มีใครบ้างที่โตจนอายุจะ30หรืออยุ่วัย30+แล้วแต่พ่อแม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวเรา
ก่อนอื่นออกตัวก่อนเลยว่ารุ้สึกอึดอัดมาก
ท้าวความก่อนเลยว่า ตั้งแต่ เด็ก จน เรียน ปวช ช่วง ปวช อายุ 16 เราเจอแต่เพื่อนไม่ดี ชอบพาโดดเรียนมั่วสุม แม่ก็รุ้ โดนด่าว่าตลอด
แต่ก็เรียนจบมาได้และหางานดีๆทำ ยาวมา จนอายุ จะ เข้า เลข 3
อยากบอกว่าตั้งแต่ เรียน จบ ปวช ผมแทบไม่มีเพื่อนเลยแทบน้อยมาก อยุ่กับ โลกส่วนตัว มี คอม เน็ต เกม สังคมออนไลน์ โชเชี่ยล เป็นเพื่อนมาตลอด
หลายปีมาก 7-8ปี ได้
ทุกวันนี้ผมอยุ่ตัวคนเดียว อยุ่แยกกะพ่อแม่ แต่ อยุ่ใน หมุ่บ้านเดียวกัน แต่ คนล่ะบ้าน มีหน้าที่แบบคนทั่วไปคือ ทำงาน หาเช้ากินค่ำ
เงินออก ก็ ช่วย พ่อแม่จ่าย แบ่งเบารายได้บ้างเล็กน้อย ทุกเดือน มีเงินเก็บติดตัวเสมอทุกเดือน
เรื่องมันเหมือนไม่มีอะไร ปกติสุขดี แต่ปัญหาคือ
เวลา โทรศัพท์ หรือ ไปไหนมา ไหน
ชอบถาม ชอบเอาคำตอบ กลัวนั้นกลัวนี่ คิด เป็น ตุเป็นตะ
เวลาผมทำไร ซื้อของ หรือ วันหยุดงานไปไหนมาไหน ไปเที่ยว คุยโทรศัพท์ ไปกดตัง
ทำตัวเหมือนแอบจับผิดตลอดจนผมรุ้สึกเหมือนโดนกดดันตลอดเวลา ทั้งที่ ไม่ใช่วัยเรียน ผมทำงานมีเงินเก็บแล้วๆช่วยพ่อแม่แบ่งเบาภาระรายจ่ายบางส่วนได้ ชีวิตไม่มีปัญหาด้านเงินเ ผมไม่เคยขอเงินพ่อแม่ ตั้งแต่ทำงานมีเงินใช้ตลอดมีเงินเก็บ อยากได้อะไร ผมเก็บเงินซื้อด้วยตัวเอง
บางทีเขาชอบสังเกตุผมตอนวันหยุดว่าผมจะทำอะไรบ้าง ยังไงบ้าง แบบว่า บางที ก็ แอบดู เหมือน ตำรวจ สืบคดี มีสาย จับจาดู หรือ ทำตัวเป็น สายซะเอง ตามดูเองทำตัวหลบมุม ไม่ให้ผมเห็น แต่บางทีผมเห็น แต่ผมแกล้งโง่ และ บางทีมันทำให้ผมเสียใจ จนบางครั้งกลางดึก ก่อนนอนผม แทบน้ำตาซึมหรือร้องให้ว่า ทำไมครอบครัวผมไม่เหมือนคนอื่น มันต้องขนาดนี้เลย ผมไม่ใช่เคยทำเรื่องเลวหรือติดคุกมาก่อนก็แค่เคยโดดเรียนตามเพื่อน แต่ก็เรียนจนจบได้ หางานดีๆทำได้
แต่คือ ผมอึดอัดตรงที่ ทำไมต้งอจ้องจับผิดกะเรื่องส่วนตัวผมขนาดนี้ มันทำเหมือนว่า ผมต้องอยุ่กะโลกส่วนตัวอยุ่คนเดียวตลอดเวลา ห้าม มีเพื่อน มีคนคบ มีสังคมภายนอก
ทุกวันนี้หยุดงาน วันหยุด บางทีผมแทบไม่อยากทำอะไรเลย นอกจาก เล่นคอมๆๆๆอยุ่หน้าคอม พ่อแม่ก็แวะมาหาบ้าง เหมือนอยากเห็นผมอยุ่กะโลกส่วนตัวตลอดเวลา
เข้าใจน่ะผมเข้าใจว่า พ่อแม่ทุกคนเป็นห่วงลุกกกก
แต่ ผม จะเลข 3 แล้ว ซึ่ง พ่อแม่ ญาติ คนอื่น แม่กระทั่งญาติผมที่เป็นลุกสาว เขาก็ขอแค่ดูแลตัวเองได้มีเงินเก็บไม่สร้างปัญหาอะไรให้ครอบครัวก็พอแล้วนอกนั้นจะทำอะไรก็แล้วแต่เขาไม่ยุ่งขอแค่สิ่งที่ทำไม่เดือดร้อนตัวเองและครอบครัวก็พอ
ซึ่งครอบครัวผมไม่มีแบบนั้นเลยบางทีผมน้อยใจ ดึกๆมีแอบร้องให้บ้างนานๆที เห็น ลุกคนอื่น เขาได้สังคมภายนอก โดยที่พ่อแม่เป็นห่วงห่างๆแค่อย่าไม่ทำอะไรไม่ดีก็พอ
เพราะชีวิตผมมันไม่มีใครจริงๆ ยกเว้นโลกออนไลน์ กับ สื่อ อินเตอร์เนต โชเชี่ยล ที่ทำให้ผมมีความสุขได้ไปวันๆแค่นั้น
