เรื่องมีอยู่ว่า เราเรียนอยู่ชั้นปวส.2 และมีรายวิชาฝึกงาน1ปี
เราได้เข้ามาฝึกงานที่ร้านแห่งหนึ่งในสยามพารากอน
วันแรกที่เข้ามาทำงานก็ถือว่าผ่านไปด้วยดีค่ะ พอที่จะเข้าหาและพูดคุยกับคนอื่นได้ค่ะ
วันที่2 เราโดนผู้ชายในร้านลวนลามและคุกคามทางเพศค่ะ เช่น มาจับเอวเรา เอามือจะมาจับแถวหน้าอกเรา เราเลยปัดมือผู้ชายคนนั้นออกและรีบเดินหนีไป แย่กว่านั้นคือผู้ใหญ่หลายๆคนก็เห็นแต่ไม่มีใครพูดอะไรหรือว่าอะไร
วันที่3 เรายังโดนคุกคามทางเพศเหมือนเดิมค่ะ แต่ครั้งทั้งการกระทำ คำพูดเลยค่ะ เราเลยบอกเขาดีๆว่าอย่าทำแบบนี้ค่ะหนูไม่ชอบ แต่ก็ยังไม่เลิกทำ เราเลยตัดสินใจด่าไป และนี่ก็เป็นจุดเริ่มต้นของฝันร้ายค่ะ
หลังจากที่เรามีปัญหากับพี่เขาไปเราก็โดนคนในร้านเกลียดและไม่ชอบขี้หน้าเรา ทั้งโดนด่า โดนรังแก และอื่นๆอีกมากมาย
พอเวลาผ่านไปหลายๆเดือนก็เริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ เราเลยเริ่มไม่คุยกับใครเลยและทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป
จนมีอยู่วันหนึ่ง มีคนมาหาเรื่องเราและด่าเราด่าถึงพ่อแม่เราและทำท่าเหมือนจะตบเรา เพราะมีคนไปสร้างเรื่องว่าเราไปว่าให้เขา เรื่องการกินแล้วไม่เก็บ แต่เราไม่ได้ว่าและพยายามอธิบายให้เขาฟัง แต่เขาบอกว่ากูไม่เชื่อกูเชื่อเพื่อนกู เราเลยตอบกลับไปว่า ถ้าไม่ฟังคนอื่นจะอธิบายและจะเชื่อแต่เพื่อนตัวเองก็ไม่ต้องมายุ่งกับเราแค่นั้น ( เพราะตัวเราเองไม่ได้ยุ่งกับใครในร้านเลย)
หลังจากที่มีเรื่องกันไป เราก็กลายเป็นคนผิดและโดนด่า
เราป่วยก็พากันพูดว่า ใครกำลังจะตาย ใกล้ตาหรือยัง ตายตอนไหน จองโลงให้ดีมั้ย ตายตอนไหนบอกนะ และอื่นๆอีกมากมาย เลยเป็นแบบนั้นมาเรื่อยๆ
(เราเป็นคนป่วยบ่อยมาก)
เวลาเรากินข้าวเราก็โดนด่า และโดนบ่อยมากเพราะทางร้านกลัวว่าคนเสิร์ฟอาหารจะไม่พอ (แต่เป็นเวลากินข้าวเรา) เรายังไม่ทันได้กินก็โดนด่าแล้ว ด่าจนเราร้องไห้ ไม่ได้กินข้าว และไปทำงานต่อ
เราเลยตัดสิ้นใจคุยกับพี่ที่สนิทด้วยในร้านและขอคำปรึกษาแต่ก็ไม่มีใครช่วยอะไรเราได้ เราเลยท้อกับชีวิตมากและมีความคิดที่ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อ
และก็เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนเราทำร้ายตัวเองบ่อยๆ และไม่อยากทำอะไรเลย หลังจากนั้นเราตัดสินใจไปหาหมอก็เลยได้รู้ว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า แต่เราก็ต้องอดทนต่อไปเพื่อที่จะได้จบ เพราะอีกไม่กี่เดือนก็จะจบแล้ว
แต่มีอยู่วันหนึ่ง ผู้ชายคนนั้นก็มาคุกคามรุ่นน้องที่เป็นเด็กฝึก ตอนแรกเราว่าจะไม่เข้าไปยุ่ง แต่เราไม่อยากให้ใครต้องมาเจออะไรแบบนี้ เราเลยไปดึงน้องมาไว้ข้างหลังเรา พี่ผัชายคนนั้นก็ด่าเราว่าอย่ามา
กูไม่ได้เล่นกับ เราก็ต้องกลับไปว่าพี่อยากทำแบบนี้ไม่งั้นหนูจะบอก ผจก . แต่เขาก็เหมือนจะไม่กลัวและขู่จะทำร้ายเรา เราเลยไม่กล้าบอก
หลังจากที่มีเรื่องไปก็มีพี่คนหนึ่งที่สนิทด้วยมาเตือนมาว่าไปยุ่งกับมันนะ มันไม่ได้ขู่ มันทำจริง เคยติดคุกมาและ และชอบทำร้ายร่างกายผู้หญิง แต่ก็มีคนอื่นมองว่าเราผิดและด่าเรากับแช่งให้เราไปตาย ตอนนั้นเรารู้สึกดิ่งมากๆเลยตัดสินใจบอกกับครอบครัวว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า เพราะอะไรเราก็บอกๆไป
เราแจ้งอาจารย์แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้มาก เราอยากย้ายแต่ก็ย้ายที่ฝึกงานไม่ได้ เราท้อ เราสิ้นหวังมาก จนทำร้ายร่างกายตัวเองจนเลือดออก พอคนในร้านเห็นว่าเราทำร้ายร่างกายตัวเองก็ไปบอก ผจก.
