หรือการตายคือความสุข

ไม่รู้จะพูดยังไง ตอนนี้เราอายุ 27 ปีแล้ว อยากบอกว่าไม่เคยมีความสุขเลยในชีวิต ที่บ้านมีลูก3คน เราเป็นคนโต คือทำทุกอย่างในบ้าน ทั้งล้างจาน ผูกขยะ ทำความสะอาดห้องนอน ของพ่อแม่ ของน้องอีก2คน เหมือนมีชีวิตเกิดมารับใช้น้อง คือเรารู้สักน้อยใจ เรารู้สึกสับสนว่าเราเป็นลูกของพ่อกับแม่หรือป่าว ต่อให้ทำอะไรตั้งมากมาย เราก็โดนด่าอยู่คนเดียว บางครั้งใช้คำพูดเหมือนเราไม่ใช่ลูก ไล่ไปอยู่ที่อื่นเหมือนหมูเหมือนหมา ใจเราก็คืออยากออกไปจากบ้านหลังนี้ แต่ก็ไม่รู้จะไปไหน  ล่าสุดเอาห้องนอนของเราทำเป็นห้องเก็บของ แล้วให้เราลงมานอนข้างล่าง บวกกับหันกล้องวงจรมาตรงที่เรานอน ความเป็นส่วนตัวเป็น0 อึดอัดใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เราเก็บความรู้สึกแบบนี้มาตลอดทั้งชีวิต จนไม่รู้จะไประบายที่ไหน ระบายให้ใครฟัง พิมพฟ์ไปน้ำตาก็จะไหล อยากร้องไห้แต่มันจุกที่อก ใจตอนนี้ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว แต่ก็ใจไม่กล้าพอ ถ้าเราตายไปจริงๆ พ่อกับแม่เราจะเสียใจไหมเราก็อยากรู้