ดูเหมือนว่าอิงฟ้าจัดการอาหารจานนี้จวนจะหมดเต็มที กลายเป็นว่าสายฝนเกิดอาการนั่งไม่ติดเก้าอี้เพราะอยากรั้งคุณเขาให้อยู่ด้วยกันอีกนิด สาวร่างสูงพยายามใช้มันสมองอันชาญฉลาดของเธออย่างเต็มกำลัง แต่คิดอย่างไรก็คิดไม่ออกสักที ไม่รู้ว่าต้องใช้ไม้ไหนถึงจะซื้อใจคุณคนสวยได้
อิงฟ้าไม่ชอบคนรุ่มร่ามและพูดจาหวานเลอะเทอะไม่น่าฟัง เธอชอบคนที่ตรงไปตรงมาไม่อ้อมค้อมให้มากความ สายฝนเดาได้จากวิถีการทำงานที่เน้นความเป็นมืออาชีพและต้องใช้เวลาให้เกิดประโยชน์สูงสุด รู้สึกว่าพี่ชายเจ้าระเบียบของเธอจ้างคนมาทำงานได้ใกล้เคียงกับนิสัยตัวเองเป๊ะเลยนะ
“คุณเป็นอะไรอะ ยุกยิกจัง มีอะไรอยากพูดหรือเปล่า?”
อิงฟ้าเลิกคิ้วถาม จับส้อมจิ้มมะเขือเทศชิ้นสุดท้ายเข้าปากแล้วรวบช้อนส้อมเข้าด้วยกันเป็นสัญญาณบอกว่ารับประทานอาหารมื้อนี้เสร็จเรียบร้อยแล้ว
“ฉันอิ่มแล้วนะ”
สายฝนลังเลอยู่ครู่หนึ่งราวกับกำลังรวบรวมความคิดที่ตีรวนอยู่ในหัว เมื่อเธอคิดได้ว่าต้องทำอย่างไรจึงโน้มตัวเข้ามาใกล้อิงฟ้าขึ้นเล็กน้อย สีหน้าของเธอจริงจัง
“อืมมม เราแค่กำลังคิดว่า ถ้าเราจะชวนคุณไปล่องเรือกินลมชมวิวทะเลภูเก็ต เราต้องพูดยังไงคุณถึงจะยอมไปด้วยกัน”
“ก็ชวนตรง ๆ ส่วนจะไปหรือไม่ไปเดี๋ยวฉันตัดสินใจเอง”
“มันยากตรงที่เราอยากให้คุณตอบว่าไปอย่างเดียวเนี่ยสิ” สายฝนใช้นิ้วชี้จิ้มหยดน้ำข้างแก้วมาเขียนบนโต๊ะเป็นตัวอักษรภาษาอังกฤษสามตัว Y E S พลางใช้สายตาทรงเสน่ห์เชื้อเชิญ “คุณพอจะรู้ไหมคะว่าต้องชวนแบบไหนถึงจะถูกใจคุณอิงฟ้าเขาน่ะ?”
อิงฟ้ายกยิ้มบางเบาทำเอาคนมองเดาสถานการณ์ไม่ถูก ใบหน้าคมคายนิ่งเรียบแสร้งเอ่ยถาม “คุณมีแผนจะผลักฉันลงทะเลอะไรแบบนี้หรือเปล่าล่ะ?”
“สาบานว่าไม่มีเรื่องแบบนี้ในหัวเลยสักนิด” สายฝนส่ายหัวอย่างรวดเร็วดวงตาของเธอสะท้อนถึงความสัตย์จริง
“ถ้าไม่ได้วางแผนทำร้ายกัน ฉันไปได้ค่ะ วันนี้ไม่ได้ทำงาน ได้สูดอากาศนอกโรงแรมสักนิดคงดี”
ดวงตาของสายฝนเป็นประกายด้วยความยินดี “เย้ โชคดีจังเลยค่ะที่วันนี้เป็นวันหยุดคุณ อืมม เดี๋ยวเราเตรียมขนมของกินเล่นแป๊บนะ คุณอยากได้อะไรเป็นพิเศษไหมคะ?”
“คิดไม่ออกค่ะ แล้วแต่คุณเลยนะ”
สายฝนพยักหน้ารับ “คุณไปรอที่ท่าเรือก่อนนะคะ เดี๋ยวเราไปเอากุญแจเสร็จแล้วจะรีบตามไป”
“หือ? หมายความว่าคุณจะขับเรือเอง?” อิงฟ้าขมวดคิ้วทวงถามคำพูดเมื่อกี้นี้ เธอแปลกใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินว่าคนตรงหน้าจะโชว์ความเก่งกาจด้วยการขับเรือเอง
“อ้าวถ้าเราไม่ขับ เราสองคนจะไปยังไงละคะ?”
