เราอยู่ม.ปลาย เท่าที่จำได้ก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก ๆ ค่ะ คือไม่กล้าคุยกับคนที่ไม่รู้จัก รู้สึกแคร์สายตาคนรอบข้างและกังวลกับอนาคตที่จะเกิดจนเกินเหตุ แบบสมมติว่าป่วยเลยไม่ได้มาเรียนวันที่อาจารย์มีสอบ พอจะไปขอสอบย้อนหลังในห้องพักครูคนเดียวหรือไปของานจะรู้สึกกระวนกระวาย เหงื่อออก มือสั่น กลัวที่จะไปเจอสังคมอื่นที่ไม่รู้จักใครเลย กลัวการพรีเซนต์งานกับการพูดคุยกับครู, ผู้ใหญ่มาก ๆ กับเพื่อนห้องเดียวกันที่ไม่สนิทก็เป็น ขนาดครูพยายามใช้รูปประโยคกับน้ำเสียงที่คิดว่าดีที่สุดแล้วคุยกับเราเรายังจะร้องไห้ รู้สึกเหมือนกลัวว่าตัวเองจะทำอะไรผิดพลาดจนรู้สึกอายไปหมด ตัวเองจะดูแปลกในสายตาคนอื่นมั้ยหรือจะเผลอทำอะไรที่คนอื่นไม่ชอบรึเปล่า และมีปัญหากับการอายคอนแท็คกับคนมาก ๆ เวลาคุยกับใครจะติดนิสัยมองพื้นหรือหันหน้าไปทางอื่นตลอดเวลา เราเข้าใจว่าคนอื่นไม่ได้สนใจเราขนาดนั้นหรอก แต่มันก็รู้สึกแย่ เครียดกับอะไรที่คนอื่นเห็นว่าเป็นเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ใส่ใจกับคำพูดคนอื่นเหมือนคนประสาท หัวใจเต้นเร็วและประหม่าทุกครั้ง บางทีคลื่นไส้จนจะอ้วก เรารู้สึกว่ามันส่งผลกระทบกับชีวิตของเรามากเกินไปค่ะ แต่ในโลกออนไลน์เรากล้าแสดงความคิดเห็นหรือพูดคุยได้ปกติ ( ในชีวิตตอนนี้เลยมีเพื่อนที่เจอกันที่โรงเรียนแค่ภายในห้องแค่ไม่กี่คน ที่เหลือเป็นเพื่อนออนไลน์ที่ไม่เคยเจอกันมาก่อนTT )

ไม่รู้เป็นเพราะไม่มั่นใจในหน้าตาและรูปร่างของตัวเอง, ครอบครัวเราดุมาก ๆ ว่าห้ามผิดพลาดหรือออกนอกลู่นอกทาง ทุกอย่างอยู่ในสายตาคนในครอบครัว, เคยโดนบูลลี่ ตั้งกลุ่มนินทาตั้งแต่เด็กรึเปล่าก็ไม่ทราบ ส่วนตัวเราคิดว่าตัวเองไม่ได้คิดมากกับเรื่องโดนนินทาแล้วเพราะเรื่องมันผ่านมานานมาก เรื่องครอบครัวก็มีกระทบกระทั่งกันเรื่องนี้บ้างเป็นประปรายจนชินแล้ว เราโคตรหงุดหงิดตัวเอง พยายามเอาชนะตัวเองและออกมาจากคอมฟอร์ทโซนที่คิดว่าตัวเองปลอดภัยหลายรอบแต่ก็ไม่เคยทำได้สักที เลยอยากได้วิธีแก้ไขพฤติกรรมแบบนี้ค่ะ 

เราอ่านที่เราพิมพ์แล้วรู้สึกแปลก ๆ ใครที่ผ่านมาเห็นแล้วอยากแสดงความคิดเห็น อย่าแรงมากนะคะ เราพูดจริง ๆ 5555555555