มีใครบ้างที่โตจนอายุจะ30หรืออยุ่วัย30+แล้วแต่พ่อแม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวเรา
ท้าวความก่อนเลยว่า ตั้งแต่ เด็ก จน เรียน ปวช ช่วง ปวช อายุ 16 เราเจอแต่เพื่อนไม่ดี ชอบพาโดดเรียนมั่วสุม แม่ก็รุ้ โดนด่าว่าตลอด
แต่ก็เรียนจบมาได้และหางานดีๆทำ ยาวมา จนอายุ จะ เข้า เลข 3
อยากบอกว่าตั้งแต่ เรียน จบ ปวช ผมแทบไม่มีเพื่อนเลยแทบน้อยมาก อยุ่กับ โลกส่วนตัว มี คอม เน็ต เกม สังคมออนไลน์ โชเชี่ยล เป็นเพื่อนมาตลอด
หลายปีมาก 7-8ปี ได้
ทุกวันนี้ผมอยุ่ตัวคนเดียว อยุ่แยกกะพ่อแม่ แต่ อยุ่ใน หมุ่บ้านเดียวกัน แต่ คนล่ะบ้าน มีหน้าที่แบบคนทั่วไปคือ ทำงาน หาเช้ากินค่ำ
เงินออก ก็ ช่วย พ่อแม่จ่าย แบ่งเบารายได้บ้างเล็กน้อย ทุกเดือน มีเงินเก็บติดตัวเสมอทุกเดือน
เรื่องมันเหมือนไม่มีอะไร ปกติสุขดี แต่ปัญหาคือ
เวลา โทรศัพท์ หรือ ไปไหนมา ไหน
ชอบถาม ชอบเอาคำตอบ กลัวนั้นกลัวนี่ คิด เป็น ตุเป็นตะ
เวลาผมทำไร ซื้อของ หรือ วันหยุดงานไปไหนมาไหน ไปเที่ยว คุยโทรศัพท์ ไปกดตัง
ทำตัวเหมือนแอบจับผิดตลอดจนผมรุ้สึกเหมือนโดนกดดันตลอดเวลา ทั้งที่ ไม่ใช่วัยเรียน ผมทำงานมีเงินเก็บแล้วๆช่วยพ่อแม่แบ่งเบาภาระรายจ่ายบางส่วนได้ ชีวิตไม่มีปัญหาด้านเงินเ ผมไม่เคยขอเงินพ่อแม่ ตั้งแต่ทำงานมีเงินใช้ตลอดมีเงินเก็บ อยากได้อะไร ผมเก็บเงินซื้อด้วยตัวเอง
บางทีเขาชอบสังเกตุผมตอนวันหยุดว่าผมจะทำอะไรบ้าง ยังไงบ้าง แบบว่า บางที ก็ แอบดู เหมือน ตำรวจ สืบคดี มีสาย จับจาดู หรือ ทำตัวเป็น สายซะเอง ตามดูเองทำตัวหลบมุม ไม่ให้ผมเห็น แต่บางทีผมเห็น แต่ผมแกล้งโง่ และ บางทีมันทำให้ผมเสียใจ จนบางครั้งกลางดึก ก่อนนอนผม แทบน้ำตาซึมหรือร้องให้ว่า ทำไมครอบครัวผมไม่เหมือนคนอื่น มันต้องขนาดนี้เลย ผมไม่ใช่เคยทำเรื่องเลวหรือติดคุกมาก่อนก็แค่เคยโดดเรียนตามเพื่อน แต่ก็เรียนจนจบได้ หางานดีๆทำได้
แต่คือ ผมอึดอัดตรงที่ ทำไมต้งอจ้องจับผิดกะเรื่องส่วนตัวผมขนาดนี้ มันทำเหมือนว่า ผมต้องอยุ่กะโลกส่วนตัวอยุ่คนเดียวตลอดเวลา ห้าม มีเพื่อน มีคนคบ มีสังคมภายนอก
ทุกวันนี้หยุดงาน วันหยุด บางทีผมแทบไม่อยากทำอะไรเลย นอกจาก เล่นคอมๆๆๆอยุ่หน้าคอม พ่อแม่ก็แวะมาหาบ้าง เหมือนอยากเห็นผมอยุ่กะโลกส่วนตัวตลอดเวลา
เข้าใจน่ะผมเข้าใจว่า พ่อแม่ทุกคนเป็นห่วงลุกกกก
แต่ ผม จะเลข 3 แล้ว ซึ่ง พ่อแม่ ญาติ คนอื่น แม่กระทั่งญาติผมที่เป็นลุกสาว เขาก็ขอแค่ดูแลตัวเองได้มีเงินเก็บไม่สร้างปัญหาอะไรให้ครอบครัวก็พอแล้วนอกนั้นจะทำอะไรก็แล้วแต่เขาไม่ยุ่งขอแค่สิ่งที่ทำไม่เดือดร้อนตัวเองและครอบครัวก็พอ
ซึ่งครอบครัวผมไม่มีแบบนั้นเลยบางทีผมน้อยใจ ดึกๆมีแอบร้องให้บ้างนานๆที เห็น ลุกคนอื่น เขาได้สังคมภายนอก โดยที่พ่อแม่เป็นห่วงห่างๆแค่อย่าไม่ทำอะไรไม่ดีก็พอ
เพราะชีวิตผมมันไม่มีใครจริงๆ ยกเว้นโลกออนไลน์ กับ สื่อ อินเตอร์เนต โชเชี่ยล ที่ทำให้ผมมีความสุขได้ไปวันๆแค่นั้น