คือยายเราพึ่งเสียได้ไม่นานค่ะประมาณ28 ตุลา
ตอนแรกที่พ่อบอกว่ายายเสียเราไม่เชื่อเลยไม่คิดว่าจะจากเราไปเร็วแบบนี้ ส่วนนึงที่ยายเสียก็เพราะเราด้วย เราเป็นไข้หวัดใหญ่ แต่ตอนนั้นไม่ได้คิดว่าเป็น ก็เลยนอนเล่นอยู่ข้างๆยายตรงโซฟาปกติ พอยายเข้าโรงพยาบาลเราก็ไม่ได้ไปหา เพราะคิดว่าเดี๋ยวยังไงยายก็กลับมา ทำความสะอาดบ้านก็ยังคิดเลยว่ายายจะชมมั้ย ถ้าเราตั้งใจทำงานบ้านแล้วยายกลับมาเห็น เราไม่ได้ไปโรงบาลเลยจนยายเสียประมาณ7วันได้
เราพึ่งมารู้ตอนยายเสียว่ายายเป็นหนัก เพราะรูปที่ลุงส่งให้ตอนยายอยู่บนเตียง และมีอุปกรณ์การแพทย์เยอะมาก เวลาแม่ไปเยี่ยมยาย เราก็ถามตลอดว่ายายกลับวันไหน เราคิดว่ายายคงจะอยู่ถึงตอนที่เรารับปริญญาแหละ แต่ความจริงไม่เลย ตอนที่เราร้องไห้หนักที่สุดไม่ใช่ตอนเจอศพยายเลย ยายยังดูเหมือนเดิม เหมือนแค่หลับไปเฉยๆ ตอนที่เราร้องไห้หนักที่สุดคือตอนพระสวดและกรวดน้ำให้ยาย จู่ๆมันก็ร้องขึ้นมาเอง ยายเป็นคนที่ปากร้ายแต่ใจดี เราไม่เคยสังเกตเลยตอนท่านอยู่ว่าเขาดูแลเราดีขนาดไหน ปอกผลไม้ให้ทานตลอด มีกินทุกมื้อ หิวเมื่อไหร่ยายก็จะทำให้ ซื้อขนมให้ตังค่ารถกลับบ้าน
พอยายบอกว่า ยายบ้านใหม่แล้วเหงา คนอื่นขึ้นไปอยู่บนบ้านหมด เพราะทุกคนมีห้องเป็นของตัวเองแล้ว ที่บ้านเก่าห้องนั่งเล่นจะใหญ่มาก เรา2คนพี่น้องก็เลยจะเล่นคออยู่ข้างล่าง คนละตัว แม่ก็จะรีดผ้าอยู่ข้างล่างเหมือนกัน บางวันก็นอนดูทีวีก็ผลไม้อยู่ข้างล่างด้วย แต่พอดึกก็จะขึ้นบ้านตามปกติ ตอนนั้นมันคงอบอุ่นแหละเพราะว่ายายจะนอนก็3-4ทุ่มเลย แต่พอบ้านใหม่ ทุกคนอยู่ห้องของตัวเองหมดยายก็เหงา จึงทำให้ยายนอนไม่เกิน2ทุ่มเลย พอเรารู้ก็จะนอนข้างยายที่โซฟาบ่อยถือเป็นการประหยัดไฟไปในตัว กลับบ้านมาก็จะนอนข้างๆยายเลย วันหยุดก็ด้วย
เราเป็นคนที่ฝันเหมือนจริงมากๆด้วยทำให้เห็นทุกละเอียด วันนึงเราเลยฝันว่าเราเจอยายที่บ้านเก่า ยายใส่ชุดสีชมพูทั้งตัว ผ้าถุงสีชมพูกับเสื้อคอกระเช้า ยายนั่งอยู่ที่โต๊ะไม้ บรรยากาศเป็นช่วงสายๆหน่อย เราเดินไปกอดยาย บอกดีจังที่ได้เจอยาย แม้มันจะเป็นฝันก็ตาม (เรารู้ตัวว่าฝัน) เป็นฝันที่ทำให้เรามีความสุขมากได้ที่เห็นรอยยิ้มของยายอีกครั้ง เพราะก่อนหน้านี้เรามักบ่นกับตัวเองว่าทำไมยายไม่มาเข้าฝันเลย อย่างน้อยก็อยากเจอยายอีกครั้ง
ใครเคยรู้สึกว่าคนที่ตายแล้วยังไม่ตายมั้ยคะ?..
