สวัสดีครับตอนนี้ผมอายุ 24 รู้สึกว่าชีวิตตอนนี้เหมือนไม่ใช่ที่ของเราไม่มีความสุขเเละเหมือนเเค่เราใช้ชีวิตให้หมดไปเป็นวันๆอย่างไร้ค่าจนเราเองไม่รู้ว่าเราควรมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร เพื่อชีวิตเเบบนี้น่ะหรอ....
ขอเกริ่นก่อนนะครับว่าผมเลือกเรียนสาขาเกี่ยวกับการบริการตอน ป.ตรี เพราะคิดว่ามันคงจะหางานง่ายเพราะผมไม่รู้ว่าชอบอะไร เเละใข่ครับมันหางานง่ายผมจบมาหางานไม่นานก็ได้งานเลย เเต่รู้ตัวตั้งเเต่ฝึกงานเเล้วครับว่าผมไม่ได้ชอบงานในสายนี้เเบบสุดๆ เเต่กว่าจะรู้ตัวว่าชอบอะไรก็สายไปเเล้วครับ
ผมเรียนจบมาเริ่มทำงานกับโรงเเรมไกล้บ้านเพราะพ่ออยู่บ้านคนเดียวเเม่เสียไปนานเเล้วไม่มีพี่น้อง พ่อเองก็ร่างกายไม่ได้เเข็งเเรงมีไปหาหมอบ่อยๆ ผมเองเลยคิดว่าเลือกทำงานเเถวบ้านดีกว่าเพื่อจะได้สามารถดูเเลท่านได้ด้วย ถึงเเม้เงินเดือนจะไม่ได้ดีก็เถอะ เเต่ผมทำงานได้แค่ 8 เดือนก็ลาออกครับเพราะรู้สึกว่าเราไม่มีความสุขกับการทำงานเลยสักนิด ทำงานใช้เเรงทั้งวันกลับบ้านเหนื่อยจนต้องนอนทรมทุกวัน สัปดาห์ละ 6 วัน วันหยุดเเค่อยู่บ้านซักผ้าทำงานบ้านก็หมดวันเเล้ว ไม่มีเวลาสำหรับงานอดิเรกหรือพักผ่อนจริงๆเลย ชีวิตวนลูบเเย่ๆเเละเหนื่อยมากๆ สภาพเเวดล้อมในที่ทำงานก็เเย่จนเราทนไม่ไหวลาออกมา
เราเลยเริ่มต้นไปลองกับที่ใหม่เเต่ก็รู้สึกว่าไม่ได้ต่างทำงานไปเเค่ 2 เดือนก็ออกเรารู้ตัวเองดีเลยว่าไม่ชอบงานนี้ ใครจะว่าเราไม่สู้งานอะไรก็เชิญ เราทำงานแคชเชียร์ ,พนักงานโลตัส,เซเว่น มาตลอดตั้งเเต่สมัยมหาลัย งานหนักพอๆกันจริงๆทุกงานมันก็หนักหมดเเหละเรารู้เเต่ถ้าให้เราทำงานนี้ไปตลอดชีวิตเราก็คงไม่สามารถทำได้เราเลยออกมาดีกว่า
สุดท้ายตอนนี้เราก็ว่างงานอยู่บ้านว่าจะใช้เวลาตรงนี้พักเพราะเราทั้งทำงานทั้งเรียนมาตลอดหลายปีจบปุ้บก็ทำงานปั๊บเลย ระหว่างนี้ก็ใช้เงินเก็บเงินเก่าวนไปอยู่เเบบนี้มา 2 เดือนเเล้วช่วงนี้เราใช้เวลารับงานฝึกฝนสิ่งที่เราสนใจคือพวก วาดรูป , ตัดต่อคลิป , ทำกราฟฟิค ก็พอมีรายได้เข้ามาช่วยไม่ให้เราต้องกินเงินเก่าไปตลอดได้ ได้เดือนละ 6000-8000 ก็ยังโอเคสำหรับช่วงนี้ เเต่เราก็รู้ตัวเราเองดีว่าสิ่งนี้ไม่อาจพาเราให้ทำเป็นอาชีพจริงๆได้ เพราะเราไม่เก่งพอเเละตามมืออาชีพไม่ทันเเล้วสำหรับตอนนี้ ไหนเราจะมีพ่อที่ต้องดูเเลไม่รู้เเกจะล้มป่วยหนักไปอีกตอนไหน สักวันนึงก็คงต้องกลับไปทำงานประจำเหมือนเดิมเเละควรลุกขึ้นได้สักที
เเต่สุดท้ายเรากลับไม่รู้ว่าเราควรทำอะไรควรไปทางไหนมีชีวิตไปเพื่ออะไร ไม่มีความสุขกับการใช้ชีวิตเลย ไร้เป้าหมายเคยคิดว่าหลับไปตลอดเลยก็คงจะดีไม่ต้องเหนื่อยไม่ต้องคิดไม่ต้องควรขวายอะไร เเต่ก็ต้องตื่นมาใช้ชีวิตเหมือนเดิม เหมือนตอนนี้เราเดินอยู่ในความมืดไม่รู้ว่าตัวเองควรทำอะไรเดินไปทางไหนอยากหยุดอยู่นิ่งๆเฉยๆ มีคนบอกให้เราตั้งเป้าหมายเอาไว้เพื่อมีชีวิต เเต่จะตั้งอะไรเป็นเป้าหมายล่ะ มีเงินเก็บเท่านั้นเท่านี้หรอ มีบ้าน มีรถ สิ่งพวกนั้นก็ไม่ได้ทำให้เราอยากลุกขึ้นมาเลยสักนิด ผมควรจะผ่านช่วงเวลาที่ผมหยุดนิ่งนี้ไปยังไงดีครับ
