เราเกิดในครอบครัวที่ยากจน เรียนจบมีงานทำมีครอบครัว ก่อนโควิดพ่อแม่ขายที่ได้แบ่งเงินให้ลูกๆจำนวนนึง เท่าๆกัน แต่ออกเงินดาวน์รถให้น้องชายในช่วงเวลา3ปีที่ผ่านมา 2คัน คันแรกส่งไม่ไหวโดนยึดไป ก็ออกเงินดาวน์รถคันที่2ให้ต่อ ช่วงโควิดน้องชายไม่มีเงินก็มาอาศัยกับพ่อแม่เป็นปีๆ จนเงินขายที่ร่อยหรอ รถคันที่2ก็ถูกยึดอีก เราส่งเงินให้พ่อแม่ใช้ทุกเดือน เดือนละ2-3พันบาท แม้จะไม่มาก แต่ก็ส่งให้ไม่ขาด นอกจากเงินก้อนเดียวที่ให้ตอนขายที่ได้แรกๆ เราไม่เคยขอพ่อแม่เราอีกเลย ซ้ำบางทียังต้องใช้หนี้แทนพ่อแม่ ครั้งละหลายพัน จนถึงหลักหมื่น ล่าสุดก็มีหนี้ก้อนใหม่เกิดมาอีก ซึ่งเราก็เป็นคนอาสาจะใช้หนี้ให้เอง เพราะพ่อแม่แก่มากแล้ว คงไม่มีแรงหาเงินมาใช้หนี้ให้ เราเครียดอยู่หลายวันจนป่วย ว่าจะเอาเงินมาจากไหน แต่จู่ๆก็มีเรื่องมาให้คิดหนักอีก เพราะหนี้ที่เป็นอยู่ คือยืมมาให้น้องชายใช้จ่าย เราก็โอเค ทำใจร่มๆเพราะรับปากไว้แล้วจะหาเงินมาใช้ให้ ทั้งที่ตัวเองก็มีภาระต้องใช้เงินเหมือนกัน ล่าสุดมีคนฝากพี่มาบอกว่าให้เราคืนเงินพ่อแม่บ้าง พ่อแม่ไม่มีจะกินจะใช้ เราก็งง ว่าทำไมให้คืนเงิน เพราะเราก็ส่งให้ใช้ทุกเดือน ไม่พอใช้หนี้ให้ด้วย ได้ความมาว่า แม่เราไปร้องห่มร้องไห้ว่าเราแอบเบิกเงินแกไปจนหมดบัญชี สลากออมสินก็ถอนของแกออกมาหมด ซึ่งเราไม่มีทั้งบัญชีแม่ไม่มีเอทีเอ็มแม่เลยด้วยซ้ำ เราจุกมาก เราทำดีไม่เคยชื่นชมว่าไม่เคยว่าไม่เคยเรียกร้อง แต่ทำไมกลับมาใส่ร้ายเราให้คนอื่นฟัง พอถามแกก็บอกว่าคนพวกนั้นใส่ร้ายแก เราเลยถามกลับว่า คนที่อยู่ต่างที่ต่างเวลา ทำไมมาพูดเรื่องนี้เหมือนกัน เราไม่รู้เลยว่าการที่เราเป็นห่วงพ่อแม่ ไม่อยากให้แกทุกข์ มีหนี้เท่าไหร่ก็อาสาใช้ให้หมด มันไม่พอหรือไง เราอยากกลับไปดูแลนะ แต่เราก็มีครอบครัว มีลูกๆต้องดูแล ชวนมาอยู่ด้วยก็ไม่มา เราต้องทำยังไงถึงจะให้เค้ารับรู้ได้ว่าเรากตัญญู โทรมาทุกครั้งไม่มีแม้แต่คำถามว่าสบายดีไหม มีแต่เรื่องเงิน เหนื่อยที่ต้องแบกรับหนี้สินที่ไม่ได้ก่อ ยังต้องมาเหนื่อยใจที่รู้สึกทำดีเท่าไหร่ก็ไม่พอกับคำว่ากตัญญู
ความกตัญญูในสมัยนี้หมายความว่าอะไร?