากจะช่วยเเม่ให้ออกจากสถานการณ์นั้น เราเลยเเกล้งลืมยาที่เราต้องกินไว้ที่บ้านเพื่อจะให้พ่อพากลับบ้านเเล้วมันก็ได้ผลพ่อพาเราขึ้นรถ และในระหว่างกำลังไปขึ้นพ่อยังตะโกนด่าเเม่ตลอดทางเราบอกตรงๆว่าเราอายมากเพราะมีคนมามองเยอะมากกว่าจะได้กลับ ตอนที่กำลังกลับบ้านกับพ่อพอขับไปได้เรื่อยๆนั้นเราไม่คิดเลยว่าเราจะได้ยินคำนี้ออกมาจากคนเป็นพ่อคือ ตอนนั้นพ่อไม่ได้ตั้งใจให้เราเกิดมา ตอนนั้นเราก็ไม่รู้นะว่าพ่อคิดอะไรอยู่จะบอกเราทำไมเเต่คือตอนนั้นเราช็อคเลยเเล้วเรากลับพ่อก็ไม่คุยอะไรกันเลยลอดทางจนถึงบ้านตอนที่ซ้อนท้ายพ่อกั้นน้ำตาเเทบไม่อยู่อะพอกลับมาถึงบ้านเราร้องไห้นานที่สุดในชีวิตเลยอะตอนนั้นคิดเเค่ว่าที่เราเกิดมานี่มันผิดเหรองั้นถ้าไม่อยู่เเล้วมันจะดีกว่ามั้ย? คือปัจจุบันนี้เวลาที่เราคิดถึงตอนที่พ่อของเราพูดคำนั้นเราร้องไห้ทุกทีเลยรู้สึกเหมือนพลังงานด้านลบมันกัดกินจิตรใจของเราเลยอะบางอยู่ดีๆก็นึกขึ้นมาทำเราก็ซึมไปทั้งวันเลยหรือบางทีมันทำให้เราอยากอยู่เเต่ในห้องไม่อยากไปโรเรียนเลย เรารู้สึกเหนื่อยกับชีวิตเหนื่อยกับทุกอยากที่ต้องเจอในเเต่ละวันเราคิดว่าการออกไปข้างนอกมันเป็นปัญหามากเกินไปสำหรับเราเราควรทำยังไงดีให้เราไม่รู้สึกเศร้าเเละโดดเดี่ยว