รู้สึกตัวเองไม่มีความสุขกับการมีชีวิตมากๆในวัย 24 ปีควรก้าวผ่านมันไปยังไงดีครับ
ขอเกริ่นก่อนนะครับว่าผมเลือกเรียนสาขาเกี่ยวกับการบริการตอน ป.ตรี เพราะคิดว่ามันคงจะหางานง่ายเพราะผมไม่รู้ว่าชอบอะไร เเละใข่ครับมันหางานง่ายผมจบมาหางานไม่นานก็ได้งานเลย เเต่รู้ตัวตั้งเเต่ฝึกงานเเล้วครับว่าผมไม่ได้ชอบงานในสายนี้เเบบสุดๆ เเต่กว่าจะรู้ตัวว่าชอบอะไรก็สายไปเเล้วครับ
ผมเรียนจบมาเริ่มทำงานกับโรงเเรมไกล้บ้านเพราะพ่ออยู่บ้านคนเดียวเเม่เสียไปนานเเล้วไม่มีพี่น้อง พ่อเองก็ร่างกายไม่ได้เเข็งเเรงมีไปหาหมอบ่อยๆ ผมเองเลยคิดว่าเลือกทำงานเเถวบ้านดีกว่าเพื่อจะได้สามารถดูเเลท่านได้ด้วย ถึงเเม้เงินเดือนจะไม่ได้ดีก็เถอะ เเต่ผมทำงานได้แค่ 8 เดือนก็ลาออกครับเพราะรู้สึกว่าเราไม่มีความสุขกับการทำงานเลยสักนิด ทำงานใช้เเรงทั้งวันกลับบ้านเหนื่อยจนต้องนอนทรมทุกวัน สัปดาห์ละ 6 วัน วันหยุดเเค่อยู่บ้านซักผ้าทำงานบ้านก็หมดวันเเล้ว ไม่มีเวลาสำหรับงานอดิเรกหรือพักผ่อนจริงๆเลย ชีวิตวนลูบเเย่ๆเเละเหนื่อยมากๆ สภาพเเวดล้อมในที่ทำงานก็เเย่จนเราทนไม่ไหวลาออกมา
เราเลยเริ่มต้นไปลองกับที่ใหม่เเต่ก็รู้สึกว่าไม่ได้ต่างทำงานไปเเค่ 2 เดือนก็ออกเรารู้ตัวเองดีเลยว่าไม่ชอบงานนี้ ใครจะว่าเราไม่สู้งานอะไรก็เชิญ เราทำงานแคชเชียร์ ,พนักงานโลตัส,เซเว่น มาตลอดตั้งเเต่สมัยมหาลัย งานหนักพอๆกันจริงๆทุกงานมันก็หนักหมดเเหละเรารู้เเต่ถ้าให้เราทำงานนี้ไปตลอดชีวิตเราก็คงไม่สามารถทำได้เราเลยออกมาดีกว่า
สุดท้ายตอนนี้เราก็ว่างงานอยู่บ้านว่าจะใช้เวลาตรงนี้พักเพราะเราทั้งทำงานทั้งเรียนมาตลอดหลายปีจบปุ้บก็ทำงานปั๊บเลย ระหว่างนี้ก็ใช้เงินเก็บเงินเก่าวนไปอยู่เเบบนี้มา 2 เดือนเเล้วช่วงนี้เราใช้เวลารับงานฝึกฝนสิ่งที่เราสนใจคือพวก วาดรูป , ตัดต่อคลิป , ทำกราฟฟิค ก็พอมีรายได้เข้ามาช่วยไม่ให้เราต้องกินเงินเก่าไปตลอดได้ ได้เดือนละ 6000-8000 ก็ยังโอเคสำหรับช่วงนี้ เเต่เราก็รู้ตัวเราเองดีว่าสิ่งนี้ไม่อาจพาเราให้ทำเป็นอาชีพจริงๆได้ เพราะเราไม่เก่งพอเเละตามมืออาชีพไม่ทันเเล้วสำหรับตอนนี้ ไหนเราจะมีพ่อที่ต้องดูเเลไม่รู้เเกจะล้มป่วยหนักไปอีกตอนไหน สักวันนึงก็คงต้องกลับไปทำงานประจำเหมือนเดิมเเละควรลุกขึ้นได้สักที
เเต่สุดท้ายเรากลับไม่รู้ว่าเราควรทำอะไรควรไปทางไหนมีชีวิตไปเพื่ออะไร ไม่มีความสุขกับการใช้ชีวิตเลย ไร้เป้าหมายเคยคิดว่าหลับไปตลอดเลยก็คงจะดีไม่ต้องเหนื่อยไม่ต้องคิดไม่ต้องควรขวายอะไร เเต่ก็ต้องตื่นมาใช้ชีวิตเหมือนเดิม เหมือนตอนนี้เราเดินอยู่ในความมืดไม่รู้ว่าตัวเองควรทำอะไรเดินไปทางไหนอยากหยุดอยู่นิ่งๆเฉยๆ มีคนบอกให้เราตั้งเป้าหมายเอาไว้เพื่อมีชีวิต เเต่จะตั้งอะไรเป็นเป้าหมายล่ะ มีเงินเก็บเท่านั้นเท่านี้หรอ มีบ้าน มีรถ สิ่งพวกนั้นก็ไม่ได้ทำให้เราอยากลุกขึ้นมาเลยสักนิด ผมควรจะผ่านช่วงเวลาที่ผมหยุดนิ่งนี้ไปยังไงดีครับ