1.ผมอายุ27ครับทำงานบริษัททั่วไปพอดีเพิ่งเลิกกับแฟนมา คบกันมาปีกว่าๆครับ
ช่วงคุยกันแรกๆก็คุยกันทั้งวันแหละครับแล้วก็จะมีช่วงหนึ่งที่มาอยู่ด้วยกันแล้วซักพักแฟนก็ไปทำงานไกลเหมือนเดิมครับเป็นกะบางทีก็เลิกงานตี1ตี2
คือช่วงหลังๆจากทีเคยคุยกันทั้งวันพอแฟนเลิกงานมาดึกๆโทรหาผมก็โวยวายใส่ว่าโทรมาทำไมดึกๆ หลังจากนั้นแฟนก็ไม่ค่อยโทรมาตอนดึก
ช่วงเวลาทำงานตอนเช้าแฟนโทรมาผมก็จะคุยไม่เยอะบอกแฟนว่าทำงานอยู่ไม่ค่อยตอบแชททั้งที่หน้างานก็ไม่ได้มีอะไรนั่งว่างๆ ตอนเย็นผมเลิกงานก็จะไป
บ้านเพื่อนแทบทุกวันแต่ก่อนก็คุยกันได้ตอนผมอยู่บ้านเพื่อนแต่ช่วงหลังๆคาสายกันไว้แต่ผมก็ไม่ค่อยได้คุย คุยอยู่แต่กับเพื่อนมากกว่า
พอกลับบ้านก็จะมีคุยกันก่อนนอนบ้างแล้วพอดึกแฟนก็จะไม่กล้าโทรมาก็จะวนลูปอยู่แบบนี้ จนช่วงหลังๆมีทะเลาะกันแล้วแฟนก็บอกว่าเขาไม่ไหวแล้วจึงตกลงเลิกกันไป พอถึงตอนนั้นผมก็เสียใจมากนะรู้สึกเคว้งๆไปเหมือนกัน แต่มันก็จะมีความรู้สึกโล่งเข้ามาด้วย ไม่เข้าใจตัวเองเลยครับว่าต้อ
งการอะไรและจริงๆแล้วเราอยากมีใครไหมหรืออะไรกันแน่ แต่เรื่องการแชทการโทรคุยกับเพื่อนผมก็ไม่ค่อยได้คุยเหมือนกันครับจะมีแค่ตอนที่ไปนั่งด้วยกันเฉยๆถึงจะคุย
ปล1 ตอนนี้เลิกกับแฟนได้เดือนนิดๆแล้วครับยังมีเสียใจอยู่เวลาอยู่คนเดียวก็มีแอบร้องไห้บ่อยๆครับ
ปล2 ที่ไปบ้านเพื่อนแทบทุกวันคือใกล้ๆบ้านนะครับไปนั่งรวมกลุ่มเล่นเกมโทรศัพท์กันครับเพื่อนกลุ่มเดิมๆ2-3คน
ปล3 คือผมเป็นคนไม่ชอบออกไปไหนเลยครับเลิกงานอยากกลับบ้านวันหยุดก็อยากอยู่บ้าน แล้วก็ชอบฟังเพลงเศร้ามากๆฟังจนร้องไห้บ่อยๆแต่ก็ไม่ได้ทำเพื่อเรียกร้องความสนใจใครนะครับจะฟังเวลาอยู่คนเดียว
2.ช่วงอายุ20หลังจากเรียนจบมาใหม่ๆเคยโดนที่บ้านให้ไปทำงานกับญาติโดยที่งผมไม่โอเคกับงานเลย แล้วผมมีความรู้สึกว่าอยากตายๆไปเลยไม่ต้องการที่จะใช้ชิวิตโดยการวนลูปกับการทำงานไปวันๆ ไม่มีเป้าหมายในชิวิตอยากได้บ้านได้รถเหมือนคนอื่นเขา เรียกง่ายๆว่าอยากตายเพราะขี้เกียจทำอะไรแหละครับ แต่เอาจริงๆก็ไม่เชิงว่าอยากตายแค่ไม่ได้อยากเกิดมาตั้งแต่แรกครับ แล้วความรู้สึกแบบนี้ก็จะวนเวียนมาเรื่อยๆ จนตอนนี้ทำงานที่โอเคแล้วก็ยังเป็นอยู่
ส่วนครอบครัวก็ไม่ได้มีปัญหานะครับคอยซัพพอร์ทผมตลอด
แบบนี้เข้าข่ายซึมเศร้าไหมครับหรือว่ามีข้อคิดอะไรดีดีบ้างไหมครับ
ไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเองครับ
ช่วงคุยกันแรกๆก็คุยกันทั้งวันแหละครับแล้วก็จะมีช่วงหนึ่งที่มาอยู่ด้วยกันแล้วซักพักแฟนก็ไปทำงานไกลเหมือนเดิมครับเป็นกะบางทีก็เลิกงานตี1ตี2
คือช่วงหลังๆจากทีเคยคุยกันทั้งวันพอแฟนเลิกงานมาดึกๆโทรหาผมก็โวยวายใส่ว่าโทรมาทำไมดึกๆ หลังจากนั้นแฟนก็ไม่ค่อยโทรมาตอนดึก
ช่วงเวลาทำงานตอนเช้าแฟนโทรมาผมก็จะคุยไม่เยอะบอกแฟนว่าทำงานอยู่ไม่ค่อยตอบแชททั้งที่หน้างานก็ไม่ได้มีอะไรนั่งว่างๆ ตอนเย็นผมเลิกงานก็จะไป
บ้านเพื่อนแทบทุกวันแต่ก่อนก็คุยกันได้ตอนผมอยู่บ้านเพื่อนแต่ช่วงหลังๆคาสายกันไว้แต่ผมก็ไม่ค่อยได้คุย คุยอยู่แต่กับเพื่อนมากกว่า
พอกลับบ้านก็จะมีคุยกันก่อนนอนบ้างแล้วพอดึกแฟนก็จะไม่กล้าโทรมาก็จะวนลูปอยู่แบบนี้ จนช่วงหลังๆมีทะเลาะกันแล้วแฟนก็บอกว่าเขาไม่ไหวแล้วจึงตกลงเลิกกันไป พอถึงตอนนั้นผมก็เสียใจมากนะรู้สึกเคว้งๆไปเหมือนกัน แต่มันก็จะมีความรู้สึกโล่งเข้ามาด้วย ไม่เข้าใจตัวเองเลยครับว่าต้อ
งการอะไรและจริงๆแล้วเราอยากมีใครไหมหรืออะไรกันแน่ แต่เรื่องการแชทการโทรคุยกับเพื่อนผมก็ไม่ค่อยได้คุยเหมือนกันครับจะมีแค่ตอนที่ไปนั่งด้วยกันเฉยๆถึงจะคุย
ปล1 ตอนนี้เลิกกับแฟนได้เดือนนิดๆแล้วครับยังมีเสียใจอยู่เวลาอยู่คนเดียวก็มีแอบร้องไห้บ่อยๆครับ
ปล2 ที่ไปบ้านเพื่อนแทบทุกวันคือใกล้ๆบ้านนะครับไปนั่งรวมกลุ่มเล่นเกมโทรศัพท์กันครับเพื่อนกลุ่มเดิมๆ2-3คน
ปล3 คือผมเป็นคนไม่ชอบออกไปไหนเลยครับเลิกงานอยากกลับบ้านวันหยุดก็อยากอยู่บ้าน แล้วก็ชอบฟังเพลงเศร้ามากๆฟังจนร้องไห้บ่อยๆแต่ก็ไม่ได้ทำเพื่อเรียกร้องความสนใจใครนะครับจะฟังเวลาอยู่คนเดียว
2.ช่วงอายุ20หลังจากเรียนจบมาใหม่ๆเคยโดนที่บ้านให้ไปทำงานกับญาติโดยที่งผมไม่โอเคกับงานเลย แล้วผมมีความรู้สึกว่าอยากตายๆไปเลยไม่ต้องการที่จะใช้ชิวิตโดยการวนลูปกับการทำงานไปวันๆ ไม่มีเป้าหมายในชิวิตอยากได้บ้านได้รถเหมือนคนอื่นเขา เรียกง่ายๆว่าอยากตายเพราะขี้เกียจทำอะไรแหละครับ แต่เอาจริงๆก็ไม่เชิงว่าอยากตายแค่ไม่ได้อยากเกิดมาตั้งแต่แรกครับ แล้วความรู้สึกแบบนี้ก็จะวนเวียนมาเรื่อยๆ จนตอนนี้ทำงานที่โอเคแล้วก็ยังเป็นอยู่
ส่วนครอบครัวก็ไม่ได้มีปัญหานะครับคอยซัพพอร์ทผมตลอด
แบบนี้เข้าข่ายซึมเศร้าไหมครับหรือว่ามีข้อคิดอะไรดีดีบ้างไหมครับ