คิดยังไงกับวัยรุ่นที่เรียนไม่จบแล้วเลือกที่จะออกมาทำงานแทน

สวัสดีค่ะ ตอนนี้เรากำลังประสบปัญหาคือการโดนเหยียดจากคนรอบตัว เราอายุ17 และตอนนี้ไม่ได้เรียนแล้ว เหตุเกิดจากเรามีปัญหาครอบครัวช่วงตอนที่กำลังเรียนม.1พอดี ตอนนั้นเราเป็นocd ย้ำคิดย้ำทำ พฤติกรรมคือดึงผม เราดึงจนมันแหว่งไปข้างนึง อายมากเวลาออกไปข้างนอก ต้องใส่เสื้อคลุมหัวตลอดบวกกับโดนพ่อทำร้ายร่างกายด้วยเลยทำให้สภาพจิตใจค่อนข้างแย่ เราตัดสินใจขอแม่ลาออกจากโรงเรียนมาทำงานกับแม่ ( งานส่งของ แบกหาม ) ทำได้สองปีธุรกิจขนส่งที่บ้านเจ๊ง แม่กับพ่อแยกทางกัน ผ่านไปไม่นานแม่เรามีสามีใหม่ ก็ย้ายไปอยู่ด้วยกัน ช่วงนั้นเราเขวมาก ต้องอยู่กับยายที่บ้าน เราไม่ทำอะไรเลย กินๆนอนๆอย่างเดียว แล้วจุดเปลี่ยนที่ทำให้เราต้องแย่จนเกือบฆ่าตัวตายก็มาอีก เราโดนตา (ไม่แท้) ข่มขืน ตอนนั้นคือสุด ร้องไห้แทบตาย กินยาหวังจะตาย ชีวิตดิ่งมาก ทำอะไรไม่ได้ บอกใครก็ไม่เชื่อ สุดท้ายเราเลยขอมาอยู่กับอาที่ทำงานขนส่งเหมือนกันที่กรุงเทพ มาช่วยเขาทำ พอมาทำได้สักพักนึง เราก็โดนเหยียดจากคนรอบตัวอีก เรื่องที่เราไม่เรียน โดนถามบ่อยมาก เราก็ตอบตามความจริงไปว่าเป็นเพราะอะไร แต่ก็ยังโดนถามอยู่อีกบ่อยๆ ล่าสุดคือแม่เราแชทคุยกับเพื่อนในแชท เนื้อหาประมาณว่า “อิจฉาลูกเธอที่เรียนดีเรียนเก่ง ผิดกับลูกของฉัน”แม่คงผิดหวังในตัวเรา อันนี้เราเข้าใจ แต่ในมุมเรา เราแอบน้อยใจ ถึงเราจะไม่ได้เรียนก็จริงแต่ก็ยังออกมาหางานทำ ทุกวันนี้เราก็พยายามเก็บเงินเพื่อจะเอาไปเรียนต่อกศน. อย่างน้อยวุฒิ ม.3 ม.6ก็ยังดี


แล้วทุกคนคิดยังไงกันบ้างคะกับคนที่ไม่ได้เรียน ( ไม่ว่าจะด้วยกรณีไหนก็ตามแต่ ) แล้วออกมาหางานทำแบบเรา

คิดเห็นยังไงก็มาแชร์กันได้นะคะ ขอบคุณสำหรับทุกความคิดเห็นค่ะ 🙇🏻‍♀️