หลังจาก ผจก.รู้เรื่องก็เรียกเราเข้าไปคุย หลังจากนั้นก็เริ่มถามเราว่าทำไมถึงทำแบบนี้ เราก็บอกว่าไม่อยากอยู่แล้วค่ะ ไม่อยากอยู่ที่นี่และโลกใบนี้ด้วย ผจก.ก็บอกว่าถ้ารู้ว่าเป็นแบบนัเดี๋ยวส่งกลับ
ให้หมดทุกคนเลยไม่ต้องจบ และก็บอกว่า "หนูแย่มากเลยนะรู้ตัวมั้ย จะทำให้เพื่อนไม่จบไปตัวหนู
โครตแย่เลย แย่มากๆ ทำร่ายตัวเองนี่ก็แย่สุดๆแล้วยังจะมาทำให้เพื่อนไม่จบเพราะหนูคนเดียวอีกเหรอ พอเราได้ยินแบบนั้นก็ยิ่งดิ่งเข้าไปใหญ่ ในความคิดตอนนั้นคือเราอยากกระโดดจากชั้น4ลงไปข้างล่างมา เราอยากหายๆไปเลยเราไม่อยากมาเจออะไรแบบนี้อีกแล้ว หลังจากนั้นก็เริ่มว่าเราเรื่องๆ ว่าเราแย่ เป็นเพราะเราทำให้เพื่อนแย่ไปด้วยมีปัญหาไปด้วย และก็บอกกับเราว่า ถ้าเราจะออกเราจะไปอยู่ไหน เราเป็นเด็กกำพร้า เพราะเป็นเด็กกำพร้าพี่เลยไม่อยากให้ออกอยากให้จบ เป็นเด็กกำพร้าก็ต้องดิ้นรนกว่าคนอื่น ทำตัวแบบนี้มันแย่ แย่มากๆ
ความคิดเราคือไม่รับรู้อะไรแล้วอยากจะตายอย่างเดียวอยากจะโดดตึกลงไปต่อหน้าต่อตาคนทั้งร้านเลย แต่ก็จะมีภาพคนๆหนึ่งที่ค่อยอยู่ข้างๆเราตลอดขึ้นมาในความคิดเรา
เราเลยเริ่มมีสติและฟังที่ ผจก.พูด
ผจก.เลยถามว่ามีเรื่องอะไรกับทางร้านหรือป่าว เราเลยยอกไปหลายๆเรื่อง แต่ไม่หมดทุกเรื่อง ผจก.เลยบอกว่าจะจัดการให้จะเรียกมาคุยให้
สรุปไม่ได้มีการเรียกมาคุยหรือจัดการเกี่ยวกับเรื่องที่เราบอกไป เช่นเรื่องคุกคามทางเพศ ผจก.ปล่อยผ่านไปเพราะเห็ว่าพนักงานประจำเป็นครอบครัว
ส่วนพนักงานฝึกน่าจะเป็นทาส(ความคิดเรานะ)
และบอกว่าอย่าทำแบบนี้อีกมันแย่ และทำให้คนอื่นรู้สึกแย่ และบอกกับเราว่าสัญญาได้มั้ยว่าจะไม่ทำร้ายตัวเองอีก เลยตอบว่าขอไม่สัญญานะคะ ผจก.ก็บอกว่าแค่นี้ก็ทำให่ไม่ได้
โครตแย่เลยว่ะ และบอกให้เราอดทนไป ถ้าทำไม่ได้ก็ไม่มีอะไรจะพูดกันแล้ว
คือเราอยากถามผจก.ว่าแล้วความรู้สึกของหนูล่ะ
ไม่ใช่ว่าเราอดทนไม่ได้นะ แต่เราอดทนมาตลอดอดทนจนไม่ไหวแล้วอ่ะ เรื่องที่เราไม่ได้ทำก็ด่าเราไม่ถามหาสาเหตุก่อนตลอด คือเราผิดหมดเลยใช่มั้ย
ทุกวันนี้อาการของเราก็ไม่ได้ดีขึ้นเลยมีแต่แย่ลงเรื่อยๆรเองไห้บ่อยมากขึ้นการคิดจะทำร้ายตัวเองก็มากขึ้น
อยากทราบความคิดเห็นทุกคนค่ะ ว่าเราผิดเหรอคะ ในแต่ล่ะเรื่องเราเป็นคนผิดใช่มั้ยค่ะ
เราอยากทราบความคิดเห็นจากทุกคนกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับเราค่ะ (เรื่องมันยาวแต่เราจะสรุปให้พอเข้าใจนะคะ🙏)