“อ้าว ฉันก็คิดว่าซื้อแพ็คเกจทัวร์ไปเที่ยวอะไรทำนองนั้น” อิงฟ้านึกขันให้กับความคิดของเธอ ลืมไปเสียสนิทว่าคนฐานะดีอย่างคุณสายฝนคงไม่มาลำบากกับการซื้อทัวร์ในราคาเพียงไม่กี่บาทไปเที่ยวหรอก
“คุณคิดว่าคุณนั่งคุยอยู่กับใครคะ?” สายฝนโน้มตัวเข้ามายักคิ้วหนึ่งข้างและสะกิดเข้าที่มืออย่างขี้เล่น เธอยกยิ้มแสนถูกใจที่ได้อวดความมั่งมีให้คนตรงหน้าหมั่นไส้
“ไว้ใจได้จริงปะเนี่ย กัปตันสายฝนจะไม่ทำเรือล่มใช่ไหมคะ?”
สายฝนรวบแขนทั้งสองข้างกอดอกขยิบตายืดอกแสนมั่นอกมั่นใจให้คุณคนสวยเบะปากใส่ ด้วยท่าทางขี้เล่นเหล่านั้นส่งผลให้ทั้งคู่ผินหน้าไปทางอื่นเพื่อปลดปล่อยรอยยิ้มแสนพึงพอใจออกมาอย่างเงียบเชียบ พูดตามตรงเรื่องราวที่เกิดขึ้นอยู่นี้มันเกิดขึ้นนอกความสัมพันธ์ เริ่มต้นด้วย casual sex ที่บังเอิญสะดวกใจที่จะใช้เวลาอยู่ด้วยกันเพิ่มอีกหน่อย
แต่หารู้ไม่ว่าเมื่อใดที่เกิดการสะสมความทรงจำที่ไม่ใช่แค่เรื่องบนเตียงเกิดขึ้น เมื่อนั้นต้องระวังหัวใจเป็นพิเศษ หวังว่าทั้งสองคนจะระวังเรื่องนี้และทำตามกฎที่ต่างฝ่ายต่างตั้งเงื่อนไขให้กับชีวิตตัวเองอย่างเคร่งครัด
ขณะที่ทั้งสองสาวจัดการอาหารมื้อสายเสร็จเรียบร้อยและมุ่งหน้าเดินไปที่เรือยอร์ชหรูหราขนาดเล็ก สายฝนหอบเครื่องดื่มขนมทานเล่นไว้กับตัวด้วยใบหน้าชื่นมื่นและอดไม่ได้ที่จะรู้สึกพึงพอใจกับกิจกรรมที่คิดได้กะทันหันนี้ หวังว่าการที่ได้ปล่อยใจไปกับสายลมนั่งชมพระอาทิตย์ตกโดยมีคนสวยตัวหอมอย่างอิงฟ้าอยู่เป็นเพื่อน จะทำให้การมาภูเก็ตครั้งนี้กลายเป็นการชาร์จพลังชีวิตได้ล่ะนะ
“รู้สึกดีขึ้นไหมคุณ? หรือยังอยากอ้วกอยู่” สายฝนประคองแก้มอิงฟ้าเช็กอาการเมาคลื่นทะเล ใบหน้าแสนเป็นห่วงขมวดคิ้วเป็นปมทำให้คนถูกดูแลใจอ่อนยวบ อิงฟ้าไม่ได้คาดหวังว่าจะได้รับการปรนนิบัติที่ดีจากคนที่บังเอิญสวนทางเข้ามาในชีวิตเลยสักนิด
“อื้อ ดีขึ้นแล้วค่ะ จิบนี่ไปสดชื่นขึ้นเยอะ” อิงฟ้ากลัวคุณกัปตันร่างบางเป็นกังวลเกินควรจึงชูแก้วค็อกเทลสูตรพิเศษที่คุณเขาทำขึ้นมาให้ดูว่าเจ้าของเหลวรสเปรี้ยวหวานแสนสดชื่นช่วยอาการเมาคลื่นลมได้เป็นอย่างมาก
“ดีจัง” สายฝนยกยิ้ม
“อืม ดีจริง เราไม่เคยล่องเรือแบบส่วนตัวแบบนี้เลยอะ เห็นพระอาทิตย์เห็นคลื่นทะเลชัดเต็มตาเลย” นัยน์ตาของอิงฟ้าสะท้อนความประทับใจออกมาแข่งกับแสงอาทิตย์ที่กระทบเกลียวคลื่น “เอ้อ เราเห็นมีเบ็ดตกปลาด้วย ถ้าคุณบอกว่านี่คือเรือของครอบครัวคุณ งั้นแปลว่าต้องมาตกปลากันเป็นประจำน่ะสิ”
“ใช่ค่ะ กิจกรรมหลักเลยล่ะเมื่อก่อน แต่คุณเชื่อไหม ตกกันไม่ได้สักตัว ดวงกุดสุดไรสุด พ่อเราโคตรขี้แอคเลยนะคุณ แบบตัวเองเซียนมากไปมาแล้วทุกน่านน้ำ แต่ภูเก็ตคือกริบ… แม่เราอุตส่าห์เตรียมน้ำจิ้มซีฟู้ดมาด้วย หึหึ สุดท้ายก็อด”
