ตามหัวข้อเลยครับ เรื่องต้องย้อนกลับไปเมื่อต้นเดือนตุลาคมคมปี 2022 ผมได้รู้จักผู้หญิงคนนึงผ่านเฟซบุ๊กครับนางแอดผมมาเพราะเห็นว่าผมก็จะ
คอสเพลย์ไปงานเกมงานนึงที่ศูนย์ประชุมแห่งชาติสิริกิติ์เหมือนกันกับนาง ตอนแรกที่ได้เริ่มคุยกันผ่านเฟซไปจนถึงเจอตัวจริงที่งานนางดูปกติดีครับหลังจากจบอีเว้นท์นั้นผมก็ได้คุยกับนางบ่อยๆผ่านเฟซมีอยู่วันนึงนางส่งข้อความมาหาในเชิงว่าไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว พอเห็นแบบนั้นผมก็ค่อยกล่อมนางให้ใจเย็นลงแต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีแววที่นางจะหยุดในหัวตอนนั้นผมคิดบ้าไรอยู่ก็ไม่รู้ผมเลยบอกกับนางไปว่า “ งั้นไหนเธอก็จะไม่อยู่แล้วเรามีเรื่องที่อยากบอก เราว่าเราชอบเธอ ” หลังจากนั้นเหมือนนางจะหยุดสิ่งทำแต่ก็ไม่ทันครับนางกินสบู่เหลวเข้าไปเยอะมากแต่ยังดีที่มีคนช่วยไว้ได้ถัดมาอีกไม่กี่นางตอบรับความรู้สึกผมครับว่าจะจีบออ้มาดิ! นางชวนผมเข้า กทม. มาเที่ยวสยามนับว่าเป็นการเจอกันครั้งที่สองตอนนั้นสนุกมากครับเหมือนโลกทั้งใบมันน่าอยู่ขึ้นเพลงที่ฟังเหมือนสร้างมาเพื่อเรา555ว่าไปนั้น พอนานวันเข้าปมได้เจอนางบ่อยขึ้นเลยได้คุยว่าที่ทำลงไปวันนั้นคิดอะไรอยู่
นางเปิดใจบอกว่านางป่วยเป็นซึมเศร้าในระยะที่ค่อนข้างจะถึงขีดอันตรายสมเลยถามหาสาเหตุว่ามันเกิดจากอะไรนางให้คำตอบกลับมาว่านางเป็นเชื้อสายจีน ตอนนั้นผมถึงบางอ้อทันที! และผมรู้ว่ามันเลวร้ายมากๆแล้ว! ตอนนั้นสิ่งที่คิดได้คืออยากจะพานางออกจากจุดนั้นให้ ผมเลยตั้งเป้าโอเครผมจะตั้งใจทำเก็บเงินซื้อห้องเช่าสักห้องให้ได้ หลักจากที่ได้เป้าหมายแล้วต่อไปก็เริ่มวางแผนจะทำยังไงให้มันเกิดขึ้นได้ผมรู้ดีว่าลำพังผมคนเดียวมันยากมากผมเลยถามนางว่างั้นเรามาช่วยกันเก็บเงินมั้ยนางบอกไม่ได้! เพราะไม่ได้ทำงานอะไรส่วนงานฟรีแลนซ์ก็นานๆจะมาสักงาน ได้รู้แบบนั้นผมเลยเริ่มกังวลแล้วแผนที่วางไว้มันจะยากกว่าเดิมแล้วแต่ไม่เป็นไรผมจะสู้เพื่อคนรัก หลังจากคบกันแบบจริงจังผมเริ่มเห็นพฤติกรรมที่น่าเป็นห่วงหลายๆอย่าง นางชอบแอบทำร้ายตัวเองจนเป็นแผลเล็กแผลน้อย กับอีกเรื่องก็คือเรื่องการใช้จ่ายครับนางซื้อของบ่อยมากเรียกว่าเดือนชนเดือนเลยแรกๆที่เริ่มคบกันยังซื้อของที่ราคาไม่สูงมาก มาพักหลังๆคือของที่ซื้อราคาสูงมากจนผมเองยังแอบปาดเหงื่อเพราะส่วนใหญ่มันคือเงินผม แต่ผมก็ยอมไปเพราะว่ารักนางมากๆผมเคยคุยกับนางเรื่องนี้ว่าช่วยลดเรื่องการใช้จ่ายที่มันไม่จำเป็นลงไปได้มั้ยเพราะผมยังต้องออกค่ารักษาให้นางด้วยตอนคุยเหมือนนางจะให้ความร่วมมือแต่สุดท้ายก็กลับไปเป็นเหมือนเดิม