ตอนแรกที่พ่อบอกว่ายายเสียเราไม่เชื่อเลยไม่คิดว่าจะจากเราไปเร็วแบบนี้ ส่วนนึงที่ยายเสียก็เพราะเราด้วย เราเป็นไข้หวัดใหญ่ แต่ตอนนั้นไม่ได้คิดว่าเป็น ก็เลยนอนเล่นอยู่ข้างๆยายตรงโซฟาปกติ พอยายเข้าโรงพยาบาลเราก็ไม่ได้ไปหา เพราะคิดว่าเดี๋ยวยังไงยายก็กลับมา ทำความสะอาดบ้านก็ยังคิดเลยว่ายายจะชมมั้ย ถ้าเราตั้งใจทำงานบ้านแล้วยายกลับมาเห็น เราไม่ได้ไปโรงบาลเลยจนยายเสียประมาณ7วันได้
เราพึ่งมารู้ตอนยายเสียว่ายายเป็นหนัก เพราะรูปที่ลุงส่งให้ตอนยายอยู่บนเตียง และมีอุปกรณ์การแพทย์เยอะมาก เวลาแม่ไปเยี่ยมยาย เราก็ถามตลอดว่ายายกลับวันไหน เราคิดว่ายายคงจะอยู่ถึงตอนที่เรารับปริญญาแหละ แต่ความจริงไม่เลย ตอนที่เราร้องไห้หนักที่สุดไม่ใช่ตอนเจอศพยายเลย ยายยังดูเหมือนเดิม เหมือนแค่หลับไปเฉยๆ ตอนที่เราร้องไห้หนักที่สุดคือตอนพระสวดและกรวดน้ำให้ยาย จู่ๆมันก็ร้องขึ้นมาเอง ยายเป็นคนที่ปากร้ายแต่ใจดี เราไม่เคยสังเกตเลยตอนท่านอยู่ว่าเขาดูแลเราดีขนาดไหน ปอกผลไม้ให้ทานตลอด มีกินทุกมื้อ หิวเมื่อไหร่ยายก็จะทำให้ ซื้อขนมให้ตังค่ารถกลับบ้าน
พอยายบอกว่า ยายบ้านใหม่แล้วเหงา คนอื่นขึ้นไปอยู่บนบ้านหมด เพราะทุกคนมีห้องเป็นของตัวเองแล้ว ที่บ้านเก่าห้องนั่งเล่นจะใหญ่มาก เรา2คนพี่น้องก็เลยจะเล่นคออยู่ข้างล่าง คนละตัว แม่ก็จะรีดผ้าอยู่ข้างล่างเหมือนกัน บางวันก็นอนดูทีวีก็ผลไม้อยู่ข้างล่างด้วย แต่พอดึกก็จะขึ้นบ้านตามปกติ ตอนนั้นมันคงอบอุ่นแหละเพราะว่ายายจะนอนก็3-4ทุ่มเลย แต่พอบ้านใหม่ ทุกคนอยู่ห้องของตัวเองหมดยายก็เหงา จึงทำให้ยายนอนไม่เกิน2ทุ่มเลย พอเรารู้ก็จะนอนข้างยายที่โซฟาบ่อยถือเป็นการประหยัดไฟไปในตัว กลับบ้านมาก็จะนอนข้างๆยายเลย วันหยุดก็ด้วย
เราเป็นคนที่ฝันเหมือนจริงมากๆด้วยทำให้เห็นทุกละเอียด วันนึงเราเลยฝันว่าเราเจอยายที่บ้านเก่า ยายใส่ชุดสีชมพูทั้งตัว ผ้าถุงสีชมพูกับเสื้อคอกระเช้า ยายนั่งอยู่ที่โต๊ะไม้ บรรยากาศเป็นช่วงสายๆหน่อย เราเดินไปกอดยาย บอกดีจังที่ได้เจอยาย แม้มันจะเป็นฝันก็ตาม (เรารู้ตัวว่าฝัน) เป็นฝันที่ทำให้เรามีความสุขมากได้ที่เห็นรอยยิ้มของยายอีกครั้ง เพราะก่อนหน้านี้เรามักบ่นกับตัวเองว่าทำไมยายไม่มาเข้าฝันเลย อย่างน้อยก็อยากเจอยายอีกครั้ง