อิงฟ้าอดไม่ได้ที่จะยิ้มตามเรื่องราวน่ารักจากความทรงจำของสายฝน คุณเขาเวอร์ชันช่างจ้อดูผ่อนคลายมากกว่าอยู่ในโรงแรมและหัวเราะเต็มเสียงดูสดใสมากกว่าอยู่กับพี่ชายเสียอีก อิงฟ้าไม่รู้เรื่องลึกตื้นหนาบางของครอบครัวนี้ เธอเพียงแค่มาดูแลโปรเจ็กต์ของม่านหมอกให้สำเร็จลุล่วงเพียงเท่านั้น
“เหตุผลนี้หรือเปล่าที่ชวนเรามาด้วย” สรรพนามที่เปลี่ยนไปของอิงฟ้าให้ความสบายใจมากขึ้น ไม่ใช่ ‘ฉัน’ ที่ดูห่างเหินเข้าถึงยากแบบในช่วงแรก
“หมายถึงอะไรหรอคะ?” สายฝนหันมาถามคนด้านข้าง ดวงตาเรียวเล็กยกยิ้มเหมือนจันทร์เสี้ยวคล้ายกับคนที่มีความสุขล่องลอยในอกตลอดเวลา อิงฟ้าเผลอชมใบหน้าทรงเสน่ห์ในใจโดยไม่รู้ตัว
“คุณดูคิดถึงท่านสองคน เราหมายถึงคุณพ่อคุณแม่คุณน่ะ”
“มาก ๆ เลย ยิ่งมาที่นี่ยิ่งคิดถึงไปกันใหญ่ นี่คุณอิงฟ้า เราขอบคุณนะที่มาเป็นเพื่อนนะคะ ไม่งั้นเราคงต้องเซย์กู้ดบายพระอาทิตย์แบบเหงาจับใจแน่เลย” หากสายฝนต้องล่องเรือมาอย่างโดดเดี่ยว เธอคงได้นั่งมองวิวแสนสวยในสภาพน้ำตาอาบแก้มตามที่ม่านหมอกเป็นห่วงแน่นอน สายฝนย้ำกับพี่ชายว่าเธอเลิกร้องไห้คิดถึงพ่อแม่นานแล้ว พอเอาเข้าจริงกลับทำไม่ได้เสียอย่างนั้น
“อ อืม”
รอยยิ้มกว้างแต่งแต้มใบหน้า แต่นัยน์ตาเศร้า มันทำให้คนแข็งนอกอ่อนในอย่างอิงฟ้าอยากปลอบขึ้นมากระทันหัน อิงฟ้าคิดว่าหัวใจข้างในนั้นบรรจุความคิดถึงผู้จากไปไว้ปริมาณมากพอสมควรถึงได้มีผลทำให้อารมณ์ของสายฝนกระเพื่อมไหวคล้ายคลื่นทะเลที่ถูกลมพัดเบื้องหน้า
อิงฟ้ามองเครื่องดื่มที่เหลืออยู่ในแก้วเพียงน้อยนิด แล้วยกขึ้นกระดกจนกระทั่งของเหลวไหลลงคอจนหมด
“ไอ้นี่หมดแล้วอะคุณ มีให้เติมอีกไหม?” พิญา โคลาดา ค็อกเทลที่เหมาะกับการจิบดับร้อนริมทะเล อิงฟ้าเขย่าแก้วที่เหลือเพียงน้ำแข็งก้อนเล็กให้คุณบาร์เทนเดอร์ดูด้วยท่าทางขี้เล่นและแสดงความต้องการว่าเปรี้ยวปากอยากดื่มอีก
สายฝนหัวเราะน้ำเสียงเจือความขบขัน เธอเอื้อมมือไปหยิบแก้วเพื่อจัดการรังสรรค์เมนูใหม่ “เราขนมามากกว่าที่คุณคิดอีกค่ะ คุณอยากกินแบบไหนคะรอบนี้? ชอบรสชาติแนวไหนเป็นพิเศษบอกได้เลยนะคะ”
คุณคนสวยตัวหอมเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ “พูดอย่างกับทำได้ทุกเมนูงั้นแหละ”
“อิอิ” สายฝนไม่ได้ตอบเป็นคำพูด เธอเพียงแต่ยกยิ้มและยักไหล่ ดวงตาของเธอเป็นประกายบ่งบอกถึงความซุกซน
อิงฟ้าเอนหลังไปกับเก้าอี้ขาเรียวอวดผิวเนียนพาดไปกับที่นั่งอีกฝั่ง แสงอาทิตย์สาดแสงสีโอรสพาดผ่านเส้นขอบฟ้าขณะที่เรือลอยละล่อง เธอทอดสายตามองออกไปในทะเลอันเงียบสงบเพียงชั่วครู่ แล้วหันกลับมาสนใจคุณบาร์เทนเดอร์ที่กำลังเท้าแขนรอคำตอบอยู่หลังบาร์ขนาดเล็ก
“แล้ว… คุณบาร์เทนเดอร์ว่าเราเหมาะกับค็อกเทลรสชาติแบบไหนหรอคะ?”