นางบอกว่าสาเหตุมาจากว่าเรื่องที่บ้านที่มันรุนแรงกับจิตใจนาง และทุกครั้งนางจะระบายออกแค่สองทางถ้ามีเงินก็จะออกไปเที่ยวไปซื้อของให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้นแต่ถ้าไม่มีเงินมากพอนางหรือไม่ได้ซื้อของที่อยากได้ก็จะทำร้ายตัวเอง ผมพยายามทำความเข้าใจเป็นเพราะนางป่วยเลยเป็นห่วงนางมากกับทุกอย่างที่เกิดขึ้นรอบตัวนางอยากให้นางย้ายออกจากที่บ้านจะได้หายจากสิ่งที่เป็นตัวเองก็เคยบ่นว่าอยากไปจากชีวิตแบบนี้สักที แต่สิ่งที่นางทำมันทำให้ผมรู้สึกว่าความพยายามที่มีให้กับคนระกค่อยๆโดนบั่นทอนลงเรื่อยๆผมทุ่มเทให้นางเยอะมากผมอยากให้ผมกับนางเราสู้ไปด้วยกันแต่กลายเป็นว่าผมต้องสู้อยู่คนเดียวและผมก็เหนื่อยมากจริงๆ ผมรู้สึกว่านางไม่พยามที่จะทำเพื่อตัวเองเลย ล่าถึงตอนนี้นางมีงานทำแล้วแต่นางก็ใช้เงินเกินตัวมากดว่าที่หามาได้จนตอนนี้ก็เป็นหนี้หบักแสนไปแล้ว ผมไม่รู้ว่าเรื่องมันจะไปจบที่ตรงไหนผมรู้สึกผิดที่ผมเองรายได้ของผมมันไม่เยอะพอที่จะแบกความต้องการของตัวเองให้ไปถึงฝั่งได้ ( มาถึงตรงนี้ผมอยากจะบอกว่าตอนที่เขียนโพสต์นี้ผมอายุยังไม่ถึงเลขสองนะครับ ส่วนแฟนใกล้เลขสามละครับ )
การมีแฟนเป็นโรคซึมเศร้าใจพร้อมอย่างเดียวไม่ได้?
คอสเพลย์ไปงานเกมงานนึงที่ศูนย์ประชุมแห่งชาติสิริกิติ์เหมือนกันกับนาง ตอนแรกที่ได้เริ่มคุยกันผ่านเฟซไปจนถึงเจอตัวจริงที่งานนางดูปกติดีครับหลังจากจบอีเว้นท์นั้นผมก็ได้คุยกับนางบ่อยๆผ่านเฟซมีอยู่วันนึงนางส่งข้อความมาหาในเชิงว่าไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว พอเห็นแบบนั้นผมก็ค่อยกล่อมนางให้ใจเย็นลงแต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีแววที่นางจะหยุดในหัวตอนนั้นผมคิดบ้าไรอยู่ก็ไม่รู้ผมเลยบอกกับนางไปว่า “ งั้นไหนเธอก็จะไม่อยู่แล้วเรามีเรื่องที่อยากบอก เราว่าเราชอบเธอ ” หลังจากนั้นเหมือนนางจะหยุดสิ่งทำแต่ก็ไม่ทันครับนางกินสบู่เหลวเข้าไปเยอะมากแต่ยังดีที่มีคนช่วยไว้ได้ถัดมาอีกไม่กี่นางตอบรับความรู้สึกผมครับว่าจะจีบออ้มาดิ! นางชวนผมเข้า กทม. มาเที่ยวสยามนับว่าเป็นการเจอกันครั้งที่สองตอนนั้นสนุกมากครับเหมือนโลกทั้งใบมันน่าอยู่ขึ้นเพลงที่ฟังเหมือนสร้างมาเพื่อเรา555ว่าไปนั้น พอนานวันเข้าปมได้เจอนางบ่อยขึ้นเลยได้คุยว่าที่ทำลงไปวันนั้นคิดอะไรอยู่