เราได้เข้ามาฝึกงานที่ร้านแห่งหนึ่งในสยามพารากอน
วันแรกที่เข้ามาทำงานก็ถือว่าผ่านไปด้วยดีค่ะ พอที่จะเข้าหาและพูดคุยกับคนอื่นได้ค่ะ
วันที่2 เราโดนผู้ชายในร้านลวนลามและคุกคามทางเพศค่ะ เช่น มาจับเอวเรา เอามือจะมาจับแถวหน้าอกเรา เราเลยปัดมือผู้ชายคนนั้นออกและรีบเดินหนีไป แย่กว่านั้นคือผู้ใหญ่หลายๆคนก็เห็นแต่ไม่มีใครพูดอะไรหรือว่าอะไร
วันที่3 เรายังโดนคุกคามทางเพศเหมือนเดิมค่ะ แต่ครั้งทั้งการกระทำ คำพูดเลยค่ะ เราเลยบอกเขาดีๆว่าอย่าทำแบบนี้ค่ะหนูไม่ชอบ แต่ก็ยังไม่เลิกทำ เราเลยตัดสินใจด่าไป และนี่ก็เป็นจุดเริ่มต้นของฝันร้ายค่ะ
หลังจากที่เรามีปัญหากับพี่เขาไปเราก็โดนคนในร้านเกลียดและไม่ชอบขี้หน้าเรา ทั้งโดนด่า โดนรังแก และอื่นๆอีกมากมาย
พอเวลาผ่านไปหลายๆเดือนก็เริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ เราเลยเริ่มไม่คุยกับใครเลยและทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป
จนมีอยู่วันหนึ่ง มีคนมาหาเรื่องเราและด่าเราด่าถึงพ่อแม่เราและทำท่าเหมือนจะตบเรา เพราะมีคนไปสร้างเรื่องว่าเราไปว่าให้เขา เรื่องการกินแล้วไม่เก็บ แต่เราไม่ได้ว่าและพยายามอธิบายให้เขาฟัง แต่เขาบอกว่ากูไม่เชื่อกูเชื่อเพื่อนกู เราเลยตอบกลับไปว่า ถ้าไม่ฟังคนอื่นจะอธิบายและจะเชื่อแต่เพื่อนตัวเองก็ไม่ต้องมายุ่งกับเราแค่นั้น ( เพราะตัวเราเองไม่ได้ยุ่งกับใครในร้านเลย)
หลังจากที่มีเรื่องกันไป เราก็กลายเป็นคนผิดและโดนด่า
เราป่วยก็พากันพูดว่า ใครกำลังจะตาย ใกล้ตาหรือยัง ตายตอนไหน จองโลงให้ดีมั้ย ตายตอนไหนบอกนะ และอื่นๆอีกมากมาย เลยเป็นแบบนั้นมาเรื่อยๆ
(เราเป็นคนป่วยบ่อยมาก)
เวลาเรากินข้าวเราก็โดนด่า และโดนบ่อยมากเพราะทางร้านกลัวว่าคนเสิร์ฟอาหารจะไม่พอ (แต่เป็นเวลากินข้าวเรา) เรายังไม่ทันได้กินก็โดนด่าแล้ว ด่าจนเราร้องไห้ ไม่ได้กินข้าว และไปทำงานต่อ
เราเลยตัดสิ้นใจคุยกับพี่ที่สนิทด้วยในร้านและขอคำปรึกษาแต่ก็ไม่มีใครช่วยอะไรเราได้ เราเลยท้อกับชีวิตมากและมีความคิดที่ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อ
และก็เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนเราทำร้ายตัวเองบ่อยๆ และไม่อยากทำอะไรเลย หลังจากนั้นเราตัดสินใจไปหาหมอก็เลยได้รู้ว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า แต่เราก็ต้องอดทนต่อไปเพื่อที่จะได้จบ เพราะอีกไม่กี่เดือนก็จะจบแล้ว