นัยน์ตาของสายฝนเป็นประกาย เธอโน้มตัวเข้าไปหาคุณคนสวยโดยที่ดวงตาไม่ละจาก เพื่อค้นหาตัวตนที่ซ่อนอยู่ในแววตาคู่สวย สีหน้าครุ่นคิดใช้นิ้วแตะปลายคางของอิงฟ้าเบา ๆ “อืมมม” น้ำเสียงนุ่มนวลเอ่ยขึ้นเมื่อนึกชื่อเมนูออก
“เรารู้สึกว่าคุณน่าจะเหมาะกับโมฮิโต้นะคะ”
อิงฟ้าขมวดคิ้วอย่างสนใจ “โมฮิโต้เหรอ? อะไรทำให้คุณคิดแบบนั้นล่ะ?”
ริมฝีปากบางของสายฝนยกยิ้มทรงเสน่ห์ เธอก้มหน้าผสมวัตถุดิบสลับกับการมองหน้าลูกค้าคนสวยท่ามกลางแสงระยิบระยับบนผืนน้ำ “โมฮิโต้มีรสหวานและเปรี้ยวเล็กน้อยที่ผสมผสานกันอย่างลงตัว มีกลิ่นอ่อนจาง ๆ ของมิ้นต์ พอดื่มแล้วมั่นใจได้เลยค่ะว่าสดชื่นแน่นอน เราบังเอิญสัมผัสสิ่งพวกนี้ได้จากตัวคุณ”
ดวงตาของอิงฟ้าส่องประกายแวววาวขณะที่เธอซึมซับคำพูดของสายฝน “ซับซ้อนแต่ก็สดชื่นสินะ”
สายฝนพยักหน้า สายตาของเธอมุ่งมั่นไม่เปลี่ยนแปลง “อืม… แล้วหลังจากคุณดื่ม Mojito มันจะทิ้งความประทับใจไม่รู้ลืมไว้ในปากของคุณ เราคงไม่ต้องบอกใช่ไหมคะว่าคุณทิ้งร่องรอยที่น่าจดจำไว้บนตัวเราเช่นกัน”
“ชิ~ ก็พูดออกมาแล้วนี่” อิงฟ้าผินหน้าไปทางอื่นเพราะไม่สามารถสู้สายตาของสายฝนได้ ความหมายที่คุณบาร์เทนเดอร์สื่อออกมามันทำให้รู้สึกวาบหวิวในช่องท้อง
“ชิมก่อนไหมคะ?” สายฝนยื่นแก้วโมฮิโต้ที่ปรุงแต่งรสชาติเสร็จเรียบร้อยไปให้ แต่ในขณะที่อิงฟ้ายื่นมือออกมารับ แต่สายฝนกลับทำสิ่งไม่คาดคิด เธอกระดกโมฮิโต้ขึ้นจิบแล้วโน้มตัวไปป้อนจูบบนกลีบปากบางแทน
“อืม…” รสชาติหวานซ่อนเปรี้ยวถูกส่งเข้าไปทักทายด้วยเรียวลิ้น กลิ่นมิ้นต์คละคลุ้งทุกครั้งที่ขยับริมฝีปากขมเม้ม รสชาติที่แท้จริงของโมฮิโต้เลือนลางลงไปทุกทีเมื่อถูกกลบด้วยความหอมหวานจากปรารถนาอันร้อนแรง
สามารถอ่านแบบเต็มอิ่มได้ที่ :
https://artiswriter.readawrite.com 
นิยายยูริ Tangled Desires #ฟ้าพ่ายฝน ตอนที่ 3 : ประกายใจ (2/2)
อิงฟ้าไม่ชอบคนรุ่มร่ามและพูดจาหวานเลอะเทอะไม่น่าฟัง เธอชอบคนที่ตรงไปตรงมาไม่อ้อมค้อมให้มากความ สายฝนเดาได้จากวิถีการทำงานที่เน้นความเป็นมืออาชีพและต้องใช้เวลาให้เกิดประโยชน์สูงสุด รู้สึกว่าพี่ชายเจ้าระเบียบของเธอจ้างคนมาทำงานได้ใกล้เคียงกับนิสัยตัวเองเป๊ะเลยนะ
“คุณเป็นอะไรอะ ยุกยิกจัง มีอะไรอยากพูดหรือเปล่า?”