นางเปิดใจบอกว่านางป่วยเป็นซึมเศร้าในระยะที่ค่อนข้างจะถึงขีดอันตรายสมเลยถามหาสาเหตุว่ามันเกิดจากอะไรนางให้คำตอบกลับมาว่านางเป็นเชื้อสายจีน ตอนนั้นผมถึงบางอ้อทันที! และผมรู้ว่ามันเลวร้ายมากๆแล้ว! ตอนนั้นสิ่งที่คิดได้คืออยากจะพานางออกจากจุดนั้นให้ ผมเลยตั้งเป้าโอเครผมจะตั้งใจทำเก็บเงินซื้อห้องเช่าสักห้องให้ได้ หลักจากที่ได้เป้าหมายแล้วต่อไปก็เริ่มวางแผนจะทำยังไงให้มันเกิดขึ้นได้ผมรู้ดีว่าลำพังผมคนเดียวมันยากมากผมเลยถามนางว่างั้นเรามาช่วยกันเก็บเงินมั้ยนางบอกไม่ได้! เพราะไม่ได้ทำงานอะไรส่วนงานฟรีแลนซ์ก็นานๆจะมาสักงาน ได้รู้แบบนั้นผมเลยเริ่มกังวลแล้วแผนที่วางไว้มันจะยากกว่าเดิมแล้วแต่ไม่เป็นไรผมจะสู้เพื่อคนรัก หลังจากคบกันแบบจริงจังผมเริ่มเห็นพฤติกรรมที่น่าเป็นห่วงหลายๆอย่าง นางชอบแอบทำร้ายตัวเองจนเป็นแผลเล็กแผลน้อย กับอีกเรื่องก็คือเรื่องการใช้จ่ายครับนางซื้อของบ่อยมากเรียกว่าเดือนชนเดือนเลยแรกๆที่เริ่มคบกันยังซื้อของที่ราคาไม่สูงมาก มาพักหลังๆคือของที่ซื้อราคาสูงมากจนผมเองยังแอบปาดเหงื่อเพราะส่วนใหญ่มันคือเงินผม แต่ผมก็ยอมไปเพราะว่ารักนางมากๆผมเคยคุยกับนางเรื่องนี้ว่าช่วยลดเรื่องการใช้จ่ายที่มันไม่จำเป็นลงไปได้มั้ยเพราะผมยังต้องออกค่ารักษาให้นางด้วยตอนคุยเหมือนนางจะให้ความร่วมมือแต่สุดท้ายก็กลับไปเป็นเหมือนเดิม นางบอกว่าสาเหตุมาจากว่าเรื่องที่บ้านที่มันรุนแรงกับจิตใจนาง และทุกครั้งนางจะระบายออกแค่สองทางถ้ามีเงินก็จะออกไปเที่ยวไปซื้อของให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้นแต่ถ้าไม่มีเงินมากพอนางหรือไม่ได้ซื้อของที่อยากได้ก็จะทำร้ายตัวเอง ผมพยายามทำความเข้าใจเป็นเพราะนางป่วยเลยเป็นห่วงนางมากกับทุกอย่างที่เกิดขึ้นรอบตัวนางอยากให้นางย้ายออกจากที่บ้านจะได้หายจากสิ่งที่เป็นตัวเองก็เคยบ่นว่าอยากไปจากชีวิตแบบนี้สักที แต่สิ่งที่นางทำมันทำให้ผมรู้สึกว่าความพยายามที่มีให้กับคนระกค่อยๆโดนบั่นทอนลงเรื่อยๆผมทุ่มเทให้นางเยอะมากผมอยากให้ผมกับนางเราสู้ไปด้วยกันแต่กลายเป็นว่าผมต้องสู้อยู่คนเดียวและผมก็เหนื่อยมากจริงๆ ผมรู้สึกว่านางไม่พยามที่จะทำเพื่อตัวเองเลย ล่าถึงตอนนี้นางมีงานทำแล้วแต่นางก็ใช้เงินเกินตัวมากดว่าที่หามาได้จนตอนนี้ก็เป็นหนี้หบักแสนไปแล้ว ผมไม่รู้ว่าเรื่องมันจะไปจบที่ตรงไหนผมรู้สึกผิดที่ผมเองรายได้ของผมมันไม่เยอะพอที่จะแบกความต้องการของตัวเองให้ไปถึงฝั่งได้ ( มาถึงตรงนี้ผมอยากจะบอกว่าตอนที่เขียนโพสต์นี้ผมอายุยังไม่ถึงเลขสองนะครับ ส่วนแฟนใกล้เลขสามละครับ )