แต่มีอยู่วันหนึ่ง ผู้ชายคนนั้นก็มาคุกคามรุ่นน้องที่เป็นเด็กฝึก ตอนแรกเราว่าจะไม่เข้าไปยุ่ง แต่เราไม่อยากให้ใครต้องมาเจออะไรแบบนี้ เราเลยไปดึงน้องมาไว้ข้างหลังเรา พี่ผัชายคนนั้นก็ด่าเราว่าอย่ามา
หลังจากที่มีเรื่องไปก็มีพี่คนหนึ่งที่สนิทด้วยมาเตือนมาว่าไปยุ่งกับมันนะ มันไม่ได้ขู่ มันทำจริง เคยติดคุกมาและ และชอบทำร้ายร่างกายผู้หญิง แต่ก็มีคนอื่นมองว่าเราผิดและด่าเรากับแช่งให้เราไปตาย ตอนนั้นเรารู้สึกดิ่งมากๆเลยตัดสินใจบอกกับครอบครัวว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า เพราะอะไรเราก็บอกๆไป
เราแจ้งอาจารย์แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้มาก เราอยากย้ายแต่ก็ย้ายที่ฝึกงานไม่ได้ เราท้อ เราสิ้นหวังมาก จนทำร้ายร่างกายตัวเองจนเลือดออก พอคนในร้านเห็นว่าเราทำร้ายร่างกายตัวเองก็ไปบอก ผจก.
หลังจาก ผจก.รู้เรื่องก็เรียกเราเข้าไปคุย หลังจากนั้นก็เริ่มถามเราว่าทำไมถึงทำแบบนี้ เราก็บอกว่าไม่อยากอยู่แล้วค่ะ ไม่อยากอยู่ที่นี่และโลกใบนี้ด้วย ผจก.ก็บอกว่าถ้ารู้ว่าเป็นแบบนัเดี๋ยวส่งกลับ
ความคิดเราคือไม่รับรู้อะไรแล้วอยากจะตายอย่างเดียวอยากจะโดดตึกลงไปต่อหน้าต่อตาคนทั้งร้านเลย แต่ก็จะมีภาพคนๆหนึ่งที่ค่อยอยู่ข้างๆเราตลอดขึ้นมาในความคิดเรา
เราเลยเริ่มมีสติและฟังที่ ผจก.พูด
ผจก.เลยถามว่ามีเรื่องอะไรกับทางร้านหรือป่าว เราเลยยอกไปหลายๆเรื่อง แต่ไม่หมดทุกเรื่อง ผจก.เลยบอกว่าจะจัดการให้จะเรียกมาคุยให้
สรุปไม่ได้มีการเรียกมาคุยหรือจัดการเกี่ยวกับเรื่องที่เราบอกไป เช่นเรื่องคุกคามทางเพศ ผจก.ปล่อยผ่านไปเพราะเห็ว่าพนักงานประจำเป็นครอบครัว
ส่วนพนักงานฝึกน่าจะเป็นทาส(ความคิดเรานะ)
และบอกว่าอย่าทำแบบนี้อีกมันแย่ และทำให้คนอื่นรู้สึกแย่ และบอกกับเราว่าสัญญาได้มั้ยว่าจะไม่ทำร้ายตัวเองอีก เลยตอบว่าขอไม่สัญญานะคะ ผจก.ก็บอกว่าแค่นี้ก็ทำให่ไม่ได้
คือเราอยากถามผจก.ว่าแล้วความรู้สึกของหนูล่ะ
ไม่ใช่ว่าเราอดทนไม่ได้นะ แต่เราอดทนมาตลอดอดทนจนไม่ไหวแล้วอ่ะ เรื่องที่เราไม่ได้ทำก็ด่าเราไม่ถามหาสาเหตุก่อนตลอด คือเราผิดหมดเลยใช่มั้ย
ทุกวันนี้อาการของเราก็ไม่ได้ดีขึ้นเลยมีแต่แย่ลงเรื่อยๆรเองไห้บ่อยมากขึ้นการคิดจะทำร้ายตัวเองก็มากขึ้น
อยากทราบความคิดเห็นทุกคนค่ะ ว่าเราผิดเหรอคะ ในแต่ล่ะเรื่องเราเป็นคนผิดใช่มั้ยค่ะ