อิงฟ้าเลิกคิ้วถาม จับส้อมจิ้มมะเขือเทศชิ้นสุดท้ายเข้าปากแล้วรวบช้อนส้อมเข้าด้วยกันเป็นสัญญาณบอกว่ารับประทานอาหารมื้อนี้เสร็จเรียบร้อยแล้ว
“ฉันอิ่มแล้วนะ”
สายฝนลังเลอยู่ครู่หนึ่งราวกับกำลังรวบรวมความคิดที่ตีรวนอยู่ในหัว เมื่อเธอคิดได้ว่าต้องทำอย่างไรจึงโน้มตัวเข้ามาใกล้อิงฟ้าขึ้นเล็กน้อย สีหน้าของเธอจริงจัง
“อืมมม เราแค่กำลังคิดว่า ถ้าเราจะชวนคุณไปล่องเรือกินลมชมวิวทะเลภูเก็ต เราต้องพูดยังไงคุณถึงจะยอมไปด้วยกัน”
“ก็ชวนตรง ๆ ส่วนจะไปหรือไม่ไปเดี๋ยวฉันตัดสินใจเอง”
“มันยากตรงที่เราอยากให้คุณตอบว่าไปอย่างเดียวเนี่ยสิ” สายฝนใช้นิ้วชี้จิ้มหยดน้ำข้างแก้วมาเขียนบนโต๊ะเป็นตัวอักษรภาษาอังกฤษสามตัว Y E S พลางใช้สายตาทรงเสน่ห์เชื้อเชิญ “คุณพอจะรู้ไหมคะว่าต้องชวนแบบไหนถึงจะถูกใจคุณอิงฟ้าเขาน่ะ?”
อิงฟ้ายกยิ้มบางเบาทำเอาคนมองเดาสถานการณ์ไม่ถูก ใบหน้าคมคายนิ่งเรียบแสร้งเอ่ยถาม “คุณมีแผนจะผลักฉันลงทะเลอะไรแบบนี้หรือเปล่าล่ะ?”
“สาบานว่าไม่มีเรื่องแบบนี้ในหัวเลยสักนิด” สายฝนส่ายหัวอย่างรวดเร็วดวงตาของเธอสะท้อนถึงความสัตย์จริง
“ถ้าไม่ได้วางแผนทำร้ายกัน ฉันไปได้ค่ะ วันนี้ไม่ได้ทำงาน ได้สูดอากาศนอกโรงแรมสักนิดคงดี”
ดวงตาของสายฝนเป็นประกายด้วยความยินดี “เย้ โชคดีจังเลยค่ะที่วันนี้เป็นวันหยุดคุณ อืมม เดี๋ยวเราเตรียมขนมของกินเล่นแป๊บนะ คุณอยากได้อะไรเป็นพิเศษไหมคะ?”
“คิดไม่ออกค่ะ แล้วแต่คุณเลยนะ”
สายฝนพยักหน้ารับ “คุณไปรอที่ท่าเรือก่อนนะคะ เดี๋ยวเราไปเอากุญแจเสร็จแล้วจะรีบตามไป”
“หือ? หมายความว่าคุณจะขับเรือเอง?” อิงฟ้าขมวดคิ้วทวงถามคำพูดเมื่อกี้นี้ เธอแปลกใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินว่าคนตรงหน้าจะโชว์ความเก่งกาจด้วยการขับเรือเอง
“อ้าวถ้าเราไม่ขับ เราสองคนจะไปยังไงละคะ?”
“อ้าว ฉันก็คิดว่าซื้อแพ็คเกจทัวร์ไปเที่ยวอะไรทำนองนั้น” อิงฟ้านึกขันให้กับความคิดของเธอ ลืมไปเสียสนิทว่าคนฐานะดีอย่างคุณสายฝนคงไม่มาลำบากกับการซื้อทัวร์ในราคาเพียงไม่กี่บาทไปเที่ยวหรอก
“คุณคิดว่าคุณนั่งคุยอยู่กับใครคะ?” สายฝนโน้มตัวเข้ามายักคิ้วหนึ่งข้างและสะกิดเข้าที่มืออย่างขี้เล่น เธอยกยิ้มแสนถูกใจที่ได้อวดความมั่งมีให้คนตรงหน้าหมั่นไส้
“ไว้ใจได้จริงปะเนี่ย กัปตันสายฝนจะไม่ทำเรือล่มใช่ไหมคะ?”
สายฝนรวบแขนทั้งสองข้างกอดอกขยิบตายืดอกแสนมั่นอกมั่นใจให้คุณคนสวยเบะปากใส่ ด้วยท่าทางขี้เล่นเหล่านั้นส่งผลให้ทั้งคู่ผินหน้าไปทางอื่นเพื่อปลดปล่อยรอยยิ้มแสนพึงพอใจออกมาอย่างเงียบเชียบ พูดตามตรงเรื่องราวที่เกิดขึ้นอยู่นี้มันเกิดขึ้นนอกความสัมพันธ์ เริ่มต้นด้วย casual sex ที่บังเอิญสะดวกใจที่จะใช้เวลาอยู่ด้วยกันเพิ่มอีกหน่อย
แต่หารู้ไม่ว่าเมื่อใดที่เกิดการสะสมความทรงจำที่ไม่ใช่แค่เรื่องบนเตียงเกิดขึ้น เมื่อนั้นต้องระวังหัวใจเป็นพิเศษ หวังว่าทั้งสองคนจะระวังเรื่องนี้และทำตามกฎที่ต่างฝ่ายต่างตั้งเงื่อนไขให้กับชีวิตตัวเองอย่างเคร่งครัด
ขณะที่ทั้งสองสาวจัดการอาหารมื้อสายเสร็จเรียบร้อยและมุ่งหน้าเดินไปที่เรือยอร์ชหรูหราขนาดเล็ก สายฝนหอบเครื่องดื่มขนมทานเล่นไว้กับตัวด้วยใบหน้าชื่นมื่นและอดไม่ได้ที่จะรู้สึกพึงพอใจกับกิจกรรมที่คิดได้กะทันหันนี้ หวังว่าการที่ได้ปล่อยใจไปกับสายลมนั่งชมพระอาทิตย์ตกโดยมีคนสวยตัวหอมอย่างอิงฟ้าอยู่เป็นเพื่อน จะทำให้การมาภูเก็ตครั้งนี้กลายเป็นการชาร์จพลังชีวิตได้ล่ะนะ
“รู้สึกดีขึ้นไหมคุณ? หรือยังอยากอ้วกอยู่” สายฝนประคองแก้มอิงฟ้าเช็กอาการเมาคลื่นทะเล ใบหน้าแสนเป็นห่วงขมวดคิ้วเป็นปมทำให้คนถูกดูแลใจอ่อนยวบ อิงฟ้าไม่ได้คาดหวังว่าจะได้รับการปรนนิบัติที่ดีจากคนที่บังเอิญสวนทางเข้ามาในชีวิตเลยสักนิด
“อื้อ ดีขึ้นแล้วค่ะ จิบนี่ไปสดชื่นขึ้นเยอะ” อิงฟ้ากลัวคุณกัปตันร่างบางเป็นกังวลเกินควรจึงชูแก้วค็อกเทลสูตรพิเศษที่คุณเขาทำขึ้นมาให้ดูว่าเจ้าของเหลวรสเปรี้ยวหวานแสนสดชื่นช่วยอาการเมาคลื่นลมได้เป็นอย่างมาก
“ดีจัง” สายฝนยกยิ้ม
“อืม ดีจริง เราไม่เคยล่องเรือแบบส่วนตัวแบบนี้เลยอะ เห็นพระอาทิตย์เห็นคลื่นทะเลชัดเต็มตาเลย” นัยน์ตาของอิงฟ้าสะท้อนความประทับใจออกมาแข่งกับแสงอาทิตย์ที่กระทบเกลียวคลื่น “เอ้อ เราเห็นมีเบ็ดตกปลาด้วย ถ้าคุณบอกว่านี่คือเรือของครอบครัวคุณ งั้นแปลว่าต้องมาตกปลากันเป็นประจำน่ะสิ”
“ใช่ค่ะ กิจกรรมหลักเลยล่ะเมื่อก่อน แต่คุณเชื่อไหม ตกกันไม่ได้สักตัว ดวงกุดสุดไรสุด พ่อเราโคตรขี้แอคเลยนะคุณ แบบตัวเองเซียนมากไปมาแล้วทุกน่านน้ำ แต่ภูเก็ตคือกริบ… แม่เราอุตส่าห์เตรียมน้ำจิ้มซีฟู้ดมาด้วย หึหึ สุดท้ายก็อด”
อิงฟ้าอดไม่ได้ที่จะยิ้มตามเรื่องราวน่ารักจากความทรงจำของสายฝน คุณเขาเวอร์ชันช่างจ้อดูผ่อนคลายมากกว่าอยู่ในโรงแรมและหัวเราะเต็มเสียงดูสดใสมากกว่าอยู่กับพี่ชายเสียอีก อิงฟ้าไม่รู้เรื่องลึกตื้นหนาบางของครอบครัวนี้ เธอเพียงแค่มาดูแลโปรเจ็กต์ของม่านหมอกให้สำเร็จลุล่วงเพียงเท่านั้น
“เหตุผลนี้หรือเปล่าที่ชวนเรามาด้วย” สรรพนามที่เปลี่ยนไปของอิงฟ้าให้ความสบายใจมากขึ้น ไม่ใช่ ‘ฉัน’ ที่ดูห่างเหินเข้าถึงยากแบบในช่วงแรก
“หมายถึงอะไรหรอคะ?” สายฝนหันมาถามคนด้านข้าง ดวงตาเรียวเล็กยกยิ้มเหมือนจันทร์เสี้ยวคล้ายกับคนที่มีความสุขล่องลอยในอกตลอดเวลา อิงฟ้าเผลอชมใบหน้าทรงเสน่ห์ในใจโดยไม่รู้ตัว
“คุณดูคิดถึงท่านสองคน เราหมายถึงคุณพ่อคุณแม่คุณน่ะ”
“มาก ๆ เลย ยิ่งมาที่นี่ยิ่งคิดถึงไปกันใหญ่ นี่คุณอิงฟ้า เราขอบคุณนะที่มาเป็นเพื่อนนะคะ ไม่งั้นเราคงต้องเซย์กู้ดบายพระอาทิตย์แบบเหงาจับใจแน่เลย” หากสายฝนต้องล่องเรือมาอย่างโดดเดี่ยว เธอคงได้นั่งมองวิวแสนสวยในสภาพน้ำตาอาบแก้มตามที่ม่านหมอกเป็นห่วงแน่นอน สายฝนย้ำกับพี่ชายว่าเธอเลิกร้องไห้คิดถึงพ่อแม่นานแล้ว พอเอาเข้าจริงกลับทำไม่ได้เสียอย่างนั้น
“อ อืม”
รอยยิ้มกว้างแต่งแต้มใบหน้า แต่นัยน์ตาเศร้า มันทำให้คนแข็งนอกอ่อนในอย่างอิงฟ้าอยากปลอบขึ้นมากระทันหัน อิงฟ้าคิดว่าหัวใจข้างในนั้นบรรจุความคิดถึงผู้จากไปไว้ปริมาณมากพอสมควรถึงได้มีผลทำให้อารมณ์ของสายฝนกระเพื่อมไหวคล้ายคลื่นทะเลที่ถูกลมพัดเบื้องหน้า
อิงฟ้ามองเครื่องดื่มที่เหลืออยู่ในแก้วเพียงน้อยนิด แล้วยกขึ้นกระดกจนกระทั่งของเหลวไหลลงคอจนหมด
“ไอ้นี่หมดแล้วอะคุณ มีให้เติมอีกไหม?” พิญา โคลาดา ค็อกเทลที่เหมาะกับการจิบดับร้อนริมทะเล อิงฟ้าเขย่าแก้วที่เหลือเพียงน้ำแข็งก้อนเล็กให้คุณบาร์เทนเดอร์ดูด้วยท่าทางขี้เล่นและแสดงความต้องการว่าเปรี้ยวปากอยากดื่มอีก
สายฝนหัวเราะน้ำเสียงเจือความขบขัน เธอเอื้อมมือไปหยิบแก้วเพื่อจัดการรังสรรค์เมนูใหม่ “เราขนมามากกว่าที่คุณคิดอีกค่ะ คุณอยากกินแบบไหนคะรอบนี้? ชอบรสชาติแนวไหนเป็นพิเศษบอกได้เลยนะคะ”
คุณคนสวยตัวหอมเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ “พูดอย่างกับทำได้ทุกเมนูงั้นแหละ”
“อิอิ” สายฝนไม่ได้ตอบเป็นคำพูด เธอเพียงแต่ยกยิ้มและยักไหล่ ดวงตาของเธอเป็นประกายบ่งบอกถึงความซุกซน
อิงฟ้าเอนหลังไปกับเก้าอี้ขาเรียวอวดผิวเนียนพาดไปกับที่นั่งอีกฝั่ง แสงอาทิตย์สาดแสงสีโอรสพาดผ่านเส้นขอบฟ้าขณะที่เรือลอยละล่อง เธอทอดสายตามองออกไปในทะเลอันเงียบสงบเพียงชั่วครู่ แล้วหันกลับมาสนใจคุณบาร์เทนเดอร์ที่กำลังเท้าแขนรอคำตอบอยู่หลังบาร์ขนาดเล็ก
“แล้ว… คุณบาร์เทนเดอร์ว่าเราเหมาะกับค็อกเทลรสชาติแบบไหนหรอคะ?”
นัยน์ตาของสายฝนเป็นประกาย เธอโน้มตัวเข้าไปหาคุณคนสวยโดยที่ดวงตาไม่ละจาก เพื่อค้นหาตัวตนที่ซ่อนอยู่ในแววตาคู่สวย สีหน้าครุ่นคิดใช้นิ้วแตะปลายคางของอิงฟ้าเบา ๆ “อืมมม” น้ำเสียงนุ่มนวลเอ่ยขึ้นเมื่อนึกชื่อเมนูออก
“เรารู้สึกว่าคุณน่าจะเหมาะกับโมฮิโต้นะคะ”
อิงฟ้าขมวดคิ้วอย่างสนใจ “โมฮิโต้เหรอ? อะไรทำให้คุณคิดแบบนั้นล่ะ?”
ริมฝีปากบางของสายฝนยกยิ้มทรงเสน่ห์ เธอก้มหน้าผสมวัตถุดิบสลับกับการมองหน้าลูกค้าคนสวยท่ามกลางแสงระยิบระยับบนผืนน้ำ “โมฮิโต้มีรสหวานและเปรี้ยวเล็กน้อยที่ผสมผสานกันอย่างลงตัว มีกลิ่นอ่อนจาง ๆ ของมิ้นต์ พอดื่มแล้วมั่นใจได้เลยค่ะว่าสดชื่นแน่นอน เราบังเอิญสัมผัสสิ่งพวกนี้ได้จากตัวคุณ”
ดวงตาของอิงฟ้าส่องประกายแวววาวขณะที่เธอซึมซับคำพูดของสายฝน “ซับซ้อนแต่ก็สดชื่นสินะ”
สายฝนพยักหน้า สายตาของเธอมุ่งมั่นไม่เปลี่ยนแปลง “อืม… แล้วหลังจากคุณดื่ม Mojito มันจะทิ้งความประทับใจไม่รู้ลืมไว้ในปากของคุณ เราคงไม่ต้องบอกใช่ไหมคะว่าคุณทิ้งร่องรอยที่น่าจดจำไว้บนตัวเราเช่นกัน”
“ชิ~ ก็พูดออกมาแล้วนี่” อิงฟ้าผินหน้าไปทางอื่นเพราะไม่สามารถสู้สายตาของสายฝนได้ ความหมายที่คุณบาร์เทนเดอร์สื่อออกมามันทำให้รู้สึกวาบหวิวในช่องท้อง
“ชิมก่อนไหมคะ?” สายฝนยื่นแก้วโมฮิโต้ที่ปรุงแต่งรสชาติเสร็จเรียบร้อยไปให้ แต่ในขณะที่อิงฟ้ายื่นมือออกมารับ แต่สายฝนกลับทำสิ่งไม่คาดคิด เธอกระดกโมฮิโต้ขึ้นจิบแล้วโน้มตัวไปป้อนจูบบนกลีบปากบางแทน
“อืม…” รสชาติหวานซ่อนเปรี้ยวถูกส่งเข้าไปทักทายด้วยเรียวลิ้น กลิ่นมิ้นต์คละคลุ้งทุกครั้งที่ขยับริมฝีปากขมเม้ม รสชาติที่แท้จริงของโมฮิโต้เลือนลางลงไปทุกทีเมื่อถูกกลบด้วยความหอมหวานจากปรารถนาอันร้อนแรง
สามารถอ่านแบบเต็มอิ่มได้ที่ : https://artiswriter